Κι εγώ στη Μυροβόλο...

Βρέθηκα στην Καβάλα. Ήπια κοκτέιλ στο Παλλάδιο (τρώγοντας παράλληλα κεφτεδάκια, έμπνευση της φίλης μου της Μανώλιας να τα παραγγείλουμε και ναι, διαπίστωσα ότι το λάιμ της μαργαρίτας ταιριάζει εξαιρετικά με το κεφτεδάκι), περπάτησα κάτω στην παραλία, ανέβηκα στην παλιά πόλη και στο κάστρο και μετά μου καρφώθηκε να βρω και τη Μυροβόλο. Το καφέ του πολλαπλού ειδώλου... Θα τον ξέρετε εξάλλου τον στίχο. Συχνάζεις στο Μικρό Καφέ και εγώ στη Μυροβόλο...
Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τους Χειμερινούς Κολυμβητές, εγώ όμως, όπως και πολύς κόσμος φαντάζομαι, το γνώρισα μέσα από την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα. Αργότερα, όταν άκουσα και την ερμηνεία του Αργύρη Μπακιρτζή, (ήμουν ακόμη μικρή, ίσως ούτε καν έφηβη) κάπως μου ξένισε. Η φωνή του Μπακιρτζή βλέπετε είναι μπάσα και ιδιαίτερη. Μεγαλώνοντας όμως αλλάζουμε και γούστα. Και αυτό που ζητάω πια στη μουσική και γενικότερα στη ζωή μου είναι η αυθεντικότητα κι ας μη συνοδεύεται πάντα από κάποια υποτιθέμενη ''αρτιότητα''. Και ειδικά στη μουσική, το συναίσθημα που αγκαλιάζει τη μελωδία είναι αυτό που θα κάνει την ερμηνεία ξεχωριστή, όχι ντε και καλά οι αλάνθαστες νότες.

Στην ερμηνεία του Μπακιρτζή υπάρχει και κάτι ακόμη ιδιαίτερο και πολύ όμορφο. Δυο κομμάτια εισαγωγικά, πριν το τρίτο ευρέως γνωστό μέρος.

Ηρθες κι απόψε βιαστικά

για λίγα χάδια και φιλιά

και χάθηκες στη νύχτα

Σ΄αυτό τον κρύο τον καιρό

μέσα στο σπίτι μοναχός

διαβάζω τραγουδάω

Κι ενώ ακούω το χιονιά

το πολλαπλό σου είδωλο

στα κρύσταλλα κοιτάζω

Θέλεις,θέλω πάντα

έχεις κέφι,έχω πάντα

ίσως έρθω,έλα αμέσως μωρό μου

δεν θέλω,μην έρθεις

δεν έχω κέφι,μην έρθεις

ίσως έρθω,μην περάσεις μωρό μου

Τα δύο αυτά μέρη του τραγουδιού τώρα πια με συγκινούν πολύ. Νιώθω ότι περιγράφουν την κυκλοθυμία του έρωτα, που ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς τι θες. Που είναι λίγο σαν σκωτσέζικο ντουζ, έτσι δεν είναι; Που θες τον αγαπημένο σου ή την αγαπημένη σου εκεί δίπλα σου, κάτι όμως που θα πει, κάτι που θα κάνει, εσύ θα το κάνεις τέρας στο μυαλό σου και θα του πεις στο τέλος ''μην περάσεις μωρό μου...''. 

Τέλος πάντως όλα αυτά βέβαια μου θυμίζουν διάφορες διαπιστώσεις ''φιλοσοφικών'' (ναι, καλά!) συζητήσεων περί έρωτος και άλλων δαιμονίων, όπως το ότι ''οι μεγάλοι έρωτες ποτέ δεν καταλήγουν μαζί''. Κάπου είχα πάει να πεισθώ γι' αυτό, και ίσως να ισχύει εν μέρει. Είναι εγωιστής ο έρωτας και κάνει μερικές φορές σαν παιδί κακομαθημένο. Αν είμαστε αρκετά ώριμοι τον διαχειριζόμαστε, αν όχι τότε βουτάμε στην κινούμενη άμμο. Και απλά βουλιάζουμε.

Ξεκίνησα και σας έλεγα για τις βόλτες μου στην Καβάλα κι έφτασα να μιλάω για μικρές, γλυκιές ασυναρτησίες. Από τις ασυναρτησίες που σκεφτόμουν. όταν βρήκα τελικά τη Μυροβόλο στην παραλιακή οδό της Καβάλας, την Ερυθρού Σταυρού. Το καφέ ενός αγαπημένου τραγουδιού.

κι εδώ η ιστορία για την ηχογράφηση του τραγουδιού, όπως την αφηγήθηκε ο Αργύρης Μπακιρτζής