Πόλη της καρδιάς μου

Σκέφτομαι, πως μόλις ετοιμάζομαι να γράψω πολύ κλισεδιάρικα πράγματα ίσως κάπως συναισθηματικά, αλλά φταίει αυτή η άτιμη η βόλτα στη Θεσσαλονίκη ή βασικά φταίει η ίδια η Θεσσαλονίκη που τη μέρα που ορκίστηκα και την άφησα δεν έτρεξε πίσω μου σα μεγάλος έρωτας να μη μ' αφήσει να φύγω ή που στην τελική δεν έκανε μια προσπάθεια να ξεκουνηθεί από εκεί που είναι να έρθει εδώ στον κάμπο, να με ακολουθήσει.Θα μου πεις όμως, πως η Θεσσαλονίκη δε θα μπορούσε ποτέ να ζήσει στον ξερό, καυτό κάμπο.Θέλει θάλασσα να αγναντεύει το μπλε, βαρδάρηδες το χειμώνα και ομίχλη να πνίγεται μέσα της και να χάνονται οι άνθρωποι της μέσα στο σύννεφο καθώς περπατούν και να τραγουδούν στην παραλία κάτι ατέλειωτα βράδια ''σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα''

Αναρωτιέμαι τώρα που η μελαγχολία και η νοσταλγία έχουν φουσκώσει μέσα μου, τι ήταν αυτό που λάτρεψα; Η πόλη μόνη της; Η μήπως οι άνθρωποι που έτυχε να γνωρίσω εκεί και μ' έκαναν να αγαπήσω και την πόλη;

Τέτοια ερωτήματα φροντίζω να μη με απασχολούν και πολύ. (Εξάλλου γιατί να ψάχνουμε την αιτία της αγάπης;) Πιστεύω όμως πως ο συνδυασμός είναι η σπίθα που προκαλεί την πυρκαγιά.

Περπατώντας αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη τη χάζευα πραγματικά. Όλα μα όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα και νομίζω πως ένιωθα σαν να τα πρωταντίκριζα   κι ας μην ήταν έτσι. Κι ας μου περνούσαν από το μυαλό σκέψεις όπως ''αυτό το φανάρι μπορεί να το διασχίζω για χιλιοστή φορά...'' Όλα εξέπεμπαν τη δική τους γοητεία και η ατμόσφαιρα ακόμα, που προσπαθούσα να την απομυθοποιήσω στο μυαλό μου επιχειρηματολογώντας απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό.'' Ανθή, εδώ είναι πολύ το καυσαέριο, στη Λάρισα ο αέρας είναι πιο καθαρός.''

Κι ύστερα το βλέμμα μου έφευγε από τη θάλασσα, από τον ουρανό, από την άσφαλτο, από τα κτήρια και κοιτούσε δίπλα από τον ώμο μου. Και έβλεπε κι έναν ακόμα ώμο ή κι άλλους ώμους που τραντάζονταν ελαφρώς απορροφώντας τους κραδασμούς του βαδίσματος. Αυτοί οι ώμοι ήταν των φίλων μου κι οι φίλοι μου περπατούσαν μαζί μου στη Θεσσαλονίκη, έπιναν καφέ μαζί μου στη Θεσσαλονίκη, μ' αγκάλιαζαν στη Θεσσαλονίκη. 

Πού είναι ο έρωτας; Στο σκηνικό; Ή στους ανθρώπους;

Δεν έχει σημασία. Μάλλον το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Οι φίλοι έγιναν φίλοι στη Θεσσαλονίκη. Κι η Θεσσαλονίκη τους χάρισε τα ωραιότερα τοπία για να φωτογραφίσουν τις αγκαλιές τους, τις πιο όμορφες πλατείες για να αντιλαλήσει το γέλιο τους.

Αγάπη μου, πόλη της καρδιάς μου

Αγάπες μου, άνθρωποι της καρδιάς μου