Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Τέσσερα χρόνια...




Αυτές τις ημέρες βλέποντας πολλούς πρωτοετείς φοιτητές να έχουν πλέον γεμίσει τους δρόμους,τις πλατείες,τα λεωφορεία και τις καφετέριες της Θεσσαλονίκης προσπαθώ να θυμηθώ την πρώτη μου μέρα στο πανεπιστήμιο.Κι ειλικρινά μου φαίνεται σαν να είναι χθες!Θα ακουστεί τραβηγμένο,αλλά μπορώ να θυμηθώ ακριβώς ακόμα και τα ρούχα,που φόρεσα εκείνη τη μέρα.
Εντάξει ήμουν εντελώς χαμένη.Απολύτως χαμένη και φυσικά απίστευτα ψαρωμένη.

Το πρώτο μας μάθημα ήταν 4 Οκτωβρίου,Δευτέρα 8 και μισή το πρωί.Από τις 8 παρά εμείς εκεί...
Με τον καιρό αυτό θα άλλαζε ριζικά και θα πηγαίναμε στο μάθημα στις 9,μη σου πω και πιο αργά ή και καθόλου-είναι βάρβαρα βλέπεις τα πρωινά από τη στιγμή που θα φύγεις από το σχολείο.
Πάω λοιπόν κι εγώ πρωινή-πρωινή στη σχολή με τον αστικό κώδικα στο χέρι και να ψάχνω να βρω πού κάνουμε μάθημα.Να είμαι κάτω στο κυλικείο και να ρωτάει όποιον περνάει,που είναι η αίθουσα 6!Μα δεν υποψιαζόμουν φυσικά,πως εκείνη την ώρα δεν κυκλοφορούσε κανένας μεγαλύτερος που φυσικά θα ήξερε!Όλοι,όσοι ρωτούσα ήταν κι αυτοί πρωτοετείς και ψάχναμε όλοι μαζί να βρούμε,που θα γίνει το μάθημα.Κι αυτό είναι κανόνας!Οι πρωτοετείς τον πρώτο καιρό,τους πρώτους δυο-τρεις μήνες μαζί κυκλοφορούν σαν κοπάδια.Αυτό είναι δεδομένο.
Και τη βρίσκουμε τελικά την αίθουσα.Κι ήταν φουλ-ζούσε στιγμές δόξας,έτσι που ελάχιστες φορές θα την έβλεπα πάλι μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια.Κάθισα πάνω-πάνω στο τελευταίο έδρανο κι μ' άρεσε γιατί είχα πανοραμική θέα.
Εκεί στο πρώτο μάθημα ψαρώσαμε ακόμα περισσότερο και το απόγευμα,που είχαμε συνταγματικό δίκαιο 6 με 8 τα είδαμε όλα!Εκεί ίσως και να σκεφτήκαμε ''Καλά τι ήρθαμε να κάνουμε εμείς εδώ πέρα;'' Κι αυτή τη φορά βέβαια δεν ξέραμε,πως θα υπάρξουν και πολύ πιο δύσκολα στην πορεία.
Εκείνη την πρώτη μας τρομοκρατημένη μέρα γνώρισα και το κορίτσι,που από τότε ως τώρα παραμένει πραγματική ΦΙΛΗ.Και το γράφω και με κεφαλαία γράμματα,γιατί μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια γνωρίζεις κόσμο,κάνεις παρέες,θα βγεις έξω με ανθρώπους που θα τους δεις μια,το πολύ δυο φορές όμως λίγοι είναι αυτοί που θα μείνουν στη ζωή σου κι εσύ στη δική τους κι ευτυχώς γνώρισα τέτοιους ανθρώπους.
Νόμιζα για παράδειγμα,πως φτάνοντας στο τρίτο και κυρίως στο τέταρτο έτος οι γνωριμίες περιορίζονται και δύσκολα γεννιέται μια φιλία.Κι όμως διαψεύστηκα και σ' αυτό και χαίρομαι απίστευτα,που τελειώνοντας το τέταρτο έτος έχω κοντά ανθρώπους,που αγαπώ πολύ.
Αυτό είναι πιστεύω και το μεγαλύτερο μάθημα των φοιτητικών χρόνων.Οι ανθρώπινες σχέσεις.Σ' αυτά τα χρόνια μεγαλώνεις χωρίς να το καταλάβεις,εξασκείς την κοινωνικότητά σου,μαθαίνεις να διαλέγεις ποιος σου ταιριάζει και ποιος όχι,γίνεσαι καλύτερος ακροατής ακούγοντας ένα φίλο σου να σου μιλάει για κάποιο πρόβλημα,ίσως και καλύτερος συζητητής,αλλά καμια φορά έτσι κι αλλιώς δε χρειάζεται να μιλάς,απλά αγκαλιάζεις και λες ''εγώ είμαι εδώ για εσένα''.Ίσως και να στενοχωρηθείς καμια φορά,ν' απογοητευτείς από κάποιον που νόμιζες για φίλο ή γιατί το αγόρι που είσαι ερωτευμένη θέλει απλά να γίνετε φίλοι με προνόμια.Δεν πειράζει.Να κλάψεις,Να φας και τα μούτρα σου,γιατί τελικά έχει πολύ πλάκα και στο εγγυώμαι εκατό τα εκατό.
Να ζήσεις κι ας σημαίνει αυτό και κακές στιγμές.Έτσι κι αλλιώς,όπως λέω συχνά στη παρέα μου και γελάμε ''όλα για τον άνθρωπο είναι...''

9 σχόλια:

  1. Ακριβώς έτσι!! Κάθε αρχή της φοιτητικής ζωής έτσι ξεκινά, και είναι πολύ ωραίο να καταλήγει με λίγους και καλούς!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κωνσταντίνα το πιστεύω κι εγώ,πως οι φιλίες των φοιτητικών χρόνων είναι πολύ δυνατές!!Μένει μόνο να αναρωτηθούμε,πως θα ήταν αυτά τα τέσσερα-πέντε χρόνια χωρίς αυτούς!

      Διαγραφή
  2. Α, κι εγώ θυμάμαι την πρώτη μου μέρα με λεπτομέρειες!!! Όπως και ότι ξαναπήγα σε πρωινό μάθημα μόνο δυο φορές ακόμα (ευτυχώς ήταν ελάχιστα τα πρωινά)!
    Τα φοιτητικά χρόνια είναι, για τους περισσότερους, η πρώτη φορά που γνωρίζουμε τον κόσμο μόνοι μας. αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το καλύτερο, το πιο ενδιαφέρον και σίγουρα το πολυτιμότερο μάθημα των φοιτητικών χρόνων.
    Καλό μας μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Αλεξάνδρα τα πρωινά μαθήματα δε τα μπορούσα με τίποτα...νύσταζα!Όταν βέβαια το μάθημα ήταν σημαντικό και ο καθηγητής φοβερός φρόντιζα να μην τα χάνω.Με το σωστό διδάσκοντα το μάθημα μπορεί να γίνει απόλαυση!
      Πόσο συμφωνώ σε όσα γράφεις!Νιώθω,πως έμαθα τόσα μέσα σε τέσσερα χρόνια και πάνω απ' όλα έμαθα κάπως καλύτερα τον εαυτό μου-αν είναι δυνατόν να μάθουμε τον εαυτό μας!
      Καλό μήνα και από εμένα!

      Διαγραφή
  3. Τι μου θύμισες... τα καλύτερα χρόνια μου ήταν αυτά!
    Φιλιά και καλή σου εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό ξαναπέστο. Θυμάμαι πώς όση χαρά είχα ότνα μπήκα στο πανεπιστήμιο, μου κόπηκε το χαμόγελο μαχαίρι σαν άρχισαν τα μαθήματα και είδα πως λειτουργεί το σύστημα. Σκέτη απογοήτευση. Ο μοναδικός λόγος που δεν μετανιώνω για την κατάληξη μου είναι οι φίλοι που απέκτησα. Θείο δώρο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα σε γενικές γραμμές δε μπορώ να πω,πως απογοητεύτηκα από τη σχολή μου.Το αντίθετο.Εντάξει ''το συστημα'' που λες κι εσύ παντού θα το συναντήσεις-ζούμε εν Ελλάδι,αλλά είδα και ανθρώπους,με τόσο όρεξη και αγάπη γι' αυτό που έκαναν και τους θεωρώ έμπνευση!!

      Διαγραφή
  5. αχ τι μου θυμισες.. τελειωνω τη σχολη κι ειναι σαν να μπηκα χθες..
    καλο βραδυ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή