Γέφυρες προοπτικής

Ψέματα δε θα πω! Όταν πρωτοήρθα στη Λάρισα, για να εγκατασταθώ πια η ιδέα δε με έκανε και πολύ χαρούμενη. Απολύτως λογικό συναίσθημα για ένα μέρος που δεν είχα ζήσει ποτέ πριν. Κι εδώ που τε λέμε άφηνα πίσω μου και τη Θεσσαλονίκη.Τη Θεσσαλονίκη και δε χρειάζεται να πω περισσότερα.

via τι ρει;

Τη Λάρισα οι περισσότεροι την ξέρουν σαν την πόλη του καφέ. 1647 καφετέριες υπάρχουν στην πόλη και για να το λένε έτσι θα 'ναι. Κι αυτός ο-εξωφρενικά μεγάλος-όγκος καταστημάτων που σχετίζονται με τον καφέ στο μυαλό των περισσότερων σημαίνει καλοπέραση και αντιπαραγωγική ζωή. Βέβαια σ' όλη την Ελλάδα αγαπάμε τον καφέ και δεν εννοώ μόνο το καφετί ρόφημα (που εγώ δε μπορώ να πιω...) αλλά την όλη διαδικασία, ακόμα και τις ατέλειωτες ώρες που είμαστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι κι ας έχει κρυώσει ο καφές στην κούπα προ πολλού και συζητάμε και φιλοσοφούμε αντίστοιχα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Λάρισα, αλλά το θέμα είναι πως δε συμβαίνει μόνο αυτό και οι Λαρισαίοι δεν είναι τακτικοί θαμώνες μόνο στις καφετέριες.

Πέρυσι τον Απρίλη ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα της πόλης για Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021. Έγινε μια μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια για τη στήριξη της υποψηφιότητας, εν τέλει χθες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα και η Λάρισα βγαίνει εκτός της τελικής κούρσας υποψηφιοτήτων. Νομίζω όλη αυτή η διαδρομή άξιζε κυρίως για το λόγο, ότι πρώτα εμείς, οι κάτοικοί της καταλάβαμε ότι έχει πολλά να δώσει αυτή η πόλη.

Ίσως σε τέτοιες εποχές οικονομικής κρίσης πολλοί να πιστεύουν πως το να εστιάζεις στον πολιτισμό είναι μια πολυτέλεια, μια περιττή ενασχόληση. Μα τι είναι όμως ο πολιτισμός; Κάποια αφηρημένη έννοια; Είναι μήπως μια δευτερεύουσα ανάγκη; Πολιτισμός δε είναι και η ενεργός δράση, η συνεχής καλλιέργεια του μυαλού και της ψυχής, η συμμετοχή, η συνεργασία για έναν κοινό στόχο; Και αν δεν έχουμε όλα αυτά ανάγκη εν έτει 2016 τότε τι χρειαζόμαστε; Μόνο ευρωπαϊκά εμβάσματα που θα τα καταπίνουμε αμάσητα;

Στο επίσημο βίντεο που προβάλει την πόλη στην υποστήριξη της υποψηφιότητάς της προβλήθηκαν δράσεις και θεσμοί που δεν είναι καινούριοι για τη Λάρισα.Το Θεσσαλικό Θέατρο, το πρώτο ΔΗΠΕΘΕ της Ελλάδας,το Κουκλοθέατρο Τιριτόμπα που έχει ψυχαγωγήσει γενιές και γενιές παιδιών, το Δημοτικό Ωδείο της πόλης με παράδοση ετών.Αλλά και νεότεροι χώροι όπως το Λαογραφικό Μουσείο, το Διαχρονικό Μουσείο, η Πινακοθήκη, όλα αναδεικνύουν μια πόλη που δεν επαναπαύεται, ίσως όμως δεν το δείχνει προς τα έξω όσο θα έπρεπε.

Από όλη την καμπάνια για τη στήριξη της υποψηφιότητας αυτό που ξεχώρισα ήταν το πολύ αισιόδοξο και ευοίωνο σλόγκαν : '' Χτίζοντας γέφυρες προοπτικής''. Ίσως γιατί μ' αρέσουν πολύ οι γέφυρες που ενώνουν, που δένουν δυο μέρη, δυο ανθρώπους, πολλά μέρη και πολλούς ανθρώπους και γιατί βρίσκω υπέροχη τη λέξη ''προοπτική''. Προ+οπτική από το ορώ.Βλέπω δηλαδή μπροστά, βλέπω στο μέλλον, σχεδιάζομαι και ονειρεύομαι.Κι αυτά τα μηνύματα σκορπίζουν κάθε μιζέρια και κάθε απαισιοδοξία και μουντάδα. Ας χτίσουμε όλοι μας από μια γέφυρα!