The basketball diaries

Πολύ πριν ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο υποδυθεί τον Hugh Glass στο Revenant, είχε ενσαρκώσει τον Jim Carroll στο The basketball diaries. Στα ελληνικά αν το ψάξετε θα βρείτε την ταινία με το όνομα ''Το τέλος της αθωότητας''.Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που δίνεις αυτόν τον τίτλο σε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.Εμένα χωρίς να ξέρω την υπόθεση θα με παρέπεμπε περισσότερο σε ταινία τύπου "βρετανική ύπαιθρος του 19ου αιώνα όπου η ηρωίδα ερωτεύεται απελπισμένα τον άντρα της αδερφής της''. 

Το Basketball diaries όμως είναι μια αληθινή ιστορία. Η ιστορία του Jim Carroll, ποιητή και μουσικού όπως την αποτύπωσε αυτοβιογραφικά ο ίδιος. Και σαν αυτοβιογραφικό έργο κάνει αυτό που πρέπει.Δε χρυσώνει το χάπι κανενός. Είναι ωμό όσο πρέπει και αληθινό όσο δε γίνεται άλλο.

Επαφή με εξαρτημένους από τα ναρκωτικά συνανθρώπους μας όλοι πάνω κάτω είχαμε ή έχουμε ιδίως όσοι ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα. Μόνο που αυτή η επαφή περιορίζεται στα λίγα χρήματα που θα μας ζητήσουν κι εμείς τις περισσότερες φορές θα αρνηθούμε. Σωστά κατά τη γνώμη μου αλλά η εξάρτηση ωθεί έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές σε παραβατική συμπεριφορά τελικά.Η ιστορία του Jim Carroll μας περιγράφει αυτό που κανένας μας ίσως δεν έχει καθίσει ποτέ να συλλογιστεί: το δρόμο προς το σκότος των ουσιών και των εξαρτήσεων και τις αιτίες που οδηγούν εκεί. Αυτό το ''γιατί''; Γιατί ένας νέος, ένας έφηβος μόλις δεκαπέντε χρονών παιδί να φτάσει σ' ένα τέτοιο σημείο; Γιατί o Jim παράτησε τα πάντα; Μπάσκετ, σχολείο, ακόμα και την ποίηση που τόσο αγαπούσε; Γιατί κατέληξε να κοιμάται στο δρόμο δίπλα σε χρησιμοποιημένες σύριγγες;

Για να μιλήσεις για όλα αυτά πρέπει να μη τα φοβηθείς, να μη διστάσεις να καταπιαστείς με την πραγματικότητα κι ας είναι σκληρή και βρόμικη. Ο Carroll μίλησε αληθινά και στις οθόνες μας έχουμε μια ταινία που κάθε της καρέ συγκλονίζει. Ξεκινάει από το τσιγαριλίκι, περνάει στην κόκα και μετά στην ηρωίνη. ''First it's a Saturday night thing and you feel cool like a gangster or a rock star.It's just something to kill the boredom you know?They call it a small habit.It feels so good, you start doing it on Tuesdays...'' H ταινία εστιάζει ακριβώς σ' αυτό το δρόμο του εθισμού. Τα ναρκωτικά, η ζωή στους δρόμους, το στερητικό σύνδρομο, ο πόνος και ο θάνατος απασχολούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας. Ο Jim περνάει απ' όλα τα στάδια. Περνάνε ένα-ένα μπροστά από τα μάτια του θεατή, που καταδύεται μέσα από τις αφηγήσεις του Jim σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Ή μήπως φαινομενικά αδιέξοδη;

O Jim απεξαρτείται. Καθαρίζει, όταν μπαίνει στη φυλακή για ένα εξάμηνο αν και ''ήταν πιο εύκολο να βρεις καλό πράγμα εκεί μέσα παρά έξω στο δρόμο''. Η ταινία περνάει πολύ γρήγορα αυτό το κομμάτι της απεξάρτησης. Μόνο στα τελευταία λεπτά ο Jim εμφανίζεται καθαρός και δυνατός πάλι να ξεκινήσει από την αρχή. Ίσως να φαίνεται κάπως βιαστικό το τέλος, αλλά θεωρώ πως σωστά έγινε. Η ταινία δεν έγινε ηθικοπλαστική, μ' ένα καλό και διδακτικό επιμύθιο. Ό,τι είχε να πει το είπε με τις εικόνες τις και τις ιστορίες των ηρώων. Δεν κουνάει το δάχτυλο, παρουσιάζει όμως ένα παιδί που στο τέλος θέλησε και τα κατάφερε. Η θέληση ,αυτό που το λέμε και το ξαναλέμε και είναι τόσο γραφικό κάποιες φορές, αυτή είναι που έβγαλε τον Jim στο φως. Δεν ήταν ούτε το ξύλο που έτρωγε στο καθολικό του σχολείο, ούτε η αποβολή του, ούτε οι φωνές της μητέρας του.

Ο DiCaprio ως Jim Carroll

Τώρα για τον DiCaprio τι να πω; Στην ταινία είναι είκοσι χρονών παιδί.Οι μεγάλοι ηθοποιοί φαίνονται από μωρά και στην ερμηνεία αυτή έμεινα άφωνη. Ένα παιδί μόλις είκοσι ετών μπήκε στην ψυχή και στο μυαλό ενός εξαρτημένου από τις ουσίες εφήβου. Δεν υποδύθηκε.Ενσάρκωσε.

Νομίζω δε χρειάζεται πια καν να σας προτρέψω να τη δείτε και να βιώσετε τις ιστορίες των ημερολογίων του Jim.