Αρώματα αιωρούμενα

Τα βράδια στη Λάρισα είναι σκεπασμένα με ομίχλη.Αιθαλομίχλη. Βαριές μυρωδιές και δηλητήρια στον αέρα να μη σ' αφήνουν ν' αναπνεύσεις.Να θες να περπατήσεις και να αναρωτιέσαι αν στον αέρα που ρουφάς υπερισχύει το οξυγόνο ή το διοξείδιο του θείου. Και τελικά τι σου προσφέρει η βαθιά σου αναπνοή,αυτή που υπό άλλες συνθήκες θα ευχαριστιόσουν;Οξυγονώνεται ή διοξειδώνεται ο εγκέφαλος;

Δεν ξέρω αν ήταν της φαντασίας μου ή αν όντως συνέβη (ή αν επηρεάστηκαν κάποια κέντρα του εγκεφάλου από το πολύ δηλητήριο που λέγαμε) αλλά την πρώτη μέρα του χρόνου, 1η Ιανουαρίου βγήκα έξω, περπάτησα και τίποτα δυσάρεστο δεν υπήρχε στην ατμόσφαιρα.Στα ρουθούνια μου έφταναν μόνο αρώματα. Ρουφούσα αέρα κι όπου κι αν περπατούσα ένιωθα όλη την χημεία των αρωμάτων. Μόρια που αιωρούνται, οσμές σαν από κάποιο αρωματοποιείο, σαν από κάποιο παλιό μπουκαλάκια που ένα χέρι το άνοιξε μετά από χρόνια και αυτό άρχισε και πάλι να αναδίδει τις νότες του.

Ναι, τελικά δεν είμαι καθόλου βέβαιη αν ήταν φαντασία, αν ήταν πραγματικότητα,μήπως είχε κάνει τη δουλειά του το βοριαδάκι που είχε φυσήξει 'κεινη τη μέρα ή αν ήταν αυτή η μαγεία των πρώτων ωρών του νέου χρόνου.Αυτή η μαγεία του νέου ξεκινήματος που έχουμε όλοι στο μυαλό μας.

Ρεαλιστικά αν το σκεφτούμε τίποτα δεν έχει αλλάξει τώρα που βάζουμε το 16 πίσω από το δυο χιλιάδες. Ένα ημερολογιακό πέρασμα από το ένα έτος στο άλλο.

Γίνομαι ωμή και αντιρομαντική μήπως;Ουσιαστικά δεν έχει υπάρξει κάποιο τέλος για να υπάρξει και ξεκίνημα. Είναι όμως η ανθρώπινη ανάγκη, η ανθρώπινη ψυχή που θέλει να βάλει κάπου ένα ορόσημο για να ξεκινήσει έναν ακόμη μαραθώνιο με την προσδοκία αυτή τη φορά να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη ή και με την ελπίδα πως ίσως βάλει και η τύχη λίγο το χεράκι της.Αν και για την τύχη να σας πω την αλήθεια δεν έχω καταλήξει ακόμα αν είμαστε εμείς που την φτιάχνουμε ή αν είναι κάτι το υπερφυσικό. Τείνω μάλλον να πιστεύω, πως ο άνθρωπος είναι αυτός που μαστορεύει την τύχη του, αυτός που θ' αρπάξει μια ευκαιρία, αυτός που θα ονειρευτεί κάτι μεγαλειώδες.

Η τύχη, το κισμέτ, το πεπρωμένο, όπως κι αν μας αρέσει να τα ονοματίζουμε ίσως να υπάρχουν ίσως και όχι. Κι αν υπάρχουν είναι μικρά σποράκια που θέλουν νερό και λίπασμα και φως για να θεριέψουν. Και δε νομίζω να αμφιβάλει κανείς πως μόνο εμείς ξέρουμε πώς να τα φροντίσουμε σωστά.Γι' αυτό και ας ξεκινήσουμε το 2016 μ' αυτή την αλλαγή.Τα καλύτερα δε θα 'ρθουν. Τα καλύτερα θα τα φέρουμε εμείς.

Καλή Χρονιά! 

p.s και με πιο καθαρή ατμόσφαιρα