Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου

Το 1985 ο Woody Allen σκηνοθετεί το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου. Μια ταινία που έχει μέσα της μια ακόμη ταινία, κάτι σα μια μπάμπουσκα. O Allen φέρνει αντιμέτωπες τη φαντασία με την πραγματικότητα, το παραμύθι με την άχαρη καθημερινότητα. 

Στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης του Μεσοπολέμου η Σεσίλια, μια φτωχή σερβιτόρα στο Νιου Τζερσι παντρεμένη μ' έναν αλκοολικό σύζυγο που της τρώει τα λεφτά στα ζάρια, περνά τον ελεύθερο της χρόνο και ξεχνάει τις έγνοιες της στο σινεμά. Κάθε απόγευμα βρίσκεται εκεί και παρακολουθεί το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου, γοητευμένη και μαγεμένη από τη ζωή που διαδραματίζεται στο σελιλόιντ. Την πέμπτη φορά όμως που θα βρεθεί εκεί, ο Τομ Μπάξτερ, ένας από τους ήρωες της ταινίας- αρχαιολόγος, ποιητής και εξερευνητής όπως του αρέσει να συστήνεται- απλά κάνει ένα βήμα έξω από την οθόνη και αρπάζει τη Σεσίλια ερωτευμένος και τρελαμένος, με τους υπόλοιπους ρόλους να κοιτάνε εμβρόντητοι.

Η Σεσίλια βρίσκεται πια με τον ήρωα που έβλεπε απλά στο πανί. Ξαφνιασμένη, αφήνεται να ζήσει το όνειρο και έναν έρωτα κινηματογραφικό. Μα ναι! Είναι πραγματικά αυτό που λέμε κινηματογραφικός έρωτας. Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον ήρωα της ταινίας Τομ Μπάξτερ, φοβούμενος μη γίνουν τίποτα παρεξηγήσεις εξαιτίας του σωσία του που κυκλοφορεί ελεύθερος (και ερωτευμένος να μην ξεχνάμε!). 

Έχουμε έναν άντρα πραγματικό μα γήινο. Κι έναν άντρα υπέροχο μα ψεύτικο. Κι η αντίθεση της φαντασίας με την πραγματικότητα έρχεται πια να διεκδικήσει το δικό της ρόλο στην περιπέτεια του έρωτα. Κι οι δυο ερωτευμένοι (έτσι δηλώνουν τουλάχιστον) με τη Σεσίλια επιδιώκουν να την κερδίσουν. Ο ένας τραγουδάει μαζί της με ένα γιουκαλίλι, ο άλλος φιλάει υπέροχα, κινηματογραφικά μα δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει παρακάτω.

Για τη Σεσίλια έρχεται η ώρα να αποφασίσει. Το ιδανικό μα εικονικό ή το πραγματικό και τελικά... Τελικά δεν ξέρω! Πατήστε το play για να δείτε τι αποφάσισε η Σεσίλια εκεί κάτω από τον κινηματογραφικό προβολέα.

Ίσως μ' όλα τούτα να θέλει ο Woody Allen να μας πει, πως το ιδανικό, το τέλειο, το αψεγάδιαστο δεν υπάρχει. Γι' αυτό και βάζει τη Σεσίλια να καταλήξει πως "Γνώρισε έναν υπέροχο άνδρα. Είναι φανταστικός, αλλά τι πειράζει; Δεν μπορείς να έχεις τα πάντα».

Το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου είναι μια ευχάριστη, νοσταλγική ταινία, που την παρακολουθεί κανείς χωρίς καν να καταλάβει πως κύλισε η ώρα. Είναι που το παραμύθι κι αυτό το σουρεαλισμό και την τρέλα τη θέλουμε, γιατί μας απελευθερώνουν και μας κάνουν να πετάμε από πάνω μας του ρόλους που άλλοι έχουν γράψει για τον καθένα μας. Το να βγαίνεις από την οθόνη, να φέρνεις τα πάνω κάτω στο σενάριο δεν είναι πάντα κακό, είναι αυτό το κάτι άλλο που αναζητούμε και που μόνοι πια αποφασίζουμε. Δεν υπάρχουν πια έτοιμες, προτηγανισμένες ατάκες, μόνο αυθεντικές σκέψεις και εμπειρίες που κάπου μας περιμένουν.

Το ρόλο του ο καθένας τελικά μπορεί να τον δημιουργήσει μόνος. Σαν τον μετρ του Πορφυρού Ρόδου, που βαρέθηκε πια να είναι μετρ τόσες και τόσες φορές και θέλησε να χορέψει κλακέτες.

Το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου-The purple rose of Cairo
Έτος κυκλοφορίας:1985
Σενάριο-Σκηνοθεσία:Woody Allen
Διάρκεια:1 ω και 22 λ
Πρωταγωνιστούν: Μία Φάροου, Τζεφ Ντάνιελς, Ντάνι Αγιέλο