''Οι άντρες φταίνε για όλα!''

Δε μπορώ,να πω πως έχω εντρυφήσει στις φεμινιστικές θεωρίες,ώστε να μπορώ να μιλήσω με απόλυτη ασφάλεια για το τι πρεσβεύουν-κι έτσι ίσως παρακάτω υποπέσω σε λάθη.Θα μιλήσω λίγο πιο εμπειρικά,απ’ αυτά που βλέπω γύρω μου και ακούω,για να πω ποια πιστεύω εγώ πως είναι η πραγματική φεμινίστρια.

Άκουσα πριν λίγες ημέρες το λόγο της Emma Watson στα Ηνωμένα Έθνη.Ωραίος λόγος,καθαρός χωρίς δήθεν εξάρσεις-εστίασε στην αρνητική χροιά,που έχει πάρει η λέξη φεμινισμός στις ημέρες μας και στην κατ’ επέκταση παρερμηνεία του. ‘’The more I’ve spoken about feminism,the more I have realized,that fighting for women’s rights has too often become synonym to man hating.’’Πολύ σωστά,ο φεμινισμός τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει να θεωρείται,πως πρεσβεύει το απόλυτο μίσος προς τους άντρες και την άποψη πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα τα κακά τούτου του κόσμου.

Όλες μας τα λέμε αυτά.Εντάξει μπορεί να το περιορίζουμε στις παρέες,χάριν αστεϊσμού ειδικά όταν βρίσκονται παρόντα και αγόρια.Είναι λογικό να υπάρχει αυτή η ανόητη και ως ένα σημείο αθώα ‘’κόντρα’’ με το άλλο φύλλο,είναι σαν ένα μέρος του παιχνιδιού μεταξύ μας.Πραγματικά όμως όταν σοβαρεύουν τα πράγματα και ακούω μια γυναίκα μικρής ή και μεγάλης ηλικίας να κατηγορεί τους άντρες για ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή της φωνάζοντας και υπερτονίζοντας ‘’Εγώ αυτά πιστεύω,γιατί είμαι φεμινίστρια’’ προβληματίζομαι.

Για δυό λόγους:Εάν για παράδειγμα η Χ γυναίκα δηλώνει,πως φταίει ο άντρας της που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη το επόμενο ερώτημα είναι.Η ίδια προσπάθησε ποτέ να γίνει ανεξάρτητη;Να διεκδικήσει κι αυτή μια θέση εργασίας κι ένα εισόδημα;

Και δεύτερον πιστεύω,πως όλος αυτός ο μισανδρισμός μεταθέτει το σημείο,όπου πρέπει να κοιτάξουμε το πρόβλημα.

Μένουμε στο ‘’οι άντρες είναι κακοί και μισούν τις γυναίκες’’ και καμία ‘’φεμινίστρια’’ δεν ξέρει να μιλήσει για το πόσες γυναίκες την εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή στο κοινοβούλιο,τι προβλέπουν οι νόμοι για τις αντίστοιχες ποσοστώσεις,για τις αδικίες που γίνονται στον εργασιακό τομέα,για τις αλλαγές που έχουν γίνει στη νομοθεσία(στη χώρα μας εξαιρετικός ήταν ο νόμος 1329/83 που εκσυγχρόνισε σε μεγάλο βαθμό το οικογενειακό δίκαιο και αναβάθμισε νομικά τη θέση των γυναικών)τι συμβαίνει με την ενδοοικογενειακή βία.

Όταν ακούω κοπέλες να αποδίδουν ακόμα και τα εν γένει προσωπικά τους προβλήματα στους άνδρες γιατί απλά ‘’αυτοί φταίνε για όλα’’ (φοβερό επιχείρημα!) και να δηλώνουν,πως αφού είναι φεμινίστριες πιστεύουν για παράδειγμα πως στο σπίτι δεν πρέπει αν πιάνουν ούτε το ξεσκονόπανο,είμαι σίγουρη πως κάπου έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα και φυσικά ξεχνάμε και την ουσία ακόμα της δικαιοσύνης.

Σε μια τάση εκδίκησης προς το ανδρικό φύλλο φτάνουμε στα όρια να καταπατήσουμε τα ανδρικά δικαιώματα ξεχνώντας,πως και αυτοί είναι άνθρωποι.Αν επανέλθουμε στο παράδειγμα της κατανομής εργασιών μέσα στο σπίτι το δικαιότερο θα ήταν να μοιραστούν μισές-μισές και αν κάποιος από τους δύο δουλεύει περισσότερο ο άλλος να τον ελαφρύνει ανεξάρτητα αν πρόκειται για τη γυναίκα ή τον άνδρα.

Φαντάζομαι,πως είναι φανερό ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι μια απλή αναπαραγωγή στερεοτύπων και πως κατά κάποιο τρόπο οι ίδιες αυτές οι απόψεις μοιάζουν να είναι εναντίον της πατριαρχίας,αλλά την αναπαράγουν.

Ίσως να θέλει απλά λίγο καθαρό μυαλό,λίγη παραπάνω ενημέρωση και διαλλακτικότητα.Οι απόψεις είναι για να ταξιδεύουν,οι ιδέες για να βηματίζουν προς τα εμπρός.Εμείς θα μείνουμε στα παλιά;