Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου...

Οι λίγοι μήνες εργασίας μου-λεγε-με-και-άσκηση- είχαν κάποια σκαμπανεβάσματα όμως πέρα απ' όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής χρήσιμα ή όχι  μ' έκαναν να καταλάβω πως η δουλειά εκτός από το βιοπορισμό προσφέρει πολλά ακόμα στη ζωή και την ψυχολογία καθενός μας.

Ξέρω, πως ίσως ακούγομαι ρομαντική. Ίσως κάποιος από σας να σκεφτεί πως είμαι ακόμα μια εικοσιτριάχρονη που  ''δεν έχει βγει ακόμα στην κοινωνία'' και δεν ξέρει τα πραγματικά προβλήματα γι' αυτό και λέει αυτά που λέει. Πού χωράει η καλή διάθεση στη δουλειά; Είμαι φάουλ; Ελπίζω ο χρόνος να αποδείξει πως δεν είμαι.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μια ακόμη ορκωμοσία φιλενάδων μου. Εκεί μέσα στη ζέστη, στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ μαζεύτηκαμε για να χειροκροτήσουμε αυτά τα παιδιά που κάποια μέσα από πολλές δυσκολίες, κάποια υπερπηδώντας πολλά εμπόδια, κάποια επιστρατεύοντας όλο το πείσμα τους κατάφεραν να κρατήσουν στα χέρια τους το πολυπόθητο πτυχίο.

Δε θέλω να ονομάζω το πτυχίο ''το χαρτί''. Πήρα ''το χαρτί''. Θα κορνιζάρω ''το χαρτί''. ''Το χαρτί'' μου είναι άχρηστο. Γιατί πολύ απλά δεν αξίζει τέτοια απαξίωση ούτε το πανεπιστήμιό μου, ούτε οι δάσκαλοί μου και κυρίως οι κόποι μου όλα αυτά τα χρόνια.

Τα παιδιά που ανέβηκαν πάνω στην σκηνή και ορκίστηκαν να τιμήσουν την επιστήμη τους και να εξασκήσουν σωστά το επάγγελμά τους ελπίζουν κι ονειρεύονται πως με το πτυχίο -όχι με ''το χαρτί''- θα κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.Σε δύσκολη εποχή, ναι. Σε εποχή που δολοφονεί εν ψυχρώ κάθε φιλοδοξία και στραγγαλίζει κάθε όνειρο. Όμως επειδή στην αισιοδοξία και στα όνειρα δεν έχει μπει ακόμα ΦΠΑ 23% (σαν το μπουένο που πήγα προχθές να αγοράσω και το φτασαν στο θεό) αυτά θα τα αφήσουμε να κυκλοφορούν ανενόχλητα ανάμεσά μας.Γι' αυτό εσείς οι μεγαλύτεροι μη μας λέτε συνέχεια ''πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα'' γιατί εκτός ότι θα το φάτε το μπινελίκι σας-εγώ πρώτη φορά βλέπετε ψήφισα το μετά το 2010- με το να μας λέτε τα ίδια και τα ίδια καμία αλλαγή δε θα έρθει, απλώς θα μιζεριάζουμε όλοι μαζί και θα μας φάει η γκρίνια.Πριν πείτε ό,τιδήποτε αφήστε μας να προσπαθήσουμε και να δημιουργήσουμε. 

Αυτός ο Αύγουστος λοιπόν (η τελευταία μου ελπίδα για λίγο αεράκι) εδώ στο Διαβά-ΖΩ θα προσπαθήσει όχι να τα βάψει όλα ροζ. Το γαλάζιο εξάλλου του πάει σίγουρα περισσότερο. Θα προσπαθήσουμε πάντως να πούμε στοπ στη μουρμούρα και τα νεύρα. Από πλευράς μου βέβαια δεν το εγγυώμαι 100% γιατί η καθημερινή έκθεση σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες (βλ. θεσσαλικός κάμπος) κάνει πολύ κακό στο νευρικό σύστημα. Γκρρρρρρ!

Θα έχουμε και φέτος #Αυγουστιάτικες_επισκέψεις. Μια travel blogger και μία food blogger θα είναι μαζί μας γι' αυτό παραμείνατε συντονισμένοι!

Χαίρετε από το Διαβά-ΖΩ, στο ξεκίνημα του πιο ερωτικού, του πιο αισθαντικού μήνα του χρόνου.

*ο τίτλος του άρθρου δανεισμένος από του Προσανατολισμούς του Ελύτη