Κι εγώ στη Μυροβόλο...

Βρέθηκα στην Καβάλα. Ήπια κοκτέιλ στο Παλλάδιο (τρώγοντας παράλληλα κεφτεδάκια, έμπνευση της φίλης μου της Μανώλιας να τα παραγγείλουμε και ναι, διαπίστωσα ότι το λάιμ της μαργαρίτας ταιριάζει εξαιρετικά με το κεφτεδάκι), περπάτησα κάτω στην παραλία, ανέβηκα στην παλιά πόλη και στο κάστρο και μετά μου καρφώθηκε να βρω και τη Μυροβόλο. Το καφέ του πολλαπλού ειδώλου... Θα τον ξέρετε εξάλλου τον στίχο. Συχνάζεις στο Μικρό Καφέ και εγώ στη Μυροβόλο...
Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τους Χειμερινούς Κολυμβητές, εγώ όμως, όπως και πολύς κόσμος φαντάζομαι, το γνώρισα μέσα από την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα. Αργότερα, όταν άκουσα και την ερμηνεία του Αργύρη Μπακιρτζή, (ήμουν ακόμη μικρή, ίσως ούτε καν έφηβη) κάπως μου ξένισε. Η φωνή του Μπακιρτζή βλέπετε είναι μπάσα και ιδιαίτερη. Μεγαλώνοντας όμως αλλάζουμε και γούστα. Και αυτό που ζητάω πια στη μουσική και γενικότερα στη ζωή μου είναι η αυθεντικότητα κι ας μη συνοδεύεται πάντα από κάποια υποτιθέμενη ''αρτιότητα''. Και ειδικά στη μουσική, το συναίσθημα που αγκαλιάζει τη μελωδία είναι αυτό που θα κάνει την ερμηνεία ξεχωριστή, όχι ντε και καλά οι αλάνθαστες νότες.

Αλμύρα

Βράδυ Αυγούστου. Γυρίζεις απ' τη θάλασσα με το αλάτι να ξασπρίζει το δέρμα σου εδώ κι εκεί. Ακουμπάς τα χείλη σου στο μπράτσο σου κι η αλμύρα εισβάλλει σαν άγριος πορθητής. 

Είναι όμορφο το βράδυ, γλυκό κι ανέμελο. Έτσι όπως πρέπει να 'ναι τα αυγουστιάτικα βράδια. Περπατάς και νιώθεις πως βαδίζεις στο άπειρο, γιατί δεν έχει σημασία καμιά που η ζωή είναι πεπερασμένη. Εκείνη η στιγμή δεν είναι. Εκείνη η στιγμή είναι αυγουστιάτικη και είναι για πάντα. 

Κι οι σκέψεις, όλες αυτές οι σκέψεις που το 'χουν βάλει στόχο να σου διαλύσουν το κεφάλι, εκείνη τη στιγμή υποκλίνονται κι αυτές στη μαγεία και σ' αυτό το κάτι που δε μπορείς να πεις τι είναι. Είναι όμως όμορφο και είναι παρόν κι ας μη το βλέπεις. Τη νιώθεις την ομορφιά.

Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου

Το 1985 ο Woody Allen σκηνοθετεί το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου. Μια ταινία που έχει μέσα της μια ακόμη ταινία, κάτι σα μια μπάμπουσκα. O Allen φέρνει αντιμέτωπες τη φαντασία με την πραγματικότητα, το παραμύθι με την άχαρη καθημερινότητα. 

Στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης του Μεσοπολέμου η Σεσίλια, μια φτωχή σερβιτόρα στο Νιου Τζερσι παντρεμένη μ' έναν αλκοολικό σύζυγο που της τρώει τα λεφτά στα ζάρια, περνά τον ελεύθερο της χρόνο και ξεχνάει τις έγνοιες της στο σινεμά. Κάθε απόγευμα βρίσκεται εκεί και παρακολουθεί το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου, γοητευμένη και μαγεμένη από τη ζωή που διαδραματίζεται στο σελιλόιντ. Την πέμπτη φορά όμως που θα βρεθεί εκεί, ο Τομ Μπάξτερ, ένας από τους ήρωες της ταινίας- αρχαιολόγος, ποιητής και εξερευνητής όπως του αρέσει να συστήνεται- απλά κάνει ένα βήμα έξω από την οθόνη και αρπάζει τη Σεσίλια ερωτευμένος και τρελαμένος, με τους υπόλοιπους ρόλους να κοιτάνε εμβρόντητοι.

Η Σεσίλια βρίσκεται πια με τον ήρωα που έβλεπε απλά στο πανί. Ξαφνιασμένη, αφήνεται να ζήσει το όνειρο και έναν έρωτα κινηματογραφικό. Μα ναι! Είναι πραγματικά αυτό που λέμε κινηματογραφικός έρωτας. Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον ήρωα της ταινίας Τομ Μπάξτερ, φοβούμενος μη γίνουν τίποτα παρεξηγήσεις εξαιτίας του σωσία του που κυκλοφορεί ελεύθερος (και ερωτευμένος να μην ξεχνάμε!). 

Η δικτατορία της μανούλας

Με μια αναζήτηση σε social media και γενικά στο διαδίκτυο εύκολα διαπιστώνει κανείς τη δικτατορία της ''μανούλας''. Ούτε καν της μητέρας, της ''μανούλας''. 

Στο facebook δεκάδες ομάδες: ''Μανούλες του facebook'', ''Νέες μανούλες'', ''Ελληνίδες μανούλες'', blogs που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και η βασική τους θεματολογία αφορά αποκλειστικά στη μητρότητα, μαιευτήρες που φωτογραφίζουν τα νεογέννητα στην αγκαλιά της μαμάς και μας τα κοτσάρουν στο facebook με κάποια μελιστάλαχτη και δακρύβρεχτη λεζάντα που πάντα μα πάντα θα μιλάει για το θαύμα της φύσης και το πόσο ευλογημένοι από το Θεό νιώθουν που τελούν αυτό το λειτούργημα.

Λοιπόν, η μητρότητα είναι κάτι πράγματι πολύ σημαντικό και σίγουρα δε μπορώ να μιλήσω με πλήρη γνώση, γιατί δεν έχω γίνει μητέρα και δεν έχω κυοφορήσει. Θαυμάζω τις μητέρες, όπως θαυμάζω τη δική μου για όλα όσα μου έχει προσφέρει στα εικοσιτέσσερα χρόνια της ζωής μου. Όλος αυτός ο ντόρος όμως που γίνεται στο διαδίκτυο μου γεννά ενστάσεις που σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν τη μητρότητα αυτή καθεαυτή, αλλά τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από την κοινωνία.