Αγάπες και μίση (the book edition)

Η ζέστη των τελευταίων ημερών μου έχει καταφέρει σοβαρά πλήγματα. Μην ξεχνάμε, ότι βρίσκομαι και σε μια από τις πιο ζεστές πόλεις της Ελλάδας. Λάρισα. Η πιο ''hot'' πόλη. (Αυτό πάρτε το και μεταφορικά.)

Ενώ λοιπόν το θερμόμετρο σκαρφαλώνει επικίνδυνα, οι αντιστάσεις πέφτουν επίσης επικίνδυνα ειδικά όταν το βράδυ δε μπορείς να κοιμηθείς εξαιτίας του καύσωνα και αρχίζεις τις δεήσεις για να φυσήξει ένα αμυδρό δροσερό αεράκι.

Με τέτοια ζέστη λοιπόν δεν το κρύβω πως ό,τι πιο έντονο μπορώ να κάνω είναι να ατενίζω ταβάνι και να σκέφτομαι. Και το χειρότερο είναι πως σκέφτομαι ό,τι πιο άσχετο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Ενώ λοιπόν ελπίζω, παρά τις αντίθετες μετεωρολογικές προβλέψεις πως κάποια στιγμή θα δροσιστούμε κι εμείς οι ξεροψημένοι Λαρισαίοι κατά τη διάρκεια προσεκτικής παρατήρησης ταβανιού σκεφτόμουν τα βιβλία που είχα φάει κόλλημα, τα βιβλία που έχω διαβάσει παρά πολλές φορές, τα βιβλία που με άφησαν αδιάφορη και αυτά που παράτησα είτε ήδη στο ξεκίνημα, είτε ακόμα και λίγες σελίδες πριν το τέλος.

Και ξεκινάω με βιβλία που έχω διαβάσει πολλές φορές. Κι όταν λέω πολλές, το εννοώ.

Το ημερολόγιο μια Πριγκίπισσας. Ναι, καθαρά εφηβικό βιβλίο και εκεί στα δεκαπέντε-δεκάξι είχα φάει απίστευτο κόλλημα και τα διάβαζα ξανά και ξανά και ξανά. Καθώς είχα φτάσει σε σημείο, να ξέρω πια κάθε σελίδα απ' έξω δεν είχα ανάγκη να ξεκινώ κάθε βιβλίο απ' την αρχή-γιατί ξέχασα να σας πω ''Το ημερολόγιο'' είναι τετράτομο'' -και άνοιγα κατά τύχη μια σελίδα και διάβαζα έτσι για να πάρω τη δόση μου. 

Παρεμπιπτόντως αν ο τίτλος σας κάνει για βιβλίο ελαφρύ και χαζοκοριτσίστικο δεν είναι.Έμαθα πολλά διαβάζοντας τα εξαιρετικά αυτά μυθιστορήματα της Μεγκ Κάμποτ και τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. 

Αχ τώρα μ' έπιασε και μια νοσταλγία.

Η ακολουθία της Οξφόρδης. Για ένα άτομο που μισεί τα μαθηματικά, όπως εγώ φαίνεται πραγματικά παράλογο και χρήζει επιστημονικής έρευνας. Γιατί αυτό το βιβλίο με τραβούσε σαν το μαγνήτη; Μήπως φταίνε τα ετερώνυμα που έλκονται; 

Η Ακολουθία της Οξφόρδης ήταν η ψύχωσή μου στην τρίτη Λυκείου. Αστυνομικό μυθιστόρημα με πολλές μαθηματικές έννοιες που μπορεί να μην τις καταλάβαινα πλήρως τότε (ούτε και τώρα θα τις καταλάβαινα είμαι σίγουρη), όμως κάπως ανεξήγητα το άνοιγα κάθε μέρα και διάβαζα λίγες σελίδες. Τι να κάνουμε; Ο Γκιγιέρμο Μαρτίνες τα 'χε γράψει πολύ αριστοτεχνικά-τουλάχιστον κατ' εμέ.

Η Μεγάλη Χίμαιρα. Χρειάζεται να πω πολλά; Αυτή η αριστουργηματάρα, το απόλυτο ψυχογράφημα του απόλυτου συγγραφέα.Φέτος θα πάω να τη δω και στο θέατρο-δε θα μου γλιτώσει. Το διάβασα στα δεκαεννιά μου και στα είκοσί μου και ως τώρα στα εικοσιτρία μου το διαβάζω. Πρέπει να κάνω κι ένα διάλειμμα γι' αυτό και το 'ριξα τώρα στο Συνταγματάρχη Λιάπκιν. Έτσι για να μην ξεφύγω από Καραγάτση.

Επειδή όμως δεν υπάρχουν μόνο θετικά κολλήματα, θυμήθηκα και πολλά βιβλία που παράτησα στην άκρη. Γενικώς δεν έχω ψύχωση με το να ολοκληρώσω ένα βιβλίο. Αν κάτι δε μου αρέσει γιατί να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου;

Άλμπατρος της Σώτης Τριανταφύλλου. Δε θυμάμαι και πολλά απ' αυτό το βιβλίο. Νομίζω, πως με κούρασαν απίστευτα οι πολλές πληροφορίες που προσελάμβανα διαβάζοντας το, αλλά θα σας γελάσω γιατί δε θυμάμαι και τον ακριβή λόγο που το παράτησα. Είχα διαβάσει σίγουρα το μισό και μετά πρέπει να είχα ψιλοαπελπιστεί γιατί είναι και πάνω από πεντακόσιες σελίδες βιβλίο. Πάντως έμαθα τι είναι το άλμπατρος.

Χορεύοντας στη σιωπή. Λοιπόν δεν είναι,ότι δεν είναι καλογραμμένο. Όμως μου φάνηκε πολύ σαπουνόπερα από κάποιο σημείο και μετά. Έχω ένα σοβαρό θέμα. Όταν διαβάζω κάτι θέλω να είναι αληθοφανές. Δηλαδή. Αν πιάσω ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας στα χέρια μου ξέρω, πως ότι διαβάζω είναι ότι λέει και το genre: Επιστημονική φαντασία. Όμως όταν έρχεται ένα κοινωνικό μυθιστόρημα και μου πλασάρει φοβερά γεγονότα που ναι μεν βιβλίο είναι και όλα είναι δεκτά και φρένο στη σκέψη του συγγραφέα δε μπορούμε να βάλουμε, αλλά το τραβάει απ' τα μαλλιά δε μπορώ. Πάντως ξαναλέω έχει πολύ καλή γραφή και δεν το αποκηρύσσω. 

Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Ναι, ξέρω είμαι απαράδεκτη.Παράτησα στην άκρη ολόκληρο Χέμινγουεϊ, αλλά ξέρω και το λόγο που το παράτησα. Με κούρασαν απίστευτα οι περιγραφές τόσων πολλών μαχών. Αν έβαζε λίγο περισσότερο ειδύλλιο Ρόμπερτ Τζόρνταν με Μαρία σίγουρα δε θα το άφηνα. Απ' αυτό το βιβλίο πρέπει να μου 'χουν μείνει καμια σαρανταριά σελίδες και το σίγουρο είναι, πως κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσω.

διαβάζοντας το Συνταγματάρχη Λιάπκιν στα παράλια της Λάρισας