Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Τι είναι τα ταξίδια; Απλά ο θαυμασμός ενός μνημείου, η επίσκεψη σ' ένα μουσείο, ένα σουβενίρ που πιάνει χώρο στη βαλίτσα σου ή μήπως κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ εκ πρώτης όψεως αντισυμβατικό;

Το κορίτσι που φιλοξενούμε σήμερα ταξιδεύει. Κι όχι μόνο ταξιδεύει, αλλά εξερευνεί, ψάχνοντας να ανακαλύψει την ουσία του τόπου που έχει επισκεφθεί, τη μαγεία της κουλτούρας του, τη ζεστασια των ανθρώπων του.
Κι όλες αυτές οι εξερευνήσεις περνάνε μέσα από το χέρι της, το χέρι της Λίλυ και γίνονται ιστορίες. Lilly's World Stories! και ελάτε να ταξιδέψουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Λοιπόν Λίλυ…

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το travelblogging και τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ξεκινήσεις;

Ένα χρόνο πριν ζούσα μία από τις πιο τρελές, συγκινητικές και μοναδικές εμπειρίες της ζωής μου. Αναφέρομαι στο εθελοντικό πρόγραμμα Explore της AIESEC στην πρωτεύουσα της Γκάνα, Άκκρα. Επειδή συγγενείς, φίλοι και εν γένει όποιος άκουγε για το ταξίδι μου ήθελε να μαθαίνει νέα και πληροφορίες για την ζωή στην Αφρική σκέφτηκα ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος θα ήταν να αποτυπώσω όλες αυτές τις εμπειρίες σε ένα “ηλεκτρονικό ημερολόγιο”, που θα ήταν προσβάσιμο σε όλους… Εξού και το travel blog.

Για κάθε traveller υπάρχει κάποιος τόπος που τον νιώθει δικό του, για κάποιο ξεχωριστό λόγο; Και ποιος είναι αυτός για εσένα;

Για κάθε άνθρωπο νομίζω ότι υπάρχουν μέρη που νιώθει οικεία, επειδή συνδέονται με εμπειρίες, φίλους, συναισθήματα. Για μένα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, μία υποβαθμισμένη κοινότητα της Άκκρα, η L.A. είναι ο τόπος που νιώθω σαν στο σπίτι μου και θα επιστρέψω σύντομα να συναντήσω τους μαθητές  και τους φίλους μου.

Την αγάπη για τα ταξίδια πώς πιστεύεις ότι την αποκτά κάποιος και εσένα ποιο ήταν το πρώτο σου ταξίδι-μακρινό ή κοντινό;

Τα ταξίδια, η αλλαγή παραστάσεων, η γνωριμία με ξένους πολιτισμούς είναι μία έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου. Κοντινά ή μακρινά, πολυτελή ή low budget, εξωτικά ή πόλης τα ταξίδια γοητεύουν την ανθρώπινη φύση. Φτάνει να αντιληφθούμε την ανάγκη αυτήν και να επενδύσουμε αναλόγως.Ως μικρό παιδί ταξίδευα συνέχεια με την οικογένειά μου σε προορισμούς εντός Ελλάδας. Στην ενήλικη ζωή μου το πρώτο ταξίδι εκτός συνόρων ήταν στο Λονδίνο, με τέσσερις φίλες μου. Θα μου μείνει αξέχαστο...

Η διαμονή σου και η εθελοντική εργασία που προσέφερες στη Γκάνα φαίνεται από τα κείμενά σου, πως ήταν μια εμπειρία ζωής για ‘σενα. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να κάνεις αυτό το ταξίδι και τώρα μετά από καιρό ποιες είναι οι πιο έντονα χαραγμένες αναμνήσεις;

Όταν πήρα το πτυχίο μου, ένιωθα ότι ήταν καιρός να κάνω ένα ξεχωριστό ταξίδι σε ένα μέρος εκτός comfort zone. Είχα χρόνο, διάθεση και κάποια χρήματα στην άκρη για το μεγάλο μου ταξίδι. Αυτή τη φορά δεν ήθελα να είμαι μια απλή τουρίστρια, αλλά να βιώσω τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Δεν έβλεπα λόγο να το καθυστερώ και το προγραμμάτισα ενάμιση μήνα πριν. Προορισμός: Γκάνα. Σκοπός: Εθελοντική εργασία στο Youth hope International school.

Οι έντονες αναμνήσεις είναι τόσες που ούτε με 30 posts δεν τις έχω εξαντλήσει! Κυρίως ένα χρόνο μετά θυμάμαι τα παιδιά στο σχολείο. Τα γέλια, τα παιχνίδια ακόμα και τα κλάματά τους. Το καλωσόρισμα κάθε πρωί και την αδημονία για ένα αυτοκολλητάκι στο τετράδιό τους. Τα τραγούδια, τους χορούς... Αν με αφήσεις ελεύθερη πραγματικά η λίστα θα είναι ατελείωτη.

Το solotravelling είναι γενικά κάτι που θα προτιμούσες ή πάντα μια παρέα κάνει πιο συναρπαστικό ένα ταξίδι;

Εάν βρεθεί κατάλληλη παρέα να σε συντροφεύει σε ολόκληρο το ταξίδι είναι ένα συν. Προσωπικά, δεν θα δίσταζα να κάνω ένα ταξίδι επειδή δεν βρίσκω παρέα. Από την άλλη στο solo travelling είναι παρανόηση να πιστεύουμε ότι είσαι όντως solo. Απλώς δεν γνωρίζεις εκ των προτέρων τους συνταξιδιώτες σου. Ίσως η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους να είναι και μεγαλύτερη.

Υπάρχει λάθος και σωστός τρόπος να ταξιδεύουμε; Θέλω να πω τελικά είναι καλύτερα σ’ ένα προορισμό να αφήνουμε στο δωμάτιό μας ταξιδιωτικούς οδηγούς και λίστες ακολουθώντας το άγνωστο ή είναι πάντα προτιμότερο να οργανώνουμε κάθε μέρα και ώρα του ταξιδιού μας με μέρη και δραστηριότητες που δεν πρέπει να παραλείψουμε;

Μάλλον εδώ δεν υπάρχει μία σαφής απάντηση. Ο καθένας ακολουθεί τον τρόπο οργάνωσης ταξιδιού που τον κάνει να νιώθει άνετα. Εγώ ακολουθώ την μέση οδό. Αφενός, έχω από πριν οργανώσει μετακινήσεις, διαμονή και κάποια μέρη που θέλω οπωσδήποτε να επισκεφθώ. Όταν όμως με το καλό φτάσω στον προορισμό μου αφήνω αρκετό χώρο στο απρόσμενο. Εξάλλου θα ήταν ουτοπικό να πιστέψουμε ότι όλα θα εκτυλιχθούν βάσει σχεδίου.

Ποιο είναι το ταξίδι των ονείρων σου;

Θέλω να ξαναπάω Αφρική και να επισκεφθώ τους φίλους μου, σε Μπενίν, Τόγκο, Νότιο Αφρική, Μποτσουάνα και Κένυα. Επίσης Λατινική Αμερική, Ινδονησία και Κίνα. Μμμ, η ερώτηση αφορούσε ένα ταξίδι?

Το μότο της Λίλυ…

Carpe diem!

Κι ενώ έστυβα εις μάτην το μυαλό μου να σκεφτώ μία ευφάνταστη ιστορία για την πρώτη μου, κι ελπίζω όχι τελευταία, συνέντευξη, είπα να ανοίξω τον φάκελλο με τις φωτογραφίες στο λάπτοπ μου.  Ίσως έτσι μου έρθει κάποια φωτεινή αναλαμπή, σκέφτηκα. Τυχαία λοιπόν πέφτω πάνω σε κάποιες ασπρόμαυρες, ξεθωριασμένες από τα χρόνια φωτογραφίες, που είχα σκάναρει τον χειμώνα σε μία κρίση γενεαλογικής αναζήτησης. Ξαφνικά κοιτώντας ράθυμα τις ασπρόμαυρες εικόνες συνειδητοποίησα κάτι που τόσα χρόνια αγνοούσα λόγω της παραπλανητικής επίδρασης του χρώματος. Τα μάτια και το κυκλικό σχήμα του προσώπου μου τα έχω κληρονομήσει από την γιαγιά μου, η οποία κατά τα άλλα είναι ανοιχτόχρωμη με γαλανά μάτια. Κοίτα να δεις! Και πάντα αναρωτόμιουν σε ποιον έμοιάξα.

Με ανανεωμένο λοιπόν το ενδιαφέρον συνεχίζω να κοιτάω τις vintage φωτογραφίες των προγόνων μου με έμφαση και μπόλικο ζουμ στο πρόσωπο της γιαγιάς μου. Μετά από κάποιες φωτογραφίες στρατού κι εξορμήσεων στην εξοχή, αναγνωρίζω ένα ειδυλλιακό  καλοκαιρινό τοπίο πίσω από το κατευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι, την Ελένη και τον Μίμη. Πρόκειται μετά βεβαιότητας για τα “ελαφάκια” στην Ρόδο, ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη του νησιού, όπου καταφεύγουν οι ερωτευμένοι προκειμένου να απολαύσουν την θέα στα γαλήνια νερά του γραφικού λιμανιού. Στη συνέχεια, συναντώ άλλη μία φωτογραφιά από το ταξίδι του μέλιτος των αγαπημένων μου νόνων (= παππούδων στα ζακυνθινά). Αυτή τη φορά ποζάρει ο νόνος μου με φόντο την εξέδρα στην πλαζ, Έλλη, της Ρόδου. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι η εξέδρα με τα τρία βάθρα, όπου συνοστίζονται καθημερινά δεκάδες τουρίστες, είναι τουλάχιστον πενήντα πέντε χρονών. Επίσης, σημαίνει, ότι εκτός από την φανερή εξωτερικήομοιότητα με την γιαγιά μου, έχω κληρονομήσει απο τον νόνο μου την αγάπη για φωτογραφίες,ταξίδια, εξερευνήσεις, περιπλανήσεις και θαλάσσια σπορ!

Ενώ λοιπόν έχει περάσει μισός αιώνας από τα στιγμιότυπα των φωτογραφιών κάποια πράγματα, όπως η εξέδρα και τα Ελαφάκια, έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου ενώ άλλα έχουν γεννηθεί, εξελιχθεί και διαιωνιστεί. Με χαρά διαπιστώνω πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, όπως και το μικρόβιο του ταξιδιώτη που με ακολουθεί.

Ευχαριστώ πολύ τη Λίλυ για την όμορφη συνεργασία και για το φωτογραφικό υλικό, που μου παραχώρησε.

εδώ μπορείτε να βρείτε το ιστολόγιό της και εδώ τη σελίδα της στο facebook