Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

''Εδώ δε χωράνε οπαδικά''

H νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, γνωστού από την Πολίτικη Κουζίνα, φέρει για τίτλο μια χρονολογία,1968 και μας ταξιδεύει πενήντα χρόνια πίσω στην Ελλάδα της δεκαετίας του '60 για ν' αφηγηθεί ένα σπουδαίο αθλητικό γεγονός, τη νίκη της μπασκετικής ΑΕΚ επί της Σλάβια Πράγας και την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Ήταν 4 Απριλίου του 1968, όταν το Καλλιμάρμαρο στάδιο γέμισε με 80.000 κόσμο, για να υποστηρίξουν την Ένωση, αν και λέγεται ανεπίσημα ότι το πλήθος ήταν μεγαλύτερο.
Ίσως για όλους όσοι δεν υποστηρίζουν ή δε συνδέονται με κάποιον τρόπο με την ομάδα της ΑΕΚ να φαίνεται σα μια ταινία αδιάφορη. Για τους φανατικούς δε άλλων ομάδων ήταν μια αφορμή για να εκφράσουν για ακόμη μια φορά τη στενομυαλιά τους απειλώντας ιδιοκτήτες κινηματογράφων πως εάν προβάλλουν την ταινία θα τους βρούνε μπροστά τους.
Είναι στην πραγματικότητα όμως μια ταινία που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οπαδική; Είναι μια ταινία που απευθύνεται κυρίως στους φίλους της ΑΕΚ;


Ο ίδιος ο σκηνοθέτης απαντάει σ' αυτό το ερώτημα ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Φτιάχνοντας μια ταινία ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ εντάσσει τον θεατή στην πλοκή λέγοντάς του πως αυτό που θα παρακολουθήσει δεν είναι μια ιστορία αποκλειστικά για το σπουδαίο αυτό γεγονός και την ομάδα της ΑΕΚ μα κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ πλατύτερο, η αφήγηση ενός γεγονότος σημαντικού για τον ελληνικό αθλητισμό συνολικά, μια ιστορία που αν έχεις ανοιχτό το μυαλό και την ψυχή σου σίγουρα θα κάνει κάτι μέσα σου να σκιρτήσει.
Ο Μπουλμέτης, συνδέει την αφήγηση του μεγάλου αυτού κατορθώματος και με το παρελθόν της Ένωσης ήδη από την ίδρυσή της. Οι προσφυγικές ρίζες, η Πόλη που άφησαν πίσω, οι μνήμες έγιναν τα θεμέλια για να χτιστεί αυτός ο νέος σύλλογος. Κι ήταν μια ευκαιρία ''για να πούνε την ιστορία τους''. ''Όταν θα παίζουμε θα λέμε την ιστορία μας'', λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος υποδυόμενος έναν εκ των αδερφών Ιωνά, ιδρυτών της ΑΕΚ. 
Και πράγματι αυτή η ιστορία, οι διωγμοί, ο πόλεμος, η ταλαιπωρία και η προσφυγιά περνάνε μπροστά μας καθώς εκτυλίσσεται η ταινία κι όχι με μιζέρια ή κάποιο κρυφό εθνικιστικό υπονοούμενο, αλλά με μια νοσταλγία για τις πατρίδες που έχασαν οι άνθρωπο αυτοί.
Μαζί με την παλαιότερη ιστορία, ο Μπουλμέτης ξετυλίγει και την πιο πρόσφατη. Δεκαετία του 1960, μπουζούκια, πάρτυ στα σπίτια, κορίτσια που τρέχουν να γνωρίσουν τα είδωλά τους, το παλιό τρανζίστορ που συντονίζεται για την μετάδοση του αγώνα, αλλά και η χούντα των συνταγματαρχών, ο Μάης του '68 στη Γαλλία, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ την ίδια μέρα που ΑΕΚ κατακτούσε το τρόπαιο. Ένας κόσμος που αλλάζει. Βρήκα την αφήγηση της πρόσφατης αυτής ιστορίας από το Μπουλμέτη υπέροχη. Μέσα από περιστατικά της ζωής απλών ανθρώπων, ανθρώπων της διπλανή πόρτας, όπως συνηθίζεται να λέμε, που συνδέονται με τον έναν ή άλλο τρόπο με τον αγώνα της Ένωσης και με την προοπτική νίκης της ή όχι, λαμβάνουμε μια ρέουσα αφήγηση χωρίς δραματικές ή κωμικές εξάρσεις, αλλά με αυθεντική συγκίνηση και αβίαστο γέλιο, ανάλογα με τη σκηνή.



Διαβάζοντας για την ταινία είδα σχόλια του τύπου ''Πολύ καλή η ταινία, εδώ δε χωράνε οπαδικά'' και από πίσω το πολυφορεμένο πια ''ρισπέκτ''. Κι είναι κάτι τέτοια σχόλια που μας αποδεικνύουν πως είμαστε πολύ μακριά ακόμα από το να γίνουμε γνήσιοι φίλαθλοι, γιατί αυτά δε υπάρχει καν λόγος να λέγονται. Θα ήταν δυνατόν έτσι κι αλλιώς να κρίνουμε την αξία μιας κινηματογραφικής ταινίας βάσει των οπαδικών μας γούστων; 
Για εμένα, που είμαι ιδιαιτέρως ευσυγκίνητη με τις ιστορίες των ''outsiders'' που παλεύουν και παίρνουν την επιβράβευση το ''1968'' ήταν μια ταινία που κατατάσσεται ανάμεσα στις καλές ταινίες που έχω δει, στις ταινίες που πιστεύω πως μας θυμίζουν την αθωότητα που κάπου χάσαμε.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου