Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Ναρκωτικά στο Αριστοτέλειο

Βρισκόμουν στο δεύτερο έτος, όταν στα πλαίσια ενός μαθήματος ποινικού δικαίου επισκεφθήκαμε το ΚΕΘΕΑ Ιθάκη. Και μπορώ να πω πως ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που έχω ποτέ ζήσει και σίγουρα από τις πιο αξιόλογες στα χρόνια του πανεπιστημίου. Συναντήσαμε ανθρώπους αγωνιστές, που πάλευαν με όλη τους την ψυχή όχι μόνο να ξεφύγουν από την εξάρτηση αλλά και να αποκτήσουν τις βάσεις για την κοινωνικοποίησή τους, όταν πια θα έβγαιναν από το κέντρο. Θυμάμαι που κάποιος τους ρώτησε ''γιατί;''.Γιατί ξεκίνησαν τη χρήση ναρκωτικών, ποια ήταν αρχή αυτού του νήματος; Και τα δύο παιδιά που μας ξεναγούσαν μας άνοιξαν την καρδιά τους και είχαν να μας αφηγηθούν σκληρές ιστορίες οικογενειακής εγκατάλειψης. Δεν ήταν οι ''αλήτες'', όπως του χαρακτηρίζει η κοινωνία, ήταν παιδιά πικραμένα και πονεμένα, που δε μπόρεσαν να διαχειριστούν σωστά τα προσωπικά τους βιώματα.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται ιδιαίτερα λόγος για τα διακίνηση ναρκωτικών εντός του Αριστοτελείου. Δεν είναι ψέμα κάτι τέτοιο. Όντως πραγματοποιείται διακίνηση, όντως γίνεται ενοχλητικά αισθητή η μυρωδιά του χόρτου στον αέρα, πράγματι συμβαίνει χρήση μπρος στα μάτια μας. Το περιστατικό με τη νεκρή γυναίκα στην Πολυτεχνική ήταν αυτό που απέκτησε και τη μεγαλύτερη έκταση και αντιδράσεις. Όχι, όλα αυτά δεν είναι ψέμα και δεν κρύβω κι εγώ πως φοβάμαι πολλές φορές να περπατήσω ελεύθερα στο campus. Αλλάζω δρόμο, προσπαθώντας να βρω μια πιο ασφαλή διαδρομή και τα βράδια δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο να κυκλοφορώ στο χώρο του Πανεπιστημίου.
Όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα οι αντιδράσεις όμως που ακούω κινούνται και σε άλλα μονοπάτια. Διαβάζω σε άρθρα και επιστολές φοιτητών εκφράσεις όπως ''βλέπουμε παντού σύριγγες'', ''αντικρίζουμε ανθρώπους να κάνουν χρήση ναρκωτικών'', γραμμένες με ύφος περισσής αηδίας και μου θυμίζουν τον ωφελιμιστή φιλόσοφο Jeremy Bentham πίσω στα 1800, όταν πρότεινε ένα πρόγραμμα ξεκαθαρίσματος των δρόμων από τους ζητιάνους καθώς η θέα τους προκαλεί άσχημα συναισθήματα στους περαστικούς, μειώνοντας τη συνολική τους ευτυχία. Ενοχλεί λοιπόν πολλούς να βλέπουν μέσα στο πανεπιστήμιο σύριγγες και εξαρτημένους ανθρώπους. Πού ακριβώς χάσαμε το πρόβλημα; 
Το πραγματικό πρόβλημα, των ανθρώπων που κάνουν χρήση και βρίσκονται στο βυθό της εξάρτησης φαίνεται να μη μας απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Και δεν αρνούμαι τον κίνδυνο για εμάς τους φοιτητές, γιατί η αναζήτηση της δόσης δυστυχώς φέρνει και εγκληματικότητα, που μεταφράζεται σε παρενόχληση, κλοπές ακόμη και ληστείες. Η λογική ωστόσο των περισσότερων άρθρων που διαβάζω για το ζήτημα είναι ''μαζέψτε τους να ξεβρομίσει ο τόπος''. Σαν να αρκεί να τους πετάξουμε σε μιαν άκρη για να μην τους αντικρίζουμε και από εκεί και πέρα τα προβλήματα λύθηκαν. Σαν να είναι ο χώρος του πανεπιστημίου που απλά ''δεν ταιριάζει'' με τα φαινόμενα αυτά. Μα λίγα μέτρα πιο 'κει στο χώρο της Καμάρας και της Ροντόντας συμβαίνουν τα ίδια.
Αν ως πανεπιστήμιο, ως φοιτητές και διδακτικό-ερευνητικό προσωπικό, πρέπει να αναλογιστούμε κάτι είναι γιατί πρέπει να ζητούμε μόνο αστυνόμευση; Τι είναι αυτό που μετατρέπει ένα χώρο σε πιάτσα; Μόνο η έλλειψη αστυνομικών ελέγχων; Και μας αρκεί απλά να συμβεί ένας αστυνομικός έλεγχος; Η πιάτσα δε θα μεταφερθεί πάλι λίγα μέτρα παρακάτω;
Το πρόβλημα είναι γενικό. Και ναι δυστυχώς το Αριστοτέλειο για διάφορους λόγους έχει αποκτήσει το χαρακτήρα χώρου διακίνησης. Θέλουμε ως φοιτητές να είμαστε ξένοιαστοι, να περπατάμε χωρίς την αίσθηση του φόβου και ζητάμε μια λύση γι' αυτό. Τα πράγματα όμως έχουν πάντα παραπάνω από μία όψεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου