Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Καθείς εφ' ω ετάχθη

Στη σημερινή συναυλία της Νατάσας Μποφίλιου στη Λάρισα μια κοπέλα που καθόταν δίπλα μου σκέφτηκε φωναχτά. ''Μα πώς γίνεται κάθε φορά να νιώθει αυτά που τραγουδάει; Κοίτα την...δεν είναι φτιαχτό, δεν είναι ψεύτικο. Το ζει.''
Κι είναι πραγματικά να απορείς όχι για την τόση ενέργεια, αλλά για το συναίσθημα. Για αυτές τις ιδιαίτερες αποχρώσεις στη φωνή και στις κινήσεις, που δε χάνονται ακόμα κι αν αυτά τα τραγούδια έχουν ερμηνευθεί χιλιάδες φορές.
Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιο φοβερό μυστικό ή κάποια μυστική συνταγή, αλλά είναι κάτι πολύ απλό. Η Μποφίλιου κάνει αυτό που αγαπά κι αυτό που είναι ''ταγμένη'' να κάνει.
Μην παρεξηγηθώ μ' αυτό το ''ταγμένη''. Γενικά πιστεύω πολύ στις κλίσεις που έχουμε ως άνθρωποι, ως προσωπικότητες. Σ' αυτό το περίφημο ''καθείς εφ' ω ετάχθη''. Θέλουμε δε θέλουμε δεν είμαστε όλοι για όλα, μα στην πραγματικότητα καθόλου δε μας πειράζει που δεν κάνουμε για τα πάντα.

Είναι, θα μπορούσαμε απλοϊκά να πούμε, το αντικείμενο στο οποίο είμαστε καλοί. Εκεί που διαπρέπουμε. Κι αυτό μπορεί να είναι ο,τιδήποτε. Για κάποιους είναι το τραγούδι, για άλλους η διδασκαλία και για άλλους η καλλιέργεια ενός χωραφιού. Γι' αυτούς τα τραγούδια θα βγαίνουν από την ψυχή, οι μαθητές θα είναι ερωτευμένοι μαζί τους και η γη θα καρποφορεί σαν να την άγγιξε ο Μήδας.
Αυτό το ''τάξιμο'' κι η επιτυχία δεν είναι μόνο το ταλέντο, είναι κάτι ακόμα. Είναι η λαχτάρα. Το δαιμόνιο που κατοικεί μέσα μας και δε μας αφήνει να ''αγιάσουμε''. Είναι ο μαγνήτης που τραβάει την ψυχή, την έλκει ακαταγώνιστα και ποιος είναι αυτός που θα μπορέσει να αντισταθεί; Κι αν αντισταθεί θα 'ναι τελικά ευτυχής;


Οι κλίσεις. Αυτές οι περίφημες κλίσεις που είναι λέει στόχος του εκπαιδευτικού συστήματος να μας βοηθήσει να τις ανακαλύψουμε και να τις καλλιεργήσουμε. Δεν ξέρω ποιος θα 'ναι αυτός όμως που θα πει. ''Τι σ' αρέσει εσένα παιδί μου; Τι λαχταράει η ψυχούλα σου; Να παίζεις θέατρο; Να γίνεις γιατρός; Να μαστορεύεις; Πάρε τούτα τα εφόδια και πέταξε!''
Δεν είναι ώρα νομίζω να ξεκινήσω την κριτική για το πώς θέλει η κοινωνία να μας πατρονάρει. Αυτό δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη βέβαια. Μια απλή παρατήρηση στους μαθητές της Γ' λυκείου που παλεύουν όλοι να περάσουν κάπου. ''Κάπου'' για να καμαρώνει η μάνα κι ο πατέρας, αγνοώντας ή και αδιαφορώντας γιατί την πραγματική επιθυμία του παιδιού τους.
Αυτό που πραγματικά θέλουμε όμως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα φανερώνεται. Κανένα διαολάκι δεν κάθεται ήσυχο για πολύ.
Χάρηκα τη σημερινή συναυλία της Μποφίλιου όχι μόνο για την αυθεντική ψυχαγωγία που προσέφερε, για όσα συναισθήματα μας προκάλεσε αλλά γιατί στο τέλος με εκείνη την υπόκλισή της έβλεπες έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, που τραγούδησε με την ψυχή του γιατί αγαπά αυτό που κάνει. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για όλους μας.

''Εαυτέ μου προχώρει
να βρεις το σπουδαίο''




1 σχόλιο:

  1. Χμ,δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι,ότι δηλαδή η Μποφίλιου είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος,που κάνει αυτό που αγαπά. Πράγμα περίεργο,γιατί τώρα μου φαίνεται προφανές.
    Και τι ωραίο που είναι να είσαι ευτυχισμένος,επειδή κάνεις αυτό που αγαπάς... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή