Τρεις χιλιάδες κρεμάστρες

Στο γραφείο της γερουσιάστριας του Μάιν Susan Collins τρεις χιλιάδες συρμάτινες κρεμάστρες έχουν σταλεί ως τώρα από αμερικανούς πολίτες. Ασυνήθιστη κίνηση; Παράξενη; Μήπως και ανούσια; Ίσως όχι και τόσο. 

Στις μακρινές μας, αλλά και τόσο κοντινές, ΗΠΑ μετά τη συνταξιοδότηση του δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, Άντονι Κένεντι, ήρθε η ώρα της αντικατάστασης, διαδικασία που δεν είναι και τόσο απλή και σίγουρα καθόλου αδιάφορη κι αυτό γιατί η επιλογή των δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου περνάει κατά κύριο λόγο από τα χέρια του Προέδρου. Η επιλογή βέβαια αυτή δεν είναι ενέλεγκτη, καθώς απαιτείται για το διορισμό η έγκριση του σώματος της Γερουσίας. Και κάπου εδώ μπαίνουν στο σκηνικό οι συρμάτινες κρεμάστρες στο γραφείο της Collins.

Θαύμα θερινό...

H θάλασσα είναι λάδι. Σχεδόν, γιατί που και που έρχεται ένα μικρό αεράκι να ταράξει την επιφάνειά της. Σαν χάδι που ξυπνάει το σώμα, σαν ερωτικό σκίρτημα.

Ακίνητα σχεδόν και τα κλαδιά των πεύκων. Ρίχνω καμια κλεφτή ματιά προς τα πάνω. Αν δω τις πευκοβελόνες να κουνιούνται λιγάκι πάει να πει πως θα ρθει ένα μικρό φύσημα να μας δροσίσει από την κάψα της ημέρας.

Η θάλασσα με τα πεύκα μαζί έχουν ήδη φτιάξει το πιο όμορφο σκηνικό. Κάπου πάνω απ' τα πεύκα και πολύ πάνω από τη θάλασσα έχουμε και τον κατάδικό μας κι όλου του κόσμου  προβολέα. Φεγγάρι που ρίχνει τις ακτίνες του στη θάλασσα,γιατί τη γουστάρει και θέλει να την ομορφύνει κι άλλο. Όσο παίρνει δηλαδή να ομορφύνει.

Κάπου εκεί δίπλα στη θάλασσα και κάτω από τα πεύκα, λίγα τραπέζια στη σειρά έχουν στηθεί να υποδεχθούν παρέες. Παρέες αγαπημένες, γιατί οι παρέες του καλοκαιριού δε μπορεί παρά να είναι αγαπημένες. Τη χαλάρωση και την ξεγνοιασιά με συμβατικές παρέες δε μπορείς να τις βιώσεις. Αραγμένες αυτές κάτω απ' τα πεύκα τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Με παγωμένη μπύρα ή κρύο τσίπουρο, που σε καίει λιγάκι στον ουρανίσκο.

Μια σπίθα ανάβει ένα τσιγάρο. Τσαφ! Οι σπίθες του καλοκαιριού είναι υπεύθυνες για το άναμμα όχι μόνο των τσιγάρων, μα και των πνευμάτων. Ο καπνός κάνει λίγες βόλτες στον θερινό αέρα και σε λίγο η μυρωδιά του χάνεται. Τη θέση του παίρνει ένα σπιρτόζικο ανδρικό άρωμα που φέρνει το αεράκι που τώρα φυσά κάτω από τα ρουθούνια σου. Ταιριάζει απόλυτα με τη βραδιά. Σαν να το 'φτιαξαν σταγόνα σταγόνα γι' αυτή τη βραδιά.

Η θάλασσα παύει να είναι πια τόσο ήρεμη και νηφάλια. Σαν να την πότισαν κι αυτή αλκοόλ κι έχει αναστατωθεί. Ένα μικρό κυματάκι σκάει τώρα δίπλα μας. Και ο παφλασμός σα φιλί αργό που δίνουν χείλη δροσερά και ποτισμένα με αλμύρα. Τα χείλη που είναι άξια να δίνουν φιλιά τα καλοκαίρια. Αυτά και μόνο αυτά.

Οι μεγάλοι, λένε, έρωτες

Λένε για τους ''μεγάλους έρωτες''. Ναι, ''μεγάλοι έρωτες'' σε εισαγωγικά όχι για να πω πως είναι δήθεν μεγάλοι έρωτες,μα γιατί έχει πια καθιερωθεί θαρρώ σαν έκφραση. ''Οι μεγάλοι έρωτες'', όπως λέμε οι ''μεγάλες προσδοκίες'', οι ''μεγάλες δυνάμεις'' και οι ''Μεγάλες Αντίλλες''. Γιατί τι θα 'ταν οι έρωτες μόνοι τους; Άλλο να 'χεις ζήσει έρωτες κι άλλο ''μεγάλους έρωτες''. Πιο μεστό, πιο πιασάρικο, πιο λογοτεχνικό ακόμη.

Οι ''μεγάλοι έρωτες'' εξάλλου δεν είναι μόνο πια μια έκφραση. Είναι σύμβολο. Και είναι κι ιστορία και φιλολογία. Πολλή φιλολογία. Γραφές και γραφές και παραμύθια και μύθοι και άρθρα (ακόμα και τούτο ένα τέτοιο άρθρο-δε θα 'θελα να-είναι). Θυμάστε εκείνο το ζευγάρι; Αχ, είχε ζήσει ένα μεγάλο έρωτα. Τόσο μεγάλος..και μπορεί να χωρέσει τελικά κάπου;

Λένε κι άλλα για τους μεγάλους έρωτες. Λένε πως δε γίνονται ποτέ πολιτισμένες σχέσεις και πως δεν ξυπνάνε στο ίδιο κρεβάτι. Μοιραία η κατάληξή τους, οι ειδικοί ερωτολόγοι μας λένε πως καμία τύχη δεν έχουν. Δε θα ζήσουν μαζί, δε θα ξυπνήσουν δίπλα δίπλα αγκαλισμένοι. Ουφ την πατήσαμε! Μα ένα ''μεγάλο έρωτα'' θέλουμε να ζήσουμε και πάλι μόνοι θα 'μαστε; Πάλι στον άσσο;

Και τι είναι δηλαδή αυτό που φέρνει αυτό το χώρια, το ποτέ μαζί; Μπορεί να φταίνε οι ωροσκόποι αλλά όσοι έχουμε τα ζώδια γραμμένα μια άλλη εξήγηση θέλουμε μήπως και το μυστήριο λυθεί. Τις πταίει;

Κάνε το σωστό

Can't stand it...can't stand the heat

 Ζέστη, πολλή ζέστη. Καύσωνας. Νέοι και νέες που παίζουν με το νερό των πυροσβεστικών κρουνών, τρεις φίλοι που αράζουν (και σχολιάζουν) κάτω από μια μικρή ομπρέλα, παιδιά που τρέχουν να απολαύσουν μια γρανίτα, ένας ηλικιωμένος που κατεβάζει τις μπύρες τη μία μετά την άλλη. Ένα εικοσιτετράωρο στο Μπέντφορντ Στάιβεσαντ του Μπρούκλιν-μια από τις πιο κακόφημες περιοχές της Νέας Υόρκης-μέσα από τη ματιά του αφροαμερικανού ηθοποιού και σκηνοθέτη Spike Lee σε μια ταινία που καατάσσεται στα καλύτερα αμερικάνικα φιλμ όλων των εποχών και έχει θεωρηθεί ως ιδιαίτερα σημαντική πολιτισμικά από την ίδια τη Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου. 

  Do the right thing, προτρέπει ο τίτλος της ταινίας. Κάνε το σωστό. Ποιο είναι το σωστό, ο Lee δε μας το λέει. Μάλλον αφήνει εμάς να αποφασίσουμε εκεί προς το τέλος της ταινίας, όταν πια η ζέστη κορυφώνεται και μαζί και τα πάθη σ' αυτό το οικοδομικό τετράγωνο του Μπρούκλιν καταλήγοντας σε μια κορύφωση που σε κάνει κρατάς την ανάσα σου.

  Εκεί λοιπόν, στο Μπέντοφορν Στάιβεσαντ, μια πολυφυλετική γειτονιά, σε μια ιδιαίτερα ζεστή μέρα, κάθε προκάλυμμα του φυλετικού ρατσισμού και των στερεοτύπων δεν αντέχει και λιώνει. Η πλοκή διαδραματίζεται ανάμεσα σε πλήθος χαρακτήρων που ο καθένας κάτι προσφέρει-κανείς ρόλος δε φαίνεται να 'ναι άσκοπος, καμία προσωπική ιστορία δε μας αφήνει με την απορία της ύπαρξής της. Τρεις όμως είναι οι τόποι-σημεία αναφοράς. Ο ραδιοφωνικός σταθμός We Love Radio, το παντοπωλείο του ζευγαριού από την Κορέα και η πιτσαρία του ιταλοαμερικανού Σαλ, την οποία βρίσκουμε πια στο τέλος του φιλμ να 'ναι απλά αποκαΐδια. 

Η κούκλα

Πριν λίγες μέρες η πολυτάλαντη και πολυγραφότατη Christina Andromeda ανέβασε στο ίνσταγκράμ της μια φωτογραφία του παιχνιδάδικου Πινόκιο που βρίσκεται στην οδό Δημητρίου Γούναρη στη Θεσσαλονίκη. Βλέποντας τη βιτρίνα του μαγαζιού, γεμάτη με όμορφα παιχνίδια και ζωηρά χρώματα συγκινήθηκα. Τη βιτρίνα αυτή μαζί με τη βιτρίνα από το βιβλιοπωλείο Κεντρί ακριβώς δίπλα τις λάτρευα.
Ανεβοκατέβαινα τη Γούναρη και πάντα σταματούσα εκεί να χαζέψω τα βιβλία και να σκεφτώ ποιο θα είναι το επόμενο που θα αγοράσω και μετά να χαζέψω τα παιχνίδια και κυρίως τις κούκλες. Κάτι κούκλες μεγάλες, ντυμένες με υπέροχα ρουχάκια, σχεδόν σαν αληθινά μωρά. Τόσο όμορφες!
Καθόμουν και χάζευα κι ας μην αγαπούσα ποτέ τέτοιου είδους παιχνίδια ούτε καν ως παιδάκι. 
Κάποτε βρέθηκε στη βιτρίνα μια κουκλίτσα πανέμορφη. Με ξανθά κοτσιδάκια, κόκκινο φορεματάκι και ζακετάκι, λευκά σοσονάκια και παπουτσάκια. Από το λαιμό κρεμόταν η πιπίλα της.

Για την απόφαση 660/2018 ΣτΕ

Ένα σύντομο κείμενο και λίγες σκέψεις που αποτύπωσα στη σελίδα μου στο facebook για την απόφαση 660/2018 του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από νομικής άποψης αποτελεί μια απόφαση που σίγουρα θα σχολιαστεί πολύ έντονα. Ωστόσο, τη θεωρώ χρήσιμη. Μας θυμίζει πως ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία που δε σέβεται εν τοις πράγμασι το διαφορετικό και την ελευθερία της έκφρασης.

Αρχίζει το ματς

Ο λόγος περί ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα περί ομάδων ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα λένε το αγαπάμε το άθλημα. Δε θα 'λεγα ακριβώς ότι το αγαπάμε, μάλλον η ''αγάπη'' μας παρασιτεί πλάι στο παρηκμασμένο και ξεπεσμένο πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα που κάθε χρόνο βουλιάζει κι ακόμα περισσότερα στη βρόμα και τη λάσπη.

Αναρωτιόμουν και έχει τύχει να συζητήσω και με φίλους για ποιο λόγο υποστηρίζουμε κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Γιατί να χαιρόμαστε επειδή ''σήμερα κερδίσαμε'' και να κατεβάζουμε τα μούτρα γιατί ''παίξαμε άθλια και μας έστησαν στον τοίχο''; Από πού πηγάζει αυτό το α' πληθυντικό;

Οι λόγοι μπορεί να 'ναι ίδιοι μ' αυτούς που κάνουν κάποιους να ακολουθούν ένα πολιτικό κόμμα. Η οικογενειακή παράδοση και κάποιο συναισθηματικό δέσιμο με την ομάδα. Tην υποστήριζε ο παππούς, μετά ο μπαμπάς, την υποστηρίζω κι εγώ και κάπως έτσι προχωράει το πράγμα. Βέβαια στο να υποστηρίζεις τυφλά μια ομάδα επειδή το έκαναν και οι πρόγονοί σου δεν υπάρχει και κάτι τραγικά κακό, όσο το να εφαρμόζεις την ίδια τακτική σ' ένα κόμμα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.