Πάρε την ταχεία...

via railheaven tumblr

Η βραδινή διαδρομή Θεσσαλονίκη-Λάρισα είναι ταυτόχρονα και το τελευταίο δρομολόγιο της ημέρας με τον προαστιακό. Είναι η ώρα της επιστροφής για μενα και για όλους τους υπόλοιπους επιβάτες. Στο τρένο έχει πολύ κόσμο και φασαρία, μετά το Πλατύ όμως τα βαγόνια αδειάζουν αισθητά και τα ντεσιμπέλ πέφτουν καθώς προχωράει και η ώρα.

Πάντα μα πάντα κάποιος (που δε μας λυπάται) έχει τιμήσει τα goody's του σταθμού και το βαγόνι μυρίζει πατάτες τηγανιτές και cheesburger κι εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως δεν πεινάω. 

Πλέον αναγνωρίζω κάποιους από τους συνταξιδιώτες μου. Τους βλέπω κάθε Τρίτη και συνήθως κάθονται στην ίδια θέση. Με τόσες διαδρομές κατοχυρώσαμε εθιμικό δικαίωμα στην ίδια θέση. Τη θέση μας!  Η δική μου είναι πάντα στο πρώτο βαγόνι. Ακριβώς πίσω από το θάλαμο του μηχανοδηγού. Είναι ίσως απ' το απωθημένο μου που θέλω να γίνω μηχανοδηγός άμα δε μου κάτσει η δικηγορία, είναι και που μ' αρέσει ν' ακούω τον ασύρματο και το ραδιόφωνο. Κάποιο βράδυ έπαιζε την ταχεία της Βιτάλη και στο καπάκι το τρένο της Βίσση κι ήταν σαν από σινεμά. Να τρέχει το τρένο μες στο σκοτάδι και να ακούς μια προτροπή (ή μια παράκληση;) Πάρε την ταχεία της καρδιά μου και ξεκίνα... 

Κι όταν το τρένο σταματάει για το καθιερωμένο εικοσάλεπτο στους Πόρους για ''κυκλοφοριακούς λόγους''-όπως λέει η φωνή από τα ηχεία-ακούω πάλι από τον ασύρματο το μηχανοδηγό του διερχόμενου intercity ''ξεκινήστε περάσαμε το τούνελ''.

Και ξεκινάμε, κυλάμε πάλι αργά στην αρχή, μετά γρήγορα πάνω στις ράγες. Και τρέχουμε... Επόμενη στάση;

Σίνδος, Τρίτη 5 Απριλίου 22:00- κατευθυνόμενοι προς Λάρισα