Περί εκλογών...λίγες μέρες πριν.

Ο πολίτης Κέιν

Εκλογές και βασικά για την Ελλάδα συνεχείς εκλογές. Λέμε πολλά, ακούμε πολλά, ανταλλάζουμε απόψεις, διαφωνούμε, ενίοτε υπάρχουν και οι τσακωμοί που δεν τους θέλουμε, αλλά συμβαίνουν κι αυτοί ακόμα. Γενικά εξαπλώνεται μια αναστάτωση που αποτελεί και μια καλή ίσως ευκαιρία να αναδειχθούν πιο έντονα οι νοοτροπίες και οι αντιλήψεις που ωριμάζουν στο εκλογικό σώμα και εν γένει στην κοινωνία.

Νομίζω, πως υπάρχουν πολλά ζητήματα για σχολιασμό και συζήτηση, δυο όμως είναι αυτά που μου 'χουν γίνει μια μικρή εμμονή και θέλω να τα σκεφτώ και να αναρωτηθώ πρώτα πρώτα εγώ η ίδια.

Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά και πιο πριν παρατηρούσα τις αναρτήσεις ενός συγκεκριμένου ατόμου στο facebook, συμμαθητή της αδερφής μου, είκοσι χρονών παιδί δηλαδή.Μεγάλος φαν ενός παραδοσιακά μεγάλου κόμματος προσπαθούσε επί καθημερινής βάσεως να αναπτερώσει το ηθικό των ψηφοφόρων και να αποσπάσει ίσως και ψήφους πιστεύοντας, πως η φωτογραφία ενός παλιού λάβαρου στο πλάι της ελληνικής σημαίας ή τρία-πέντε λόγια άκρως συναισθηματικά θα κάνουν και τους άπιστους να πιστέψουν.Φυσικά έφτασε στο σημείο να τηλεφωνήσει στην αδερφή μου και να της πει, πως το κόμμα καλύπτει τα έξοδα για να κατέβει να ψηφίσει.Δεν ήταν καν υποψήφιος ο ίδιος ή κάποιο μέλος στην οικογένεια. ''Ήταν απλά του κόμματος...''

Παραβλέποντας το γεγονός, πως ''οι του κόμματος'' στην Ελλάδα φτάνουν να ξεπερνούν σε πλήθος κάθε άλλο τομέα πια, ίσως απλά και μόνο για να μπορούν να εξασφαλίζουν μια άνετη ζωή μέσω ρουσφετιών και λοιπών ''διευκολύνσεων'' θα σταθώ στο θαυμασμό που εξέφραζε ο εν λόγω νεαρός στις αναρτήσεις του αλλά και στις συζητήσεις του για τον αρχηγό και τους ανθρώπους του κόμματος, αλλά και στην ακλόνητη πίστη του, πως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ικανότατοι όλων και εν ολίγοις είναι θεοί επί της γης και τα δικά τους ''θα'' είναι πέρα για πέρα αληθινά και πρέπει να τους ακούμε και άμα λάχει να κάνουμε και μια προσευχή κάθε βράδυ για την πάρτη τους. Δε λέω, πως είναι κακό να τρέφουμε εκτίμηση για κάποιο πολιτικό πρόσωπο. Ίσα-ίσα για να ψηφίσουμε κάποιον σημαίνει ότι τουλάχιστον τον θεωρούμε αξιοπρεπή και ικανό να βρεθεί στο τιμόνι μιας χώρας ή ενός υπουργείου ή δήμου κ.ο.κ. Αυτός ο απόλυτος έρωτας όμως ο τυφλός, με τρομάζει γιατί παραπέμπει ξεκάθαρα σε μεσσιανιστικές αντιλήψεις. Ο μεσσίας μας, ο προστάτης μας, ο ήρωάς μας θα έρθει να μας σώσει. Μόνο αυτός μπορεί, κι εμείς πάνω σ' αυτόν εναποθέτουμε και την τελευταία μας ελπίδα. Άκρως παρωχημένο, άκρως επικίνδυνο. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ''χαρισματικός ηγέτης'' αλλά και να υπάρχει δεν είναι σίγουρα το πρόσωπο που εναποθέτουμε σ' αυτό τις τύχες των ζωών μας κι εμείς δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας. Δεν ξεχνάμε πότε αναδείχθηκαν ''χαρισματικές ηγετικές προσωπικότητες'' στην Ευρώπη εκμεταλλευόμενοι τον πάτο που 'χαν πιάσει οι χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) και φυσικά κάνουμε εμείς πρώτοι πρώτοι ό,τι μπορούμε ο καθένας από το πόστο του για να ζωντανέψουμε τη χώρα. Αγάπησε πραγματικά τη χώρα σου και το κράτος, όπως αγαπάς το κόμμα σου.

Το δεύτερο που παρατηρώ όλο και συχνότερα συχνά και δυστυχώς σε ανθρώπους πολύ νέους. Έχω ακούσει παιδιά εικοσιπεντάχρονα να νοσταλγούν τη χούντα και να εύχονται μια νέα δικτατορία.Και είναι αρκετοί χωρίς καν να συμπεριλαμβάνω αυτούς που δηλώνουν πως υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή. Το επιχείρημά τους απέναντι στις τυχόν (δικαιολογημένες) αντιδράσεις ''Εσύ που μου το παίζεις δημοκράτης, πες μου αυτό που έχουμε τώρα χούντα δεν είναι;'' 

Κλασσικότατο επιχείρημα που πατάει στην όντως διεφθαρμένη πολιτική και κοινωνική κατάσταση. 

Δυστυχώς το έλλειμμα δημοκρατίας είναι υπαρκτό ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή,από μια διαδικασία αξιολόγησης όπου δεν επικρατεί αξιοκρατία έως δικαιώματα που πολλές φορές καταστρατηγούνται. Όμως φίλε που πολύ πιθανόν να έχεις πέσει και εσύ σ' αυτό το δημοκρατικό κενό και τώρα θες να γυρίσουμε στο 1936 ή στο 1967 πρέπει να σου πω, πως αν είχαμε δικτατορία και ένιωθες αδικημένος όπως τώρα δε θα μπορούσες ν' απευθυνθείς καν στη δικαιοσύνη γιατί όλες οι δίκες θα ήταν στημένες, ίσως τα βράδια να την έβγαζες και σε κανα μπουντρούμι παρέα με τα ποντίκια κι αυτά που λες, τη γνώμη σου που ελεύθερα εκφράζεις θα φοβόσουν και να την ψελίσεις, πόσο μάλλον να βγεις να την πεις φωναχτά γιατί τότε θα ήσουν αντικαθεστωτικός. Ενώ η δημοκρατία και στη χειρότερη της μορφή-που φταίμε κι εμείς γι' αυτό-είναι καλύτερη από μια δικτατορία. Εδώ ακόμα και ντομάτες πετάς στους πολιτικούς για να βγάλεις το άχτι σου και κανείς δε σου κάνει τίποτα. Βγαίνεις και εκφράζεσαι και ξέρεις-το ξέρεις-πως κανείς δε θα σε φιμώσει. Μην ταυτίζεις λοιπόν την υφιστάμενη δημοκρατία με τη δικτατορία.Ακόμα μπορούμε τα βράδια και μαζευόμαστε ελεύθερα στο καφενείο και δε μας περνάνε για συνωμότες...