Ζώντας στο Maryland!

Σήμερα φιλοξενούμε τη Μαίρη.Το κορίτσι που ζει στο Maryland. Δεν είναι κάποια μακρινή χώρα,αλλά ένα blog άκρως ενδιαφέρον, πολύ καινούριο ακόμα που σίγουρα έχει να δώσει πολλά στην πορεία!

Την πρωτογνώρισα μέσα από το άρθρο Παριστάνοντας την Πηνελόπη, για τον λάθος άντρα. Τα γράφει ωραία και μετράει και σκέφτηκα πως αυτό το κορίτσι πρέπει να το γνωρίσουμε!

Λοιπόν Μαίρη...

Είσαι νέο αίμα στο χώρο του blogging. Μίλησέ μας για εσένα και για το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τα blogs.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τόσο «νέο αίμα», αν και το InMaryLand μετρά μόλις 2 μήνες στο χώρο του blogging. Ξεκίνησα να ασχολούμαι ήδη από το 2009, όταν ακόμα ήμουν φοιτήτρια Ψυχολογίας. Ήταν ένα blog αρκετά προσωπικό και δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με αυτό που κάνω τώρα. Το InMaryLand ήταν μια ιδέα που υπήρχε στο μυαλό μου πάρα πολύ καιρό, αλλά δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος μου δε μου επέτρεπε να το ξεκινήσω καν! Πριν 3-4 χρόνια ήταν η σχολή μου και τα μαθήματα μουσικής –καθώς μετά τα 18 μου έκανα την αγάπη μου επάγγελμα, διδάσκοντας πιάνο και θεωρητικά. Λίγο πιο μετά ξεκίνησα να εργάζομαι στο retail κομμάτι της μόδας ξεκινώντας για λίγο στις πωλήσεις και φτάνοντας να είμαι υπεύθυνη merchandiser σε μεγάλες εταιρείες. Κάπου εκεί την ερωτεύτηκα με πάθος –όχι ότι μου ήταν και ποτέ αδιάφορη! Απλά όταν είσαι μέσα στο merchandising η καθημερινότητα σου είναι μόνο fashion (και απίστευτη κούραση αλλά αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι). Μετά από αυτή την εμπειρία μου, λοιπόν, αποφάσισα να πάρω όλες μου τις αγάπες μαζί και να τους δώσω ένα όνομα… το InMaryLand. Μόδα και fashion tips (όπως προσπαθούσα να τα κάνω πράξη στη δουλειά μου) και φυσικά ψυχολογικά «δράματα», όπως ακριβώς τα έχω βιώσει εγώ…και είμαι σίγουρη και πολλές άλλες!

Θα χαρακτήριζες τo blog σου ως fashion-lifestyle blog ή πιστεύεις πως είναι πολύ νωρίς ακόμα για να του δώσεις έναν χαρακτηρισμό;

Ναι!!! Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι…αν και για να είμαι ειλικρινής επειδή ακριβώς είναι πολύ φρέσκο ακόμα, δε ξέρω τι εξέλιξη μπορεί να έχει. Βλέπεις…μ’αρέσει το απρόβλεπτο και οι εκπλήξεις και στη ζωή μου έχω μάθει (αν και δε το πράττω όσο συχνά θα ήθελα) να μη βιάζομαι να βάλω ταμπέλες γιατί τα δεδομένα αλλάζουν. Μεταξύ μας, όμως…αυτή η ταμπέλα μ’αρέσει πολύ!

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα στοιχεία εκείνα που κάνουν μια σελίδα ενδιαφέρουσα στο κοινό;
Νομίζω πως το διαφορετικό -και όχι το κλασικά επαναλαμβανόμενο- είναι πάντα πιο δημοφιλές. Μετά, για μένα, παίζει ρόλο η αυθεντική επαφή με τον κόσμο ο οποίος σε διαβάζει συχνά δίνοντας έτσι στο blog το δικό σου χαρακτήρα. Είναι πολύ σημαντικό να έρχεσαι σε επικοινωνία με όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπαίνουν στη διαδικασία να σε διαβάσουν ή να σχολιάσουν μια ανάρτηση σου. Ακόμα και αν δεν γίνεσαι σε όλους αρεστή (τι είμαστε άλλωστε; τηγανιτές πατάτες;). 
Το ενδιαφέρον κάποιου τραβάει και η εικόνα. Σε ένα χώρο όπως τα blogs είναι πολύ σημαντικό να μην είναι οπτικά υπερ-φορτωμένα. Όπως και να το κάνουμε η πρώτη επαφή μας με οτιδήποτε είναι η οπτική. Ακόμα και οι φωτογραφίες που χρησιμοποιεί μια σελίδα θεωρώ πως πρέπει να επιλέγονται προσεκτικά. Ένα post με ωραίες και πετυχημένες φωτογραφίες μπορεί να δώσει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα!
Γιατί γράφουμε τελικά; Θέλω να πω, ένας blogger είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται ερασιτεχνικά με το γράψιμο-συνεπώς δεν αναζητά οικονομικό όφελος παρά μόνο προσωπική ευχαρίστηση. Εσύ, τι νιώθεις πως αποκομίζεις μέσα από το blogging και την καταγραφή όσων σε απασχολούν;

Α, αυτή την ερώτηση! Ξέρεις πόσοι μου την έχουν κάνει;
Πρώτα από όλα για μένα το blogging είναι η προσωπική μου ψυχοθεραπεία, όπως συνηθίζω να λέω. Και το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία! Πραγματικά, μπορεί να μη το καταλαβαίνεις την ίδια στιγμή αλλά μετά τη καταγραφή των σκέψεων σου…νιώθεις να ξελαφρώνεις!
Από την άλλη νομίζω πως είναι και η ανάγκη μας να μοιραστούμε, να μας αναγνωρίσουν, να συμπάσχουν μαζί μας. Όταν γράφω στη κατηγορία “You & Me” ή “Living in MaryLand” που αφορούν περισσότερο θέματα σχέσεων, αυτοεκτίμησης, προσωπικής εξέλιξης…και λαμβανω θετικά σχόλια αλλά και σχόλια συμπαράστασης, νιώθω καλά! Γιατί συνειδητοποιώ πως δεν είμαι η μόνη τρελή σε αυτό τον κόσμο! Χα,χα.
Τι πιστεύεις πως λείπει από το χώρο των ελληνικών blogs;
Θεωρώ πως, πλέον, υπάρχει αρκετή ποικιλία στο χώρο των ελληνικών blogs. Αν κάνεις μια καλή έρευνα θα βρεις blogs σχετικά με μόδα (φυσικά!), με Lifestyle, ψυχολογία, μουσική, κινηματογράφο, φαγητό… ποίηση, οτιδήποτε!
Και είναι κάτι πολύ ευχάριστο γιατί ψάχνοντας βρίσκεις απίστευτα δημιουργικούς ανθρώπους με πολύ καλές ιδέες!

Περνώντας αλλού τώρα για πες μας…ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο;
Μμμμ…τρελό όνειρο; 
Έχω πολλά όνειρα αλλά θα σου πω το πιο τρελό…
Αφορά το επαγγελματικό κομμάτι της ζωή μου…
Θα ήθελα, λοιπόν, πάρα πολύ να ήμουν στη θέση αρχισυντάκτριας σε ένα μεγάλο fashion & lifestyle περιοδικό. Γενικότερα μ’αρέσει να είμαι στο background και να οργανώνω αυτό που βγαίνει μπροστά. Να φτιάχνω μικρά «δημιουργήματα», να έχω ομάδα και φυσικά να ασχολούμαι με έναν χώρο που λατρεύω! Όλα πολύ ιδανικά, το ξέρω!
Αλλά…όνειρα δεν είπαμε ότι κάνουμε; 
Δεδομένου, ότι το μεγάλο παιχνίδι με τα blogs γίνεται μέσα από τα social media και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς τα χρησιμοποιούμε για να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, εσένα η σχέση σου μ’ αυτά σε προσωπικό επίπεδο ποια είναι;
Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα social media ήμουν φανατική! Πως είναι όταν παίρνεις στο μικρό σου ανιψάκι καινούριο παιχνίδι και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο τις πρώτες 3-4 μέρες; Ε, ναι…κάπως έτσι! Αργότερα τα χρησιμοποιούσα καθαρά για επικοινωνία. Ίσως τα βαρέθηκα και λίγο να σου πω την αλήθεια. Βέβαια η χρήση που κάνω στο προσωπικό επίπεδο με αυτή που κάνω σε σχέση με το blog δεν έχουν καμία σχέση! Είμαι μάλλον περισσότερο πρακτική από όσο νόμιζα τώρα που το σκέφτομαι…
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως απλά δε θέλεις να γράψεις τίποτα ή ότι έχεις στερέψει από έμπνευση; Σε ρωτάω γιατί για να σου πω την αλήθεια εγώ με την έμπνευση είναι και φορές που παίζουμε κρυφτό.
Και περιμένεις εγώ να σου πω «φτου και βγαίνω»; Σε καμία περίπτωση –χαχα!

Το γράψιμο είναι διάθεση, στη δική μου περίπτωση σίγουρα…

Έχουν υπάρξει μέρες που έχω γράψει 4-5 posts (μη με ρωτήσεις μόνο πόσες ώρες μου πήρε)! Έχουν υπάρξει και εκείνες που κοιτάζω την άδεια σελίδα της ανάρτησης και απλά…ανταλλάσσουμε ματιές. Σαν το τύπο που αλληλοκοιτάζεστε στο barακι αλλά ποτέ δε γίνεται τίποτα! Ε, ναι…αυτό!

Είμαι της άποψης μάλιστα ότι αυτής της κυρίας…της έμπνευσης, δε της αρέσει να τη πιέζουν. Όσο αβίαστα γράφεις, τόσο ωραιότερο είναι το αποτέλεσμα. 

Γιατί…μεταξύ μας, δεν έχουμε πάντα κάτι να πούμε. Πόσο να δουλέψει και αυτό το μυαλό;

Για τις ιδέες που ως εκ θαύματος έρχονται στο μυαλό μου έχω πάντα εύκαιρο ένα «πρόχειρο», γιατί διαφορετικά τις ξεχνάω στην επόμενη ώρα –δε φημίζομαι για τη μνήμη μου όπως καταλαβαίνεις

Και για το τέλος…ποιο είναι το μότο σου;

“Less is More”, φυσικά…!
Δε μ’αρέσει η υπερβολή και άσε που έχω καταλάβει ότι όσο πιο πολλά έχεις τόσα περισσότερα θέλεις…και αυτό δε βοηθά –σχεδόν- ποτέ!