Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Keep writing και keep walking...

Μπορεί όσοι έχουμε αποφασίσει ν’ ασχοληθούμε με το blogging να κουβαλάμε μια τρέλα.Κι είναι ωραία τρέλα γιατί μπορεί να κάθεσαι και να γράφεις,να γράφεις για ώρες ή άλλες φορές να γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα και να μη σου βγαίνει ούτε ένα μαύρο σημείο στο χαρτί γιατί πολύ απλά δεν έχεις έμπνευση και ο εγκέφαλός σου έχει κολλήσει και δε μπορείς ούτε πρόταση να σχηματίσεις.
Γεμίζεις μισή σελίδα,τη σβήνεις,την ξαναγράφεις.Τα σβήνεις όλα και κλείνεις και τον υπολογιστή.Άλλες φορές σου βγαίνει αβίαστα.Εκεί μιλάμε για μεγάλη απόλαυση.
Αλλά όπως και να ‘χει είναι απόλαυση γιατί κάνεις κάτι που σου αρέσει.Δεν το κάνεις επαγγελματικά.Δεν έχεις διορίες.Δεν έχεις όριο στις λέξεις.Κι έχεις εσύ αποκλειστικά την ευθύνη των λεγομένων σου.Προσωπική δουλειά.Προσωπική κατάθεση ψυχής.
Το πιστεύω απόλυτα πως η διάθεσή μας την ώρα που γράφουμε αποτυπώνεται παρά τη θέλησή μας στις λέξεις.Ζωγραφίζεται πάνω σ’ αυτές.




Θυμάμαι όταν ήμουν Τρίτη λυκείου.Στο φροντιστήριο στο μάθημα της έκθεσης.Δε μου έρχεται ακριβώς στο μυαλό το θέμα.Θυμάμαι μόνο που για κάποιο λόγο ήμουν πολύ στενοχωρημένη,έγραψα παρόλα αυτά την έκθεση και την παρέδωσα στην καθηγήτριά μου, που όταν μου την επέστρεψε πίσω διορθωμένη απλά με ρώτησε ‘’Πώς ήσουν όταν την έγραφες;’’ και τότε κατάλαβα πως τα γραφτά μας είναι κι αυτά καθρέφτης των συναισθημάτων μας και του χαρακτήρα μας,γι’ αυτό και μπορούν ν’ αποκτήσουν τόση δύναμη, γι’ αυτό και όταν είναι αυθεντικά κι όχι φτηνές απομιμήσεις μπορούν να πουν για εμάς όσα κι εμείς οι ίδιοι ακόμα δεν ξέρουμε.
Να γράφουμε.Όλοι μας.Δεν έχει σημασία το ‘’πλούσιο’’ λεξιλόγιο,ούτε η άψογη σύνταξη.Εξάλλου ο καθένας μας βάζει το προσωπικό του στίγμα σ’ αυτά.Δεν έχει σημασία τίποτα από τη στιγμή που νιώθεις την ευχαρίστηση του να βλέπεις τις σκέψεις σου αποτυπωμένες και να χαίρεσαι την επικοινωνία με τον κόσμο.

Χάρηκα απίστευτα με την τελευταία συνέντευξη με τη Μαίρη από το InMaryland.Τη διάβασε πολύς κόσμος και πήρε πολλά θετικά σχόλια.Και να ξερετε πως μια συνέντευξη βασίζεται βέβαια κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στις ερωτήσεις,γιατί αυτές είναι που ανοίγουν το μονοπάτι και μπορούν να οδηγήσουν το συνεντευξιαζόμενο εκεί που θέλουν,άρα αν είναι αδιάφορες πάει στράφι η όλη υπόθεση.Όμως όταν και οι απαντήσεις είναι μισές,κουτσουρεμένες γιατί αυτός που απαντάει βαριέται και το κάνει απλά για να το κάνει τότε το χάσαμε το κορμί πατριώτη…
Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω τη Μαίρη γιατί απάντησε με κέφι και ζωντάνια και όχι διεκπεραιωτικά και επιπλέον να ευχαριστήσω και τη Χριστίνα για το βραβείο Liebster Award και να τη συγχαρώ για την ποικιλία και την αυθεντικότητα του blog της!


Keep writing και keep walking…

2 σχόλια:

  1. Πάει ένας χρόνος σχεδόν που άρχισα να γράφω διαδικτυακά και είναι αυτό που με κάνει να βρίσκω τον εαυτό μου! Όχι τη μαμά η τη σύζυγο αλλά τη Δέσποινα! So I will keep writing!
    Tα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα είναι τόσο όμορφα τα όσα γράφεις! Εκεί που βρίσκουμε τον εαυτό μας είναι ο παράδεισος!
      Συνέχισε!!
      Φιλιά!!

      Διαγραφή