Ζηλεύω εσένα που αγαπάω και λατρεύω!

Το ξέρετε φαντάζομαι το νταλκαδιάρικο άσμα ''Ζηλεύω εσένα που αγαπάω και λατρεύω''. Βλέπετε η ζήλεια είναι από τα πιο συνηθισμένα χαρακτηριστικά των ερωτικών σχέσεων. Είναι ίσως που ο έρωτας κι ας μη το παραδεχόμαστε μας κάνει κτητικούς.Όλους μα όλους.Ακόμα κι όσοι είμαστε κατά γενική ομολογία αραχτοί και light και μότο ζωής μας είναι το ''Κανείς δεν είναι κανενός'' (Πολύ τσιφτετέλι έχω βάλει ως τώρα...κάτι δεν πάει καλά...) μπορεί να γίνουμε κάποια στιγμή κτητικοί και ζηλιάρηδες χωρίς καν να το καταλάβουμε.Δεν ξεπερνάμε παρόλα αυτά όλοι το όριο.

Νομίζω βέβαια πως δεν υπάρχει πιο σπαστικό και πιο αντιερωτικό πράγμα από τη ζήλεια που έχει φτάσει να γίνει ψύχωση.Οι μικρές και σπάνιες δόσεις ζήλειας κάνουν καλό και σίγουρα κολακεύουν το σύντροφο αλλά όταν φτάνει να γίνεται ρουτίνα τότε το ζευγάρι αυτό κλάφτε το.Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.

Αποφάσισα λοιπόν σ' εσένα αγαπητέ (τρόπος του λέγειν...) ζηλιάρη να σου δώσω δυο φιλικές συμβουλές.

Κατάλαβέ το πως με το να ζηλεύεις κάνεις πρώτα κακό στον ίδιο σου τον εαυτό.Θα σου το αναλύσω ευθύς αμέσως.

Το συναίσθημα αυτό που σε κατακλύζει και προφανώς πολλές φορές σε κάνει να νιώθεις πως πνίγεσαι σου δημιουργεί και ένα χείμαρρο σκέψεων.Ακατάσχετων σκέψεων και συλλογισμών. ''Πού πήγε τώρα; Γιατί δε μου απαντάει στο τηλέφωνο. Γιατί άργησε δέκα λεπτά στο ραντεβού; Γιατί σήμερα ήθελε να βγει με τις φίλες της/φίλους του; Μήπως της/του γυαλίσει κάποιος/α συμφοιτητής/τρια; Και γιατί φόρεσε σήμερα το καινούριο της το κολάν...για να κάνει φιγούρα σε κανα γκόμενο;

Και πολλά πολλά άλλα που θα θελα απανταχού ζηλιάρηδες φίλοι να τα καταθέσετε γιατί ουδέποτε υπήρξα παθολογικά ζηλιάρα και δε μπορώ να μπω στο μυαλό σας και να σκεφτώ κάτι πιο αυθεντικό.

Σίγουρα λοιπόν οι σκέψεις είναι πολλές και σίγουρα βασανίζεις το μυαλό σου με αυτές ολημερίς και οληνυχτίς. Πίστεψέ με υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα να σκεφτεί ένα άνθρωπος.Οι συνεχείς υποψίες που μόνος σου δημιουργείς το παραδέχομαι σε κάνουν να δείχνεις ο άνθρωπος με την πιο ζωηρή φαντασία του κόσμου, αλλά παράλληλα δηλητηριάζουν την ψυχούλα σου (και τη σχέση σου φυσικά...) Άσε το μυαλό σου ελεύθερο και μη δημιουργείς προβλήματά εκεί που δεν υπάρχουν. Αν δεις πως έχεις φτάσει στα όρια της ψύχωσης πήγαινε και σ' ένα ψυχολόγο. Καλό θα σου κάνει-κακό όχι. Το να παραδεχόμαστε ένα πρόβλημά μας και να αναζητούμε τη λύση του μόνο ωριμότητα δείχνει.

Φυσικά δε χρειάζεται να στο πω εγώ, πως εκτός από την ψυχή σου δηλητηριάζεις και τη σχέση σου.Κοίτα τι γίνεται. Οι σχέσεις που θέλουν να λέγονται ουσιαστικές βασίζονται στην εμπιστοσύνη.(Αχ πόσο υπέροχη λέξη!) Ο σύντροφος θέλει να αισθάνεται πως τον εμπιστεύεσαι και τον πιστεύεις, ειδάλλως τι νόημα έχει να είστε μαζί; Άσε που ο αποδέκτης παθολογικής ζήλειας κουράζεται! Κουράζεται απίστευτα μ' όλη αυτή τη φαντασιοπληξία και την καχυποψία σου και αν σ' αγαπάει πολύ θα κάνει μια, δυο, τρεις φορές υποχώρηση αλλά στην τέταρτη θα διαπιστώσει πως πρέπει να αγαπάμε και τον εαυτό μας και θα σου κουνήσει το μαντίλι χωρίς καν να το καταλάβεις.

Κανείς δε μας ανήκει. Αυτό πια νομίζω πρέπει όλοι να το συνειδητοποιούμε. Όπως επίσης πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η ατάκα ''Αν σταματήσω να ζηλεύω τότε σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι πια για εσένα'' είναι από μόνη της αρρωστημένη. Είναι λάθος να μετονομάζουμε τη ζήλεια, ενδιαφέρον και αγάπη. 

Οι σχέσεις πρέπει να είναι σα νερό που κυλάει μαλακά στο ρυάκι, που λέει κι ένας φίλος μου.Με τη ζήλεια μάλλον με φουσκωμένο κι αγριεμένο ποτάμι θα μοιάζουν.