And the cotton is high...

Μεγάλωσα σ' ένα χωριό του θεσσαλικού κάμπου. Του απέραντου αυτού κάμπου, που τα καλοκαίρια γίνεται σχεδόν αδυσώπητος και σκληρός. Με μια πεδιάδα καυτή κάτω από τα πόδια σου, σαν να χει στα έγκατά της ηφαίστειο που βράζει, αλλά δεν είναι παρά ο ήλιος από πάνω που τη θερμαίνει και την κάνει πεδίο εχθρικό για αυτόν που τη διαβαίνει.

Κι όμως είναι τόσοι αυτοί που παρά το λιοπύρι να βασιλεύει πάνω απ' τα κεφάλια τους και τη γη να βγάζει καυτές ανάσες μένουν εκεί, επιμένουν και καλλιεργούν τον ατίθασο κάμπο. Τον σκάβουν, τον σπέρνουν, τον φροντίζουν, τον αγαπούν και του δίνουν το έναυσμα να καρποφορήσει και βλαστήσει.

Το σκέφτομαι το καλοκαίρι στον κάμπο. Το βλέπω το καλοκαίρι στον κάμπο. Το ζω κατά κάποιο τρόπο. Το βίωσα περισσότερο και πιο έντονα τότε που ήμουν παιδί κι είχα δυο παππούδες που περνούσαν όλη τους τη μέρα στα χωράφια και πάλευαν μέσα στις βαμβακιές. Κι έβλεπα σ' όλους τους κατοίκους του χωριού μου την κούραση και τη δουλειά στα πρόσωπα τους που καίγονταν από τον ήλιο.

Οι ατέλειωτες εκτάσεις του κάμπου είναι το πεδίο της μάχης, ο τόπος του πολέμου. Εκεί που παλεύεις για να τιθασεύσεις τη γη, να την κάνεις να σ' αγαπήσει κι αυτή για να σου προσφέρει τους καρπούς της. Και υπάρχουν κι οι εχθροί, το χαλάζι,ο πολύ δυνατός αέρας, τα ζιζάνια, γιατί τι είναι τελικά το χωράφι κι η σπορά; Ένα ρίσκο, μια διακινδύνευση.

Δεν βρίσκομαι τώρα πια εκεί στο χωριό που απλώνεται ανάμεσα στα χωράφια. Ούτε βλέπω την πεδιάδα να γεννάει τις βαμπακιές, να τις αναθρέφει σαν να ναι παιδιά της. Κι ούτε έχω τα βράδια κουνούπια που αγαπούν την υγρασία των ποτισμάτων να με βασανίζουν. Αλλά να, τα σκέφτομαι αυτά τα καλοκαίρια με τ' άσπρα μαλακά λουλουδάκια των βαμβακιών. Τα καλοκαίρια που είναι μεσ' στη ''ζέστα'' κατά τη θεσσαλική διάλεκτο. Μέσα στον καύσωνα κατά τη δημοσιογραφική γλώσσα. Και μας ταλαιπωρούσε κάθε μέρα και κάθε νύχτα αυτός ο καύσωνας κι οι βαμβακιές ψήλωναν κι αντρίευαν μέσα στο καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που δεν είναι εύκολο και γι αυτούς που δουλεύουν τη γη ούτε αργόσχολο και ράθυμο. 

Που εμένα τώρα μου το θυμίζει ένας στίχος. Ένας στίχος στ' αγγλικά, εξωτικός που δεν ταιριάζει με τις θεσσαλικές παραδόσεις. Summertime...and the cotton is high...