Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Αρχίζει το ματς

Ο λόγος περί ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα περί ομάδων ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα λένε το αγαπάμε το άθλημα. Δε θα 'λεγα ακριβώς ότι το αγαπάμε, μάλλον η ''αγάπη'' μας παρασιτεί πλάι στο παρηκμασμένο και ξεπεσμένο πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα που κάθε χρόνο βουλιάζει κι ακόμα περισσότερα στη βρόμα και τη λάσπη.
Αναρωτιόμουν και έχει τύχει να συζητήσω και με φίλους για ποιο λόγο υποστηρίζουμε κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Γιατί να χαιρόμαστε επειδή ''σήμερα κερδίσαμε'' και να κατεβάζουμε τα μούτρα γιατί ''παίξαμε άθλια και μας έστησαν στον τοίχο''; Από πού πηγάζει αυτό το α' πληθυντικό;
Οι λόγοι μπορεί να 'ναι ίδιοι μ' αυτούς που κάνουν κάποιους να ακολουθούν ένα πολιτικό κόμμα. Η οικογενειακή παράδοση και κάποιο συναισθηματικό δέσιμο με την ομάδα. Tην υποστήριζε ο παππούς, μετά ο μπαμπάς, την υποστηρίζω κι εγώ και κάπως έτσι προχωράει το πράγμα. Βέβαια στο να υποστηρίζεις τυφλά μια ομάδα επειδή το έκαναν και οι πρόγονοί σου δεν υπάρχει και κάτι τραγικά κακό, όσο το να εφαρμόζεις την ίδια τακτική σ' ένα κόμμα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.




Γενικά ο κάθε οπαδός μπορεί να σου δώσει μια δική του εκδοχή που υποστηρίζει μια συγκεκριμένη ομάδα. Ο πατέρας μου ας πούμε υποστηρίζει,και με ιδιαίτερη θέρμη μάλιστα, την ΑΕΛ (ή Λάρισα όπως θα την ξέρετε οι περισσότεροι) ,γιατί μεγάλωσε δίπλα στο παλιό γήπεδο, το Αλκαζάρ, και έχει συνδέσει τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά του χρόνια μ' αυτή. Εγώ πάλι υποστηρίζω την ΑΕΛ, γιατί έμαθα να το κάνω,από τις αφηγήσεις του πατέρα μου και γιατί ακόμα θυμάμαι πως όταν ήμουν γύρω στα πέντε αναρωτιόμουν και ρωτούσα τον πατέρα μου γιατί το σιδερένιο άλογο κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο έχει κατεβασμένο το κεφάλι κι εκείνος μου απαντούσε πως είναι λυπημένο που η ομάδα είναι στη Γ' εθνική. Άλλοι πάλι εκστασιάστηκαν κάποτε από κάποιο συγκεκριμένο παίκτη και ακολουθούν την ομάδα έκτοτε με ευλάβεια, άλλοι γιατί ακολουθούν τις προτιμήσεις των συμμαθητών και πάει λέγοντας.
Κι έτσι νομίζω πως ο ''α πληθυντικός'' που είπαμε πιο πάνω κάπως δικαιολογείται. Όφελος οικονομικό ο μέσος οπαδός δε λαμβάνει. Εξάλλου όποιον αγνό οπαδό κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως η αγάπη είναι ανιδιοτελής και δε θέλει ούτε πρόσκληση για το γήπεδο, αλλά θα πληρώσει ''για το καλό της ομάδας''. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα απ' όσα προσφέρει ένας οπαδός γίνονται για το καλό ενός μεγαλομετόχου ή ενός προέδρου, το όφελος όμως τελικά είναι καθαρά συναισθηματικό κι αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε. Η υποστήριξη συγκεκριμένης ομάδας, το δέσιμο είναι σαν να αποφέρει ένα συναισθηματικό κέρδος. Νιώθεις πως κάπου ανήκεις, πως ενστερνίζεσαι κι εσύ τις αξίες και την ιστορία που κάθε ομάδα αντιπροσωπεύει, πως-πιθανώς-μένεις πιστός σε κάποια παράδοση.
Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Κάνουν συχνά λόγο για μια ομάδα της προσφυγιάς, για μια ομάδα επαρχιακή που προσπαθεί να σπάσει το κατεστημένο αλλά αυτό με νύχια και με δόντια δεν την αφήνει, για το πόσο ενωμένοι και δυνατοί είναι. Και να σας πω την αλήθεια προσπαθώ να τα κατανοήσω όλα αυτά. Επίσης έχω βρεθεί στην Τούμπα κάποιες φορές και παραδέχομαι την πολύ ωραία ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, καθώς στα παιχνίδια που βρέθηκα εγώ τουλάχιστον το μόνο άσχημο που βίωσα ήταν ο καπνός του χόρτου από το διπλανό μου.
Κι έτσι μ' όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία, με την Τούμπα να μετατρέπεται σε σκηνικό φαρ ουέστ και το ελληνικό ποδόσφαιρο να κατρακυλάει κι άλλο λυπάμαι ειλικρινά τους παοκτσήδες οπαδούς που υποστηρίζουν την ομάδα και όλο το πακέτο που είπαμε πιο πάνω, ιστορία, παράδοση, ιδέες, ομαδικότητα. Που δυστυχώς βέβαια πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν διαχωρίσει την ομάδα από τον πρόεδρο και μαινόμενοι σε τηλεοπτικές εκπομπές και σάιτς υποστηρίζουν πως η εισβολή του Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο ήταν ''στιγμιαίο λάθος'' και πως είναι ''πρόεδρος με μπάλες'' που πλήρωσε τα χρέη της ομάδας.
Η παρωδία, γιατί μόνο ως τέτοια μπορώ να δω αυτή την κατάσταση,θα συνεχιστεί πολύ. Τα όπλα βλέπετε και ο τσαμπουκάς δείχνουν ''γαματοσύνη'' και θάρρος. Παρερμηνεύσαμε μάλλον. Και από εδώ και πέρα δε θα αδειάζουν οι δρόμοι, όταν αρχίζει το ματς.

1 σχόλιο:

  1. Ωραίο κείμενο. Μάλλον τα ρούβλια είναι πολύ γλυκά, κάτι που φάνηκε και από τα ΜΜΕ της πόλης της Θεσσαλονίκης που κάλυψαν το όλο θέμα. Αν άραγε το όπλο του ρώσσου επενδυτή εκπυρσοκροτούσε κι σκοτωνόταν, ένα ball-boy, ένας ποδοσφαιριστής, ένα παιδάκι στην κερκίδα θα ήταν μάλλον κάπως διαφορετικά, εκτός αν καλυπτόταν δημοσιογραφικά ως αυτοκτονία ή φυσικός θάνατος από τα άθλια ΜΜΕ της βορείου Ελλάδος........ Η αγιοποίηση ενός οπλοφόρου ξεπέρασε και αυτήν του Παισιου, ενώ όσον αφορά τους οπαδούς δείχνει και το ποιόν εκείνων που τοποθετούν την ομάδα τους πάνω από τα αυτονόητα πράγματα στην ζωή. Αλλά αλήθεια, πόσο λυπηρό είναι το σπουδαιότερο πράγμα στην ζωή κάποιου να είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή