Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Αλμύρα



Βράδυ Αυγούστου. Γυρίζεις απ' τη θάλασσα με το αλάτι να ξασπρίζει το δέρμα σου εδώ κι εκεί. Ακουμπάς τα χείλη σου στο μπράτσο σου κι η αλμύρα εισβάλλει σαν άγριος πορθητής. 
Είναι όμορφο το βράδυ, γλυκό κι ανέμελο. Έτσι όπως πρέπει να 'ναι τα αυγουστιάτικα βράδια. Περπατάς και νιώθεις πως βαδίζεις στο άπειρο, γιατί δεν έχει σημασία καμιά που η ζωή είναι πεπερασμένη. Εκείνη η στιγμή δεν είναι. Εκείνη η στιγμή είναι αυγουστιάτικη και είναι για πάντα. 
Κι οι σκέψεις, όλες αυτές οι σκέψεις που το 'χουν βάλει στόχο να σου διαλύσουν το κεφάλι, εκείνη τη στιγμή υποκλίνονται κι αυτές στη μαγεία και σ' αυτό το κάτι που δε μπορείς να πεις τι είναι. Είναι όμως όμορφο και είναι παρόν κι ας μη το βλέπεις. Τη νιώθεις την ομορφιά.

Την ομορφιά που κυλάει με τις σταγόνες του νερού που απελευθερώνονται από τη βρύση ακριβώς από πάνω σου. Εκεί που το μαγιό σου έχει πέσει στο έδαφος και το νερό κυλάει σε κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του γυμνού σου κορμιού.Και στρέφεις το κεφάλι πάνω και βλέπεις τα αστέρια και φυσάει το αεράκι. Ανατριχιάζεις και αυτό το κάτι, το αόρατο, το παρόν τρέχει από πάνω ως κάτω τη σπονδυλική σου στήλη. Όλα είναι μαγικά! Εξάλλου πότε το χειμώνα θα κάνεις ντουζ στην αυλή ενός σπιτιού;
Αρπάζεις την πετσέτα και τυλίγεσαι. Το αλάτι έχει φύγει πια από το δέρμα. Όχι! Μη το αφήσεις να εξαφανιστεί! Αυτό δεν είναι που κάνει τη ζωή νόστιμη;

*Η εξαιρετική φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι του φωτογράφου Κώστα Μητρόπουλου και την αλίευσα από το site του Andro.

2 σχόλια: