Στο γαλαξία της Ανδρομέδας

Σήμερα μαζί μας έχουμε τη Χριστίνα ή Christina Andromeda όπως υπογράφει πάντα τα κείμενά της.Κείμενα όλα καλογραμμένα και ιδιαίτερα, αλλά το κυριότερο πρωτότυπα! Όλα κατευθείαν από το μυαλό και το χέρι της Χριστίνας κι αυτό είναι κάτι που εκτιμάμε νομίζω όλοι μας σ' ένα blog.

Αν και πιστεύω, πως το να διαβάζεις τα γραφτά ενός ανθρώπου είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να τον γνωρίσεις και να μάθεις πολλά πράγματα γι' αυτόν και τη νοοτροπία του, αποφάσισα να μη μείνω μόνο στα άρθρα της Χριστίνας που έχω διαβάσει κατά καιρούς, αλλά να τη φιλοξενήσω στο Διαβά-ΖΩ με μια συνέντευξη, καθώς μπήκε πάλι μέσα μου το μικρόβιο των ερωτήσεων ,ένα δικό της κείμενο και φωτορεπορτάζ κατευθείαν από Θεσσαλονίκη. (Ετοιμαστείτε για συγκλονιστικές φωτογραφίες)

Λοιπόν Χριστίνα...

Πότε ξεκίνησες το blogging και ποιο ήταν το εφαλτήριο σου για να ασχοληθείς με το διαδικτυακό γράψιμο;

Πριν τέσσερα χρόνια έγινε η αρχή πολύ δειλά και μουδιασμένα για να μοιραστώ κάποιες προσωπικές ταξιδιωτικές φωτογραφίες και να παρακολουθήσω και τα ιστολόγια κάποιων φίλων. Έκτοτε το ένα έφερε το άλλο, γνώρισα κάποιους καλούς bloggers και μου πέρασαν το μικρόβιο, απλά και όμορφα.

Δεδομένου πλέον ότι όλοι   όσοι ασχολούνται με το γράψιμο λίγο πολύ ξεκινάνε από κάποιο ηλεκτρονικό περιοδικό ή εφημερίδα πιστεύεις πως τα έντυπα πια δεν είναι τόσο ‘’της μόδας’’ ή απλά είναι πιο εύκολο να δραστηριοποιηθεί κάποιος μέσω διαδικτύου;

Τα έντυπα είναι αξεπέραστα και θα παραμείνουν αξεπέραστα κυρίως για πρακτικούς λόγους, αφού η αναγνωστικότητά μας στην οθόνη του υπολογιστή πέφτει κατά 30% και χάνεται και η επαφή με το βιβλίο που μας είναι απαραίτητη. Το να διαβάζεις απλά κάτι στον υπολογιστή είναι σα να μιλάς με έναν φίλο σου χωρίς να μπορείς να τον πάρεις αγκαλιά. Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να προσλάβει χαρά και γνώση αν δεν συμμετέχει και το σώμα σε αυτή τη διαδικασία.

Αυτό που μας προσφέρει το ηλεκτρονικό μέσο, είναι να μας βοηθά να προβάλλουμε τις ιδέες μας, να επικοινωνούμε με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γνωρίζαμε  και γιατί όχι να δημιουργούμε και κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες. 

Καθώς τάσεις φυγής παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα… κυρίως στις νεαρές ηλικίες για σπουδές ή δουλειά εσύ πώς το βλέπεις αυτό το ‘’κύμα μετανάστευσης’’; Είναι κάτι που θα επιχειρούσες;

Και σε καιρούς προ κρίσης ήταν μεγάλο καύχημα στους κύκλους των σπουδαστών, να βγεις έξω για ένα μεταπτυχιακό και να ζήσεις σε μια μεγάλη μητρόπολη. Μάλιστα όσοι είχαν την τύχη να ζουν έξω, ερχόμενοι πίσω στην Ελλάδα μιλούσαν πολύ απαξιωτικά για τη χώρα μας και τους Έλληνες, πράγμα που με εξόργιζε αφάνταστα και με έκανε να βλέπω όλο αυτό το κομμάτι της μετανάστευσης αντιδραστικά. Κακά τα ψέματα δεν μπορείς να μεταναστεύσεις χωρίς κάποιες προδιαγραφές. Πρέπει από πριν να έχεις ένα κεφάλαιο για τα πρώτα σου ξεκινήματα ή να έχεις δικούς σου ανθρώπους να σε φιλοξενήσουν.

Η Ελλάδα έχει απίστευτη μαγιά σαν χώρα για να πάει μπροστά. Και είναι λίγο άστοχο να πιστεύουμε πως στις χώρες του εξωτερικού όλα είναι καλά και άγια. Αν η φυγή σχετίζεται με την ανάγκη προσωπικής αναζήτησης είναι καλή επιλογή αλλά, αν σχετίζεται με απαξίωση για τη χώρα, τότε κανένας τόπος δεν θα είναι ειρηνικός για αυτόν που φεύγει.

Αν ποτέ με οδηγήσει το μονοπάτι μου μακριά από την Ελλάδα, αυτό σίγουρα δε θα είναι για οικονομικούς λόγους. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ζω και με τα λίγα. 

Και αφού πέσαμε σε Σαλονικιά. Μίλησέ μας για τη δική σου Θεσσαλονίκη!

Υπάρχει κάτι το ανεξήγητο σε αυτήν την πόλη, που δεν έχει να κάνει με τα κλασικά στερεότυπα της διασκέδασης και της ομορφιάς. Είναι ένα αίσθημα ζεστασιάς και παρηγοριάς που σε τυλίγει όταν σεργιανάς στους δρόμους της. Είναι η αίσθηση πως πάντα κάποιος ακούει τον πόνο σου και τον καημό σου. Μια δυνατή παρουσία σχεδόν μεταφυσική.

Η Θεσσαλονίκη ιστορικά είναι μια μαρτυρική πόλη, στην οποία έχουν καταγραφεί αμέτρητες αιματοχυσίες αθώων πληθυσμών από εισβολές και διώξεις ανά τους αιώνες. Όπως επίσης είναι και μια κατεξοχήν πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτικη πόλη που αγκαλιάζει πάντα τους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους. Μπορεί αυτό να μην είναι ορατό στις μέρες μας, με όλο αυτό το κύμα θρησκευτικού και πολιτικού συντηρητισμού που καλλιεργούν σκοπίμως μερικοί κύκλοι, ο απόηχος όμως της ιστορίας είναι ισχυρός και αργά ή γρήγορα η πόλη θα αποβάλλει από μόνη της όλες τις παραφωνίες.

Σαν ένας ζωντανός οργανισμός που δημιουργεί φλεγμονές για να αποβάλλει τα μικρόβια έτσι κι η Θεσσαλονίκη βλέπω πως κάνει σιωπηλά τις εκκαθαρίσεις της, σα να επιλέγει η ίδια τους ανθρώπους που θέλει να αγκαλιάσει. Ειδικά τώρα στα χρόνια της κρίσης παρατηρώ έναν συγκλονιστικό αναβρασμό και μια αναπάντεχη ανακατάταξη. Βλέπω ανθρώπους με αγάπη για αυτή την πόλη και τους κατοίκους της, να βρίσκουν ευκαιρίες και να προοδεύουν και αντίστοιχα ανθρώπους και οικογένειες που συντηρούσαν μια προβληματική κατάσταση να παίρνουν ένα γερό μάθημα. Ίσως αυτό να συμβαίνει σε όλη τη χώρα, δε το γνωρίζω. Αλλά σίγουρα είναι κάτι αξιοσημείωτο που μας δείχνει πως κάποια πράγματα δεν συμβαίνουν τυχαία. 

Ποιο είναι το στοιχείο αυτό που σε ενθουσιάζει περισσότερο στο blogging;

Κατ’ αρχάς μου αρέσει η φόρμα των ιστολογίων που πλησιάζει πολύ αυτή των ιστοσελίδων. Μου αρέσει που μπορείς να πειραματιστείς γραφιστικά και να βάλεις την προσωπική σου σφραγίδα. Το σημαντικό όμως είναι πως χτίζονται σταδιακά σχέσεις εκτίμησης ανάμεσα στους bloggers σε αντίθεση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επικρατεί ένα χάος. Ο άλλος δαπανά χρόνο για να σε διαβάσει κι αυτό δείχνει έναν σεβασμό. Συν το ότι οργανώνονται συχνά πυκνά διαδραστικά εγχειρήματα μεταξύ των συντακτών που μας διασκεδάζουν και μας εξελίσσουν πολύ.

Υπάρχει κάποιο κείμενο στο blog σου που για δικούς σου λόγους κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου;

Θα έλεγα περισσότερο πως έχω μια αγαπημένη στήλη, αυτή των αφηγήσεων, στην οποία έχω κάποια διηγηματάκια και αφιερώματα σε ανθρώπους που αγαπώ. Αλλά έχω εξίσου μεγάλη αδυναμία και στα φωτορεπορτάζ από τη Θεσσαλονίκη. Το έχω σαν τάμα να κατεβαίνω στην πόλη να περιπλανιέμαι τυχαία, να φωτογραφίζω ότι μου τραβά την προσοχή και να μεταφέρω την εμπειρία μου στους φίλους αναγνώστες. Είναι κάτι που το λαχταρούν πάντα οι διαδικτυακοί φίλοι.

Και τέλος τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον που τώρα θέλει να ξεκινήσει μια νέα δική του σελίδα;

Να μη διστάσει καθόλου να το τολμήσει. Θα ανακαλύψει απίστευτα πράγματα για τον εαυτό του και θα ακονίσει το μυαλό του. Να γράφει πάντα πράγματα δικά σου, όσο κοινότυπα κι ασήμαντα του φαίνονται και να ανοίγει την καρδιά του. Ο γραπτός λόγος έχει τεράστια δύναμη και μεταδοτικότητα και μπορεί να σταθεί αφορμή να κάνει κάποιος καινούριους και σπουδαίους φίλους. Το τελευταίο το εννοώ γιατί είναι κάτι που το ζω.

Προορισμός Θεσσαλονίκη

Μια πόλη τόσο, όσο.

Τόσο μεγάλη ώστε να μη βαριέσαι ποτέ και τόσο μικρή ώστε να τη διασχίζεις με τα πόδια.

Δε θα ευλογήσω τα γένια μου επειδή είμαι σαλονικιά. Η Ελλάδα μας είναι ούτως η άλλως γεμάτη ομορφιές και κάθε τόπος είναι λατρεμένος. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αγαπήσεις τη χώρα σου, αν δεν καταφέρεις πρώτα να αγαπήσεις την ιδιαίτερη σου πατρίδα.

Τι είναι όμως αυτό που μας δένει με έναν τόπο; Σίγουρα αυτό δεν είναι τα κτίρια και οι πλατείες. Και την ωραιότερη πόλη στον κόσμο να επισκεφτούμε, αν τη βρούμε ερημωμένη δε θα θέλουμε να κάτσουμε ούτε μισή ώρα. Αυτό που μας γοητεύει λοιπόν σε ένα μέρος, είναι η ποιότητα ζωής που μας προσφέρει. Το κλίμα, οι ευκαιρίες, η ψυχαγωγία, η εύκολη μετακίνηση, οι εναλλαγές, τα βιώματα. Μα πάνω απ΄ όλα οι άνθρωποι.

Δε θα ισχυριστώ πως η Θεσσαλονίκη έχει υπέροχους ανθρώπους, θα πως όμως με το χέρι στην καρδιά πως στη Θεσσαλονίκη είναι ευκολότερο να γνωρίσεις υπέροχους ανθρώπους. Ο λόγος; Η κοινωνικότητα των κατοίκων και η αξία που δίνουν στη φιλία. Εξάλλου όλοι οι Θεσσαλονικείς ακόμα και εχθροί να είναι μεταξύ τους που, λέει ο λόγος, αποκαλούν ο ένας τον άλλον καρντάσι, που θα πει αδερφός στα τουρκικά. Μα και Θεσσαλονικιός να μη είσαι και να μείνεις στην πόλη έστω για ένα διάστημα, πάλι καρντάσι γίνεσαι. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια που έχει τα καλά της και τα στραβά της, όλα παίζονται στην πρόθεση να τα βρίσκεις πάντα με τον άλλον, να κρατάς τη σχέση ζωντανή. Και σε τούτη την πόλη, βρέξει χιονίσει, οι σχέσεις είναι ζωντανές.

Σε κάθε γωνιά που θα διαβείς, θα συναντήσεις και από μια παρέα. Αλλά και μοναχό του έναν άνθρωπο να δεις, είναι σίγουρο πως από το πουθενά πάλι θα βρει παρέα. Θυμάμαι, πολλές φορές τα καλοκαίρια που αραίωνε ο κόσμος και οι περισσότεροι φίλοι μου έλειπαν διακοπές, κατηφόριζα μόνη μου προς το κέντρο κι ω του θαύματος πετύχαινα πάντα κάποιους καλούς γνωστούς που με καλοδέχονταν με χαρά στην συντροφιά τους. Ίσως και να είναι η μοναδική μεγάλη πόλη στον κόσμο που η φράση «τα λέμε» έχει πραγματικά κυριολεκτικό νόημα. «Τα λέμε» που θα πει εδώ είμαστε μωρέ, δε χανόμαστε! Και πολλές φορές αυτό γίνεται και σκόπιμα. Να μην κρατάς δηλαδή, στενές επαφές με τον άλλον και όποτε τον συναντάς στο δρόμο ή στα στέκια να πίνεις έναν καφέ μαζί του και να τον αισθάνεσαι καλύτερα και από αδερφό. Και στο κάτω, κάτω τι είναι η Θεσσαλονίκη;  Ένα μεγάλο χωριό που όλοι ανταμώνουμε στη γύρα.

Τα λέμε λοιπόν. 

Τη Χριστίνα τη διαβάζουμε στο Andromeda-My Galaxy, στο Salonique mon amour και στο enfo.gr