Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Πάσχα του 2001


Νικηφόρος Λύτρας, Το ωόν του Πάσχα (1874-1875)
Ήταν Πάσχα. Του 2001 νομίζω κι ήμουνα εννιά. Τότε ακόμη καθόμουν τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας με την αδερφή μου και παρακολουθούσαμε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, όπως έχει συμβεί με γενιές και γενιές. Είχαμε μια μικρή, ασπρόμαυρη τηλεόραση που έπιανε σήμα με δική της κεραία, δώρο στο γάμο των γονιών μου κι εκεί παρακολουθούσαμε τα πάντα.
Τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας ανυπομονούσαμε να τρέξουμε πίσω στο σπίτι μην και χάσουμε κανα λεπτό από τη σειρά. Ανοίγαμε τη μικρή μας τηλεόραση και ψάχναμε με αγωνία το σήμα. Ένα από εκείνα τα βράδια ήταν που κατάλαβα πως δε βλέπω τους υπότιτλους. Λίγο θολά έως και καθόλου και τότε ήταν που ανακάλυψα τη μυωπία μου και φόρεσα τα πρώτα μου γυαλάκια. Μικρά και χαριτωμένα, όπως ταιριάζουν σ' ένα παιδάκι της τρίτης δημοτικού. 
Βέβαια δε γράφω εδώ για να μιλήσω για τη μυωπία μου, σιγά το παράξενο και σπάνιο φαινόμενο. Είναι όμως που κάθε τέτοιες μέρες το θυμάμαι που δε μπορούσα να διακρίνω τα γραμματάκια και νόμιζα στην αρχή ότι φταίει η μινιατούρα που έχουμε για τηλεόραση...
Το Πάσχα στο χωριό...Τώρα ίσως και να έπληττα. Τώρα στα εικοσιτέσσερα, ίσως να πνιγόμουν σ' ένα χωριό ούτε εκατό κατοίκων μα τότε παίζαμε και γελούσαμε και δε σκεφτόμασταν πόσο θα πιάσει το πτυχίο μας στην αγορά εργασίας κι ούτε αναρωτιόμασταν πού βαδίζουμε. Ο κόσμος τότε ήταν η παιδική χαρά απέναντι από το σπίτι κι ο αέρας που μύριζε πασχαλιά και οι ασπασούλες που φύτρωναν ανάμεσα στις χαραμάδες στο σκασμένο τσιμέντο της αυλής. 
Κι αυτό είναι που κάποιους μας τρώει και θα μας τρώει. Που τότε τα εννιά μας χρόνια δεν ήταν απαιτητικά και μονίμως αγχωμένα. Αγαπούσαν τη μικρή τηλεόραση και δεν ήξεραν το high definition. Κρατούσαν ένα μικρό καλαμένιο καλαθάκι στο χέρι και τραγούδαγαν το ''Λάζαρο'' και τις Μ. Παρασκευές κρυφογελούσαν με τα φάλτσα των ερασιτεχνών ψαλτών. Και την Κυριακή του Πάσχα τρώγανε ξεροψημένη πετσούλα από το αρνάκι.
Το Πάσχα πια για 'μενα είναι η χιλιοειπωμένη μα πολυπόθητη παιδική αθωότητα. Η ζωντάνια του κόκκινου σαν το αίμα αυγού που σπάει για να ξορκίσει κάθε κακό.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου