Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Μεταξωτά η αγάπη μου μαντίλια μου κεντά...

Λένε, ότι οι παλιές εποχές ήταν πιο ρομαντικές, πιο αγνές, πιο αθώες.Μπορεί και να ταν. Γεννημένη στη δεκαετία του '90 και μεγαλωμένη στα 00s θέλω να υπερασπιστώ το τώρα. Εμείς δεν είμαστε ρομαντικοί δηλαδή;
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα δε με συνδράμει στο ελάχιστο. Και ίσως να επιβεβαιώνονται οι παλιοί που λατρεύοντας φυσικά με ευλάβεια τη δική τους εποχή και γενιά μιλούν για χρόνια που ο ρομαντισμός ήταν κι αυτός στοιχείο της ατμόσφαιρας μαζί με το οξυγόνο, το άζωτο κι όλα τ' άλλα απαραίτητα για την αναπνοή μας, για την ίδια μας τη ζωή.Ρούφαγες αέρα και γέμιζες τα κύτταρά σου λυρισμό.

Πριν λίγες μέρες άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της ελληνικής μουσικής: Λούζεται η αγάπη μου , ένα μελοποιημένο ποίημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Και σήμερα είδα σε μεσημεριανάδικο, ξανθιά ''τραγουδίστρια'' με το μικρόφωνο κατ' επίφαση ανά χείρας, (να' ναι καλά το playback) να κουνιέται ημίγυμνη προσπαθώντας να μας πείσει ότι είναι καλλιτέχνης. Ανοιγόκλεινε το στόμα της σε στίχους που θέλουν να πλασαρηστούν για ερωτικοί, αισθησιακοί...Πάντως το ''τι να σου πω για μας, πάνω μου θ' ακουμπάς , πάντοτε σαν τατουάζ'' δε θα θελα να μου το ψιθυρίσουν στο αυτί νύχτα με φεγγάρι. Όχι, δεν είναι ρομαντικό, δεν είναι ερωτικό.(Βασικά δεν είναι στίχος-αλλά δεν πειράζει το να πιστεύεις ότι γράφεις καλούς στίχους είναι δωρεάν-ακόμα δεν έχει φορολογηθεί)

Πού είναι τραγούδια σαν το Λούζεται η αγάπη μου; Πού θα βρεθεί ένας ακόμα Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ένας Λεοντής μετουσιώσουν τον έρωτα σε ποίηση και σε μουσική;
Ποιος άλλος ποταμός θα υμνηθεί, όπως ο Γουαδαλκιβίρ; Και ποια γυναίκα θα 'ναι η τυχερή που θα της τραγουδήσουν αυτόν τον ύμνο; Για εκείνη. Μόνο για 'κεινη.


Λούζεται η αγάπη μου

στο Γουαδαλκιβίρ, 
και τ’ άνθη παίρνουν ευωδιά
απ’ το γλυκό κορμί της

Τρέξε πέτα χελιδόνι 
φέρ’ της Βενετιάς βελόνι
να κεντήσει στο μαντίλι
τη χαρά της να μου στείλει

Μεταξωτά η αγάπη μου
μαντίλια μου κεντά
κι όλο φιλάει την κλωστή
και βυσσινιά τη βάφει

Τρέξε πέτα χελιδόνι 
φέρ’ της Βενετιάς βελόνι
να κεντήσει στο μαντίλι
τη χαρά της να μου στείλει.


στίχοι:Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
ελληνική απόδοση στίχων:Λευτέρης Παπαδόπουλος
μουσική:Χρήστος Λεοντής



1 σχόλιο:

  1. Πόσο δίκιο έχεις και ας είσαι τόσο νέα! Σήμερα νομίζω ότι όπως έχουν χαθεί οι αξίες έχει χαθεί και κάθε τι όμορφο και λυρικό!
    Χρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη Ανθή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή