Εις τους αιώνας των αιώνων

Ό,τι ακολούθησε τις ημέρες μετά την κήρυξη του δημοψηφίσματος έφερε στον αφρό ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας. Και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την κατεστραμμένη εδώ και δεκαετίες οικονομία, ούτε με τις διάφορες νομικές ενστάσεις που διατυπώνονται για τη νομιμότητα ή μη του δημοψηφίσματος, ούτε με την γενικότερη πολιτική αναταραχή.
Αυτές τις ημέρες εμφανίστηκε ένα πραγματικό έλλειμμα δημοκρατίας. Έλλειμμα δημοκρατίας που δημιουργούμε, συντηρούμε και διαιωνίζουμε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες.
Μιλάνε πολλοί για διχασμό. Μα καλά, πότε υπάρχει διχασμός σε μια χώρα; Όταν εκφράζονται δυο διαφορετικές, ίσως και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις; Μα η δημοκρατία, την οποία χρόνια τώρα επικαλούμαστε ως δώρο της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, είναι το θεμέλιο της ελεύθερης έκφρασης απόψεων και του πλουραλισμού.

Πήρα μέρος σε πολλές συζητήσεις για το ''ναι'' και το ''όχι''. Και φυσικά κάθε τέτοια συζήτηση όπου συμμετέχουν άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις μπορεί να είναι άκρως ενδιαφέρουσα ή να φτάσει στα όρια του απόλυτου φασισμού-και από τις δύο πλευρές.
Είδα και άκουσα ανθρώπους που δε μπορούν να σεβαστούν τη διαφορετική άποψη και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ''προσηλυτίσουν'' όσους περισσότερους οπαδούς μπορούν στο δικό τους στρατόπεδο. Και δε χρησιμοποιούν καν επιχειρήματα γι' αυτό το λόγο. Άλλα μέσα αθέμιτα παίρνουν θέση. Ανόητοι χαρακτηρισμοί και άκριτες κατηγοριοποιήσεις του τύπου :όποιος ψηφίσει ναι είναι πουλημένος, όποιος ψηφίσεις όχι φαντασιόπληκτος και τουλάχιστον ηλίθιος. Φωνές και οργή γιατί απλά δε μπορούν να δεχτούν, πως ναι δε μπορούν όλοι να πιστεύουν ό,τι και εγώ. Ακόμα και προσωπικές κατά μέτωπο επιθέσεις, άκρως προσβλητικές που και λογικά να το δούμε σε μια τέτοια πολιτικοοικονομική συζήτηση καμία θέση δεν έχουν.
Υπάρχει αναβρασμός και αυτό είναι δεκτό και φυσιολογικό, όμως νιώθω πως ζούμε έναν άλλο εμφύλιο πόλεμο, που του λείπουν μόνο τα όπλα.
Διχασμός δε σημαίνει δυο διαφορετικές απόψεις. Διχασμός σημαίνει μίσος για την άλλη άποψη.Μίσος που επεκτείνεται στο άτομο που την εκφράζει και αυτομάτως είναι κατάπτυστο μέσα στην κοινωνία.
Δε μας αξίζει καν να επικαλούμαστε το δημοκρατικό μας παρελθόν και τους αγώνες μας για να διώξουμε τυράννους και δικτατορίες. Δεν έχουμε το δικαίωμα να καπηλευόμαστε αυτά τα κεφάλαια της ιστορίας μας τη στιγμή που με τις πράξεις μας αναιρούμε τα πάντα.
Και το πρόβλημα είναι, πως αυτή η νοοτροπία μας είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε πτωχευμένοι, είτε πάμπλουτοι θα παραμείνει εις τους αιώνας των αιώνων.