το καρέ

via national geographic.com

  

 Είδα μια κοπέλα στο δρόμο, που είχε τα μαλλιά της ένα υπέροχο καρέ. Μ' έπιασε εκείνη τη στιγμή μια ακατανίκητη επιθυμία να πάω να κόψω τα μαλλιά μου καρέ κι εγώ, αλλά ήταν μία το βράδυ και διανυκτερεύοντα κομμωτήρια δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα, να κάνουμε την τρέλα μας πράξη εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα μας γίνει το κλικ στο μυαλό. 

   Το καρέ το λατρεύω, αν και η παιδική μου ηλικία θα μπορούσε να γίνει η πιο εύλογη αιτία για να το μισήσω, καθώς ήταν το δικό μου statement κούρεμα από τα τέσσερα και σ' όλο το δημοτικό και εδώ πρέπει να πω, πως με κούρευε η μαμά μου.

Στα τέσσερά μου, το καρέ μαλλί μου συμπλήρωναν ωραιότατες αφέλειες-κουρτίνα μπροστά στο μέτωπο και άνετα θα μπορούσα να αποτελέσω έμπνευση για την playmobil. Τέλος πάντων, αντί να μου μείνει ψυχικό τραύμα εγώ το καρέ το βρίσκω το πιο όμορφο κούρεμα.

   Είναι πρώτα-πρώτα που έχει κίνηση. Περπατάς κι είναι το μαλλί τόσο ελαφρύ, τόσο πουπουλένιο και κουνιέται πίσω μπρος, δεν του κάνει τίποτα η βαρύτητα γιατί αυτό αιωρείται κάπου εκεί πάνω από τους ώμους κάνει μόνο του φιγούρες σαν αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ. Μετά είναι που κόβει και χρόνια. Ε, ναι! Ό,τι και να λέμε το καρέ σε γυρνάει κάπου πίσω στην εφηβεία, μη σου πω και στην παιδική ηλικία. Τελευταία φορά που τα είχα κόψει έτσι πρέπει να 'μουνα στο δεύτερο έτος και φυσικά όλοι μου έλεγαν ότι μοιάζω με δεκαπέντε. Και σκέφτομαι να την αφήσω τελικά την προσπάθεια να το μακρύνω το μαλλί, που θέλω τρομάρα μου να το κάνω πολύ μακρύ να 'ναι έτσι δραματικό και θεατρικό, να το τινάζω πίσω σαν να 'μαι άλογο που τινάζει τη χαίτη του. Γιατί άνοιξη είναι, καλοκαιράκι έρχεται και τα βράδια έχουν γίνει τόσο γλυκά που θες αυτό το ανάλαφρο, το τρυφερό αεράκι που φυσάει να 'ρθει να σου χαϊδέψει τον αυχένα, να προκαλέσει μικρές αναταράξεις στις ρίζες των μαλλιών και μια γλυκιά ανατριχίλα απ' αυτές που κουβαλά μαζί της η άνοιξη.  

   Το καρέ είναι τελικά το ανέμελο.Αυτό που έχουμε ανάγκη. Το ανέμελο,που δε θέλει όμως να γίνει απροβλημάτιστο και αδιάφορο. Γιατί είναι τόσα γύρω τα προβλήματα, τόσα πολλά και τόσο σοβαρά που δε μπορείς να μείνει αμέτοχος. Κι είναι απ' την άλλη και ο Απρίλης ο νεοφερμένος που παίζει και γελάει. Ο Απρίλης που μαζί με τον Έρωτα χόρευε και γελούσε ακόμη και μέσα στο πολιορκημένο Μεσολόγγι.

Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,

κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

................................................................................

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,

π’ ολονυχτίς εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

που ευώδιασε τον ύπνο της μεσα στον άγριο κρίνο·

το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκειά κι εκείνο.

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·

η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:

«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

(Ελεύθεροι Πολιορκημένοι-Διονύσιος Σολωμός)