Με μια μπύρα στο χέρι... *Βέλγιο-Ολλανδία

Την Πέμπτη 7 Μαΐου ταξιδεύαμε για τις Βρυξέλλες.Πετούσαμε 9 το βράδυ. Τελικά φτάσαμε κάπως πιο αργά απ' ότι υπολογίζαμε γιατί η Θεσσαλονίκη ποτέ δε σ' αφήνει να βαρεθείς κι ενώ σ' όλη την Ελλάδα έβραζε ο τόπος εκεί είχε μια ωραιότατη καταιγίδα ακριβώς πάνω από το αεροδρόμιο. Κι έτσι φύγαμε με δυο-τρεις ώρες καθυστέρηση. Στο αεροπλάνο,αν και δε φοβάμαι, είχα δίπλα μου μια κυρία που μ' έκανε να φοβάμαι ή τέλος πάντων μου μετέδιδε απίστευτο εκνευρισμό καθώς είχε όλη την ώρα σκυμμένο το κεφάλι με την παλάμη της πάνω στο πρόσωπο σαν να βίωνε πραγματικά ένα δράμα. Γύρισε και με ρώτησε ''Are you afraid?'' ''No'' της είπα, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να της αλλάξω θέση για να ησυχάσω από τα ουφ και τα αχ βαχ και τους αναστεναγμούς και την έκφραση ηρωίδας αρχαίας τραγωδίας.(Αν και νομίζω, πως και η Αντιγόνη μπροστά στον Κρέοντα πιο ψύχραιμη ήταν.) Τέλος πάντων, ευτυχώς μετά από δυομιση ώρες ταξίδι είπα bye bye στην αγαπημένη μου συνταξιδιώτισσα.Επιτέλους!Επιτέλους!

Η πρώτη μου εικόνα από το Βέλγιο ήταν από ψηλά. Το Βέλγιο τη  νύχτα. Δε φωτογράφισα τη θέα.Απλώς την απολάμβανα.Σαν ένα μεγάλο ταμπλό με μικρά φωτάκια σπαρμένα εδώ κι εκεί. Άλλα μαζεμένα στις πόλεις κι άλλα να σχηματίζουν ατέλειωτα, στριφογυριστά φωτεινά φιδάκια. Δρόμοι, όλοι φωταγωγημένοι. (Δε νομίζω αυτό να γίνεται στην Ελλάδα, ούτε στις εθνικές οδούς)

Και από μέσα μου τραγουδούσα ''Σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου, τα δυο σου μάτια και χαράζουν το αέρα...'' (συνειρμός με φώτα και αεροπλάνο...)

Στις τρεις το βράδυ οι δρόμοι των Βρυξελλών ήταν άδειοι. Την επομένη όμως που η περιήγησή μου θα ξεκινούσε από την Grand Place θα διαπίστωνα, πως σ' αυτή την πόλη τίποτα ποτέ, δεν είναι έρημο.

Grand Place (ή Grote Markt στα φλαμανδικά, όπως διάβαζα στις ταμπέλες) Αν πας Βρυξέλλες δε γίνεται να μην περάσεις βόλτα από την πλατεία αυτή.Επιβλητική, με μέγαρα να περιβάλλουν την πλακόστρωτη ανοιχτωσιά και κόσμο να σεργιανίζει αδιάκοπα. Το πρωινό της Παρασκευής ήταν ζεστό και είχε ζεστάνει και την ατμόσφαιρα της πλατείας. Μουσικές και λουλούδια-κόσμος να κάθεται στα πλακάκια. Απλά να κάθεται και να ρουφάει ηλιαχτίδες (που καμια φορά είναι πιο μεθυστικές και από το πιο δυνατό ποτό)

Βράδυ στη Grand Place στα χρώματα του Pride!

(ο εν λόγω πύργος φαίνεται από πολλά σημεία της πόλης μου είπαν κι έτσι δε μπορείς εύκολα να χαθείς)

Μπύρες:Χρειάζεται να πω πολλά;Το Βέλγιο είναι βασιλιάς σ' αυτό το θέμα και όπου κι αν βρεθείς μπορείς να δοκιμάσεις μέσα από τεράστιες ποικιλίες. Στις Βρυξέλλες επισκέφθηκα δυο μπυραρίες. Τη Delirium και την Poechenellekelder (αντίστοιχα πάνε και οι φωτογραφίες) Η Delirium είναι η μπυραρία των φοιτητών. Και πιστέψτε οι Βρυξέλλες είναι γεματές φοιτητές. Έχει πολύ πολύ κόσμο, η ατμόσφαιρα είναι κάπως αποπνικτική ώρες ώρες και κυκλοφορούν αρκετοί μεθυσμένοι, όμως απολαμβάνεις αυτό το μικρό χαμό, γιατί έχει ένα ιδιαίτερο στυλ και κυρίως μια ποικιλία δύο χιλιάδων (αν δεν κάνω λάθος) ειδών μπύρας, που σημαίνει πως μπορείς να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεις... Εγώ ήπια Chimay και πέρασα πολύ όμορφα. Η μπυραρία πάντως που λάτρεψα και που θέλω να ξαναεπισκεφτώ κάποτε είναι η Poechenellekelder. Βρίσκεται απέναντι από το Manneken Pis, φολκλόρ διακόσμηση με παλιές εικόνες των Βρυξελλών και πολλές μαριονέτες, φιλικό προσωπικό και μεγάλη ποικιλία στις μπύρες. Για εμένα; Έρωτας με την πρώτη ματιά! Ε...με την πρώτη γουλιά ήθελα να πω!

Mannneken Pis.Λοιπόν εγώ αυτόν τον πιτσιρικά, τον έμαθα από την Ευρωμονόπολη και μάλιστα τον προτιμούσα συνέχεια, γιατί ήταν το αγαπημένο μου πιόνι. Πίστευα, ότι ήταν σε φυσικό μέγεθος, άντε λίγο μικρότερος. Δεν είχα ιδέα!

Φαντάζομαι και από τη φωτογραφία μπορείτε να καταλάβετε πόσο μικρό είναι το αγαλματάκι.Μικροσκοπικό! Tiny! που λέγαμε και με τα παιδιά. Υπάρχουν και διάφοροι μύθοι για το πώς φτιάχτηκε το αγαλματάκι του παιδιού που κατουράει ασταμάτητα μέρα νύχτα.(Ήπιε μπύρες μάλλον απέναντι στο Poechenellekelder)

Αρκετά μιλήσαμε για τις μπύρες.Εξάλλου το Βέλγιο φημίζεται και για κάτι ακόμα. Για τις σοκολάτες! Ναι, ναι. Για όλους εμάς που λατρεύουμε αυτό το απόλυτο δημιούργημα αυτά τα μαγαζάκια, τα candy shops και οι σοκολατερί μπορούν απλά να μας κάνουν να τρέχουμε πάνω κάτω έχοντας χάσει την στοιχειώδη λογική και την ''αστική'' μας ευγένεια ενώ έχουμε ήδη μεταφερθεί σ' ένα άλλο σύμπαν.Σοκολατένιο, σωστά μαντέψατε. '''Chocolate is the answer.I don't care what the question is'' 

Το μαγαζάκι-κόλαση που βλέπετε πιο πάνω βρίσκεται στη Brugge, για την οποία και θα ξεκινήσω ευθύς αμέσως να μιλάω.

H Μπρυζ δεν είναι ''σαν παραμύθι''. Είναι παραμύθι. Είναι σκηνικό από άλλη εποχή, από άλλον αιώνα. Να κάπου με την ομπρέλλα στο χέρι σκεφτόμουν πώς θα ταν να φοράω έτσι ένα από αυτά τα φουσκωτά τα φορέματα, τις υπερπαραγωγές που φορούσαν οι κυρίες της εποχής και να τρέχω μέσα στα στενάκια της Μπρυζ. (Άβολο τώρα που το ξανασκέφτομαι) Αυτή η πόλη πάντως σε κάνει να ονειρεύεσαι και το λέω γιατί το μυαλό μου έτρεχε συνέχεια εκεί πέρα και σκεφτόμουν πράγματα φευγάτα. Μπρυζ εσύ φταις! Αλλά σ' αγαπώ!

Τέλος θα βάλω και λίγο Μάαστριχτ στο ταξιδάκι. Πήγαμε την Κυριακή. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί ήμουν κάπως αγχωμένη και εκνευρισμένη. Βλέπετε ήθελα να κάνω ανάληψη χρημάτων και δεν ήξερα, πως η american express μου δεν είναι έγκυρη στην Ολλανδία και το Βέλγιο τουλάχιστον. Πάντως φωτογράφισα τα τυριά...

...Γιατί η εναλλακτική ήταν να εισβάλλω στο μαγαζάκι και να τα ξεσκίσω.Σ' αυτό το μεγάλο το κεφάλι τυρί που βλέπετε ήθελα να πέσω με τα μούτρα κυριολεκτικά.

Το Μάαστριχτ είναι μια πόλη που εδώ στην Ελλάδα καλά θα κάνουν να την μελετήσουν από συγκοινωνιακής άποψης. Ποδήλατα παντού,αυτοκίνητα ελάχιστα να κινούνται στους δρόμους, άνθρωποι ήρεμοι (δε φωνάζουν ''παρ' τα ρε ηλίθιε που πέρασες με κόκκινο!).Περπατήσαμε πολύ στο Μάαστριχτ και σίγουρα σε γαληνεύει.

Φυσικά αυτό που απόλαυσα πολύ ήταν και η διαδρομή ως το Μάαστριχτ. Τα ατέλειωτα λιβάδια με τις αγελαδίτσες ήταν πόρωση και σ' έκαναν να νιώθεις κάπως σαν μικρή χωριατοπούλα που πας ν' αρμέξεις με την καρδάρα για το γάλα στα χέρια.Τυπικά Ολλανδικά τοπία, ηρεμία και φύση.

Επιστρέψαμε τη Δευτέρα το βράδυ κι από τότε χαζεύω και ξαναχαζεύω τις φωτογραφίες.Για να κρατήσει λίγο ακόμα αυτή η εμπειρία. Για να νιώθω ακόμα πως περιπλανιέμαι στα δρομάκια γύρω από τη Grand Place με μια μπύρα στο χέρι...

τη φωτογραφία του candy shop την τράβηξε η φίλη μου η Μανώλια... και της την ''έκλεψα''!