Φίνο άρωμα, εξαίσιο!

Αναζητάμε τη μαγεία. Λίγο πολύ όλοι νομίζω.Αναζητάμε αυτήν την αισθησιακή της ομορφιά, την ονειρική υπόσταση, ψάχνουμε γι' αυτό το κάτι που θα μας βγάλει για λίγο έξω από την πραγματικότητα. Τι είναι αυτό το κάτι; Για τον καθένα κάτι άλλο. Ίσως ο ήχος άγριων κυμάτων που σκάνε στα βράχια, η πρωτόγνωρη γεύση ενός φαγητού, η θέα ενός εντυπωσιακού κτηρίου. Κάτι μικρό, όπως συνηθίζουν να προτρέπουν οι σελίδες life coaching, ή κάτι μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να την ανακαλύψουμε.

Έτυχε να μου θυμίσει κάτι αυτές τις μέρες κάποιες τέτοιες μαγικές στιγμές. Πάνε χρόνια από τότε, δεκαπέντε για την ακρίβεια κι εγώ ήμουν μόλις δέκα ετών. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα να παρακολουθήσω θέατρο ''για μεγάλους'', το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ στο Θεσσαλικό Θέατρο. Και την ίδια θεατρική σεζόν πάλι στο Θεσσαλικό, το Γλάρο του Τσέχοφ.

Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ-Θεσσαλικό Θέατρο 2001-2002

Δε μπορώ ακόμη και τώρα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό που με καταγοήτευσε. Η παράσταση η ίδια, το μικρό, αλλά τόσο ζεστό θέατρο, που ήταν ασφυκτικά γεμάτο, μα μια απίστευτη σιωπή και προσήλωση επικρατούσε, τα σβηστά φώτα ή μήπως τα μόλις δέκα μου χρόνια; Ίσως και όλα μαζί;

Δε θα 'ταν η μικρή μου ηλικία υπεύθυνη, σκέφτομαι τώρα. Γιατί ακόμη αισθάνομαι κάποιες φορές αυτό που αισθάνθηκα τότε. Ήταν για 'μενα μαγεία ακόμη και ο ήχος των παπουτσιών που ακουγόταν όταν οι ηθοποιοί κινούνταν στην ξύλινη σκηνή και ένιωθα, δε μπορώ να το εξηγήσω πώς, αλλά ένιωθα να αιθεροβατεί γύρω μου ένα φίνο, εξαίσιο άρωμα. Ένα άρωμα που είμαι σίγουρη τώρα πια πως είναι το φυσικό άρωμα ενός θεάτρου, κάτι από παλαιωμένο ξύλο, κάτι από τριαντάφυλλο, κάτι από τη μυρωδιά που αναδίδουν τα κοστούμια στις κινήσεις των ηθοποιών, κάτι από...μαγεία! Αυτό είναι...δε μπορώ να το εξηγήσω. Δε με ενδιαφέρει να το εξηγήσω. 

Δεκαπέντε χρόνια μετά, και πιθανόν αδυνατώντας ως παιδάκι να καταλάβω τι θέλει να πει ο Τσέχοφ ή πόσο φρικιαστικά ήταν τα εγκλήματα των ναζί, ακόμη κρατάω μέσα μου τη μαγεία εκείνων των στιγμών. Το ανεξήγητο. Το φίνο άρωμα και τον ήχο των παπουτσιών στο σανίδι. Είναι ίσως αυτό που λέμε συναισθηματική μνήμη, αν και αυτή λένε αναφέρεται κυρίως στο φόβο. Γιατί όχι και στην διάχυτη έξαψη της μαγείας, της μαγείας της σχεδόν καταζητούμενης;