Αυτή η νύχτα μένει;

Αυτή η νύχτα μένει. Απομένει δηλαδή; Ή μήπως παραμένει ως ξεχωριστή κι ιδιαίτερη, αλλιώτικη από τις άλλες νύχτες στη σκέψη μας και στη συνείδησή μας;
Το πρώτο δίνει την αίσθηση του επικείμενου τέλους. Το δεύτερο την ιδέα του σημαντικού, αυτού που για κάποιο λόγο μας σημάδεψε.
Τι ισχύει απ' τα δύο, τι ενσαρκώνει τελικά αυτή η νύχτα που ''μένει'' δεν έχει και πολλή σημασία. Κάθετι διπλής ανάγνωσης είναι πιο μυστηριώδες και ιντριγκαδόρικο και επιδέχεται την ερμηνεία που εμείς θα του δώσουμε. Αυτή, που ασυναίσθητα ίσως επιλέγουμε.

via greekbooks

Τα σκεφτόμουν όλα τούτα παρακολουθώντας ακόμη μια φορά την ταινία του Παναγιωτόπουλου. Αυτή η νύχτα μένει. Τελεία και δεν έχει παρακάτω. Το παρακάτω το συμπληρώνουμε εμείς. Αν είσαι στα χωρίσματα θα δανειστείς το λαϊκό άσμα και θα πεις ''αυτή η νύχτα μένει που θα μαστε μαζί...''. Μπορεί και να χορέψεις για να κυλήσει η πίκρα μέσα από τα βήματα και να φύγει μακριά.
Έτσι και στο φιλμ του Παναγιωτόπουλου. Δύο νέοι προσπαθούν να συμπληρώσουν αυτό το κάτι που λείπει από τη ζωή τους. Έχει τα όνειρά του ο καθένας. Μα αδυσώπητες οι εποχές κι έπειτα είναι και ο έρωτας, ''ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν δυο άνθρωποι'' όπως έχει γράψει κι ο Λειβαδίτης.

Ο Ανδρέας παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε πτήση, κάθε προσγείωση και απογείωση, ελέγχει τους ουρανούς με τα κιάλια του και δε θέλει πολλά, να μια μηχανή μόνο να μη μένει συνέχεια με το παπάκι στη μέση του δρόμου. Η Στέλλα αντιθέτως από τα ύψη παρακολουθεί όσα διαδραματίζονται στη γη. Το δωματιάκι της σε μια ταράτσα δε τη χωράει, δε χωράει τα όνειρά της. Θέλει να τραγουδάει, καίγεται να τραγουδάει και έχει αποφασίσει να κάνει τα πάντα γι' αυτό.
Δε θα πω πολλά. Οι περισσότεροι ίσως να την έχετε ήδη παρακολουθήσει αλλά αν δεν το έχετε κάνει δε σκοπεύω να κάνω αποκαλύψεις. Όμως τα γράφω γιατί θέλω να θέσω ουσιαστικά ένα ερώτημα. Σε δυο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, δυο ανθρώπους με άλλη κοσμοθεωρία, άλλους πόθους τι θέση έχει ο έρωτας; Μπορεί να τους ενώσει;
Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ένας ψυχολόγος. Αν κάποιος ειδικός μας διαβάζει, παρακαλώ ας μας γράψει κάτι, γιατί πραγματικά με παιδεύει αυτό. Πώς κρατάμε τον έρωτα ζωντανό, όταν το έτερον μας (όχι δε θέλω να πω ήμισυ) ολόκληρο δε μας νιώθει; Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε για να τον νιώσουμε και να τον κατανοήσουμε, ουσιαστικά όμως κι αληθινά; Άσε και το άλλο. Οι επιθυμίες μας, οι επιδιώξεις μας έχουν και τις επιπτώσεις τους. Αν θέλω τρελά και ακατανίκητα να πάω για σπουδές στην άλλη άκρη της γης και το αμόρε μου δε μπορεί παρά να παραμείνει εν Ελλάδι, τι γίνεται; Πώς να ζυγίσω τους δυο μου έρωτες;  Και πώς θα σε ξεπεράσω το φόβο ότι ο ένας έχει και μεγάλες πιθανότητες να μας αποχαιρετίσει κάποτε; Σε τελική ανάλυση αξίζει και πρέπει να τον ξεπεράσω το φόβο;
Εντάξει, πρέπει να σταματήσω. Γιατί θα σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ ερωτηματικών σ' ένα και μόνο άρθρο. Και τόσες απορίες-υπαρξιακά ερωτήματα δε μπορούν να απαντηθούν στις λίγες μέρες που απομένουν για το δεκαεφτά... Έχουμε χρόνια!

Επανερχόμενη στην ταινία για λίγο, για πολύ λίγο (υποσχέθηκα εξάλλου να μην πω πολλά) θα βγω από την πορεία μου για μερικές γραμμές από τούτο το άρθρο. Γιατί είναι ένα φιλμ που αξίζει όχι μόνο για την ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται μα για τη ματιά του Παναγιωτόπουλου στα σκυλάδικα, στη νύχτα, στις επιδοτήσεις που γίνονται γαρύφαλλα, στο ουίσκι που ρέει στα πατώματα.
Για τα σκυλάδικα και για τον έρωτα που θέλει να επιβιώσει και ας πυρπολείται αξίζει να αναρωτηθούμε, για αυτή τη νύχτα, που μένει...

Αυτή η νύχτα μένει του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1999) 
διάρκεια: 117'