Θα ξεκινήσω το άρθρο λέγοντας κατ' αρχάς, πως πρέπει να ακούμε τους φίλους μας. Και την ταινία που είδα σήμερα μου την πρότεινε ο φίλος μου ο Δημήτρης (παλιότερα μου είχε προτείνει και το ''Ασ περιμένουν οι γυναίκες'') και γι' αυτό πρέπει να του πω και δημοσίως μπράβο που το 'χει ψάξει το θέμα.
Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει την τύχη του προφήτη που δε μπορεί να στεριώσει στον τόπο του. Εξάλλου πιστεύω, πως πολλές φορές εκστασιαζόμαστε με κάτι ξένο, απλά και μόνο γιατί είναι ξένο και δε φέρει το ''made in greece''. Ευτυχώς υπάρχουν και δημιουργοί που έχουν καταφέρει να ξεφύγουν απ' αυτή τη μιζέρια και κάνουν τέχνη όχι απ' αυτή που λέμε ''α..και τι ήθελε τώρα να πει ο ποιητής;'' και απλά κοιταζόμαστε απορημένοι, αλλά απ' αυτή που θες να έχεις απέναντί σου δυο-τρεις φίλους και να αναλύεις με τις ώρες, να συζητάς και να προβληματίζεσαι πραγματικά.
''Όλα είναι δρόμος'' λοιπόν του Παντελή Βούλγαρη. Εγώ πριν απ' αυτή είχα δει (καμια δεκαριά φορές) μόνο τις Νύφες του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σπονδυλωτή ταινία, με τρεις ιστορίες. Τρεις άντρες πρωταγωνιστές, τρεις ρόλοι που με κάποιο τρόπο ξεπερνάνε τα δικά τους προσωπικά όρια.
'Ενας αρχαιολόγος αποφασίζει να επισκεφτεί το φυλάκιο που αυτοκτόνησε ο γιος του.
Ένας θηροφύλακας αφιερώνει και τη ζωή του για ένα πουλί.
Και ένας επιπλοποιός τα σπάει (κυριολεκτικά) σ' ένα σκυλάδικο.
Εκ πρώτης θέασης αυτοί οι τρεις χαρακτήρες δε μοιάζουν να έχουν κάτι που να τους συνδέει. Κι ίσως έτσι να είναι. Βρίσκονται όλοι όμως σε μια στιγμή της ζωής τους που μια τους πράξη φτάνει να σημαίνει πολλά για τη ζωή, τα ιδανικά τους, για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η ερμηνεία που θεωρώ συγκλονιστική με όλη την έννοια της λέξης είναι αυτή του Θανάση Βέγγου στην ''Τελευταία νανόχηνα''. Ευαισθησία σ' όλο της το μεγαλείο και απόλυτη συνείδηση του ρόλου. Σαν να μην έπαιζε τον ρόλο, αλλά να τον ζούσε.
Εξάλλου λάτρεψα στο σύνολο της αυτή τη δεύτερη ιστορία, που για εμένα είναι αποθέωση της φύσης.Δείτε τη και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα νιώσετε σίγουρα να σας εκφράζει απόλυτα η ατάκα του Βέγγου ''Αυτή η Ελλάδα είναι όμορφη ακόμα''.
Εν κατακλείδι θα επανέλθω στα όσα έγραψα στην αρχή. Να ακούτε τους φίλους σας. Η μοναξιά και η αυθεντία δε μας πάει σε κανένα τομέα.
'Ενας αρχαιολόγος αποφασίζει να επισκεφτεί το φυλάκιο που αυτοκτόνησε ο γιος του.
Ένας θηροφύλακας αφιερώνει και τη ζωή του για ένα πουλί.
Και ένας επιπλοποιός τα σπάει (κυριολεκτικά) σ' ένα σκυλάδικο.
Εκ πρώτης θέασης αυτοί οι τρεις χαρακτήρες δε μοιάζουν να έχουν κάτι που να τους συνδέει. Κι ίσως έτσι να είναι. Βρίσκονται όλοι όμως σε μια στιγμή της ζωής τους που μια τους πράξη φτάνει να σημαίνει πολλά για τη ζωή, τα ιδανικά τους, για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η ερμηνεία που θεωρώ συγκλονιστική με όλη την έννοια της λέξης είναι αυτή του Θανάση Βέγγου στην ''Τελευταία νανόχηνα''. Ευαισθησία σ' όλο της το μεγαλείο και απόλυτη συνείδηση του ρόλου. Σαν να μην έπαιζε τον ρόλο, αλλά να τον ζούσε.
Εξάλλου λάτρεψα στο σύνολο της αυτή τη δεύτερη ιστορία, που για εμένα είναι αποθέωση της φύσης.Δείτε τη και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα νιώσετε σίγουρα να σας εκφράζει απόλυτα η ατάκα του Βέγγου ''Αυτή η Ελλάδα είναι όμορφη ακόμα''.
Εν κατακλείδι θα επανέλθω στα όσα έγραψα στην αρχή. Να ακούτε τους φίλους σας. Η μοναξιά και η αυθεντία δε μας πάει σε κανένα τομέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου