Μια βόλτα στην αγορά ή και πολλές βόλτες αν βοηθάς τη φιλενάδα σου να διαλέξει ρούχο σε βάζουν σε διάφορες ανούσιες σκέψεις όπως: γιατί μιλάμε μόνο για ''τελευταίες τάσεις της μόδας'' και δε λέμε ''τελευταίες τάσεις του στυλ''; Μα θα μου πείτε γιατί το στυλ είναι κάτι διαχρονικό, δεν αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι, είναι κι ένας τρόπος για να δηλώσουμε κάτι.Αυτό το κάτι που θέλουμε να δηλώσουμε και μάλλον δεν μας το προσφέρουν οι ''τελευταίες τάσεις'' που λέγαμε πριν.
Λοιπόν με το στυλ μας, γενικά δηλαδή με τον τρόπο συμπεριφοράς μας, τις προτιμήσεις μας και εν προκειμένω και με την αμφίεσή μας, τα ρούχα μας και τα παπούτσια μας και τα αξεσουάρ κάτι θέλουμε να πούμε. Είναι μέσα στην πρώτη εντύπωση καλώς ή κακώς, στις πρώτες στιγμές μιας νέας γνωριμίας. Ευτυχώς βέβαια οι ανθρώπινες σχέσεις δε μένουν εκεί.
Mε γαργαλάει πραγματικά πολύ όταν κοιτάω βιτρίνες με φίλες και μου λένε ''το ξέρεις ότι εμένα δε μου αρέσει, αλλά είναι εντελώς το στυλ σου'' ή ακόμα κι όταν ακούω ''είναι άθλιο,είναι απαίσιο αλλά είναι τόσο εσύ''. Ξέρεις τότε πως έχεις δημιουργήσει κάτι δικό σου, έχεις αφήσει ένα στίγμα, μια ιδιαιτερότητα που ανήκει στο εγώ σου και ταυτόχρονα την έχει δημιουργήσει το εγώ σου. Και δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Είναι απλά εσύ.
Τώρα λοιπόν φαντάζομαι πως όλοι μας αθέλητα ή επιτηδευμένα έχουμε ένα στυλ στο ντύσιμό μας, όπως έχουμε και στον τρόπο που γελάμε ή στον τρόπο που μιλάμε ή ακόμα και στο βάδισμά μας.
Οι μου-φάνηκαν-ατέλειωτες εργατοώρες των τελευταίων ημερών στα μαγαζιά μου δημιούργησαν ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ. Και ναι τώρα θα αρχίσει το δικό μου κράξιμο και επίσης ναι το παραδέχομαι πως μονολογούσα δίπλα σε πωλήτρια ''ρε φίλε (εδώ μπαίνει κόσμιος χαρακτηρισμός) ποια τα φοράει αυτά;''. Για καλό της πωλήτριας ελπίζω να μονολογούσε κι αυτή το ίδιο από μέσα της και απλά να μη μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα.
Κι όλα αυτά συνέβαιναν μπροστά από ένα σταντ με σεμεδάκια. Ναι, σωστά διαβάσατε. Σεμεδάκια. Το 'χετε παρατηρήσει πως τώρα τελευταία διαδραματίζεται η επέλαση του σεμεδακίου; Σεμεδάκια που έχουν γίνει ζακετούλες, σεμεδάκια κολλημένα στις πλάτες πουκαμίσων, δαντελίτσες από σεμεδάκια πάλι, σε διάφορα άκυρα σημεία πάνω σε μπλούζες, παντελόνια και όπου αλλού φανταστεί ο νους του σχεδιαστή. Είμαι σίγουρη, πως η φετινή σεζόν είναι η χαρά της κάθε γιαγιάς που λατρεύει τα σεμεδάκια και που έχει πλέξει άπειρα από δαύτα για τις κόρες και τις εγγονές. Για την προίκα ντε!
Περιφερόμενη μπροστά σ' αυτά τα ρούχα-ανουσιουργήματα σκεφτόμουν γιαγιάδες να τρίβουν τα χέρια τους ευχαριστημένες και δικαιωμένες που οι κόποι χρόνων βρίσκουν επιτέλους δικαίωση στα ράφια των μεγαλύτερων αλυσίδων ένδυσης.
Επίσης σκεφτόμουν πως αν τελικά το στυλ είναι μια δήλωσή μας προς τον κόσμο για ένα έστω μικρό κομματάκι της προσωπικότητάς μας, μια κοπέλα που φοράει ρούχο-σεμεδάκι δηλώνει πως είναι παλιά τηλεόραση κουτί, μπράτσο πολυθρόνας ή παλιό πικάπ;
Νομίζω, πως θα μπορούσα να τελειώσω αυτό το άρθρο με κάποιο τσιτάτο της Κοκό Σανέλ και να χρησιμοποιήσω και κλισέ λέξεις όπως ''ιέρεια του στυλ'' και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων είμαι υπέρ του ντυθείτε όπως θέλετε και φορέστε ό,τι σας καπνίσει όμως σας παρακαλώ όχι τα σεμεδάκια. Γιατί ειλικρινά τα σεμεδάκια τα εκτιμώ και τα σέβομαι μόνο σαν προσωπική δουλειά και κόπο τόσων γυναικών που τα δημιουργούσαν για να στολίσουν τα σπίτια τους, ακόμα κι όταν μικρή μου την έδινε που η γωνία του έπεφτε πάνω πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης και μου κρυβε λίγες ίντσες θεάματος.
*Ψάχνοντας για τα σεμεδάκια ανακάλυψα πως η τρέλα μ' αυτά τελικά δεν ενδημεί μόνο στην Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου