Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Το έντεχνο και το άτεχνο

Που λες, τι είναι τέχνη τελικά;
Ποιος είναι άξιος και ποιος ανάξιος;

από την ιστοσελίδα του MUSICPAPER


Λοιπόν,αν προκηρύσσεται λόγου χάριν μια εργασιακή θέση, όπου απαιτούνται δυο, τρία, δέκα προσόντα αντικειμενικά κάποιος θα τα 'χει όλα, κάποιος τα μισά, κάποιος δε θα 'χει τίποτα. Τον βρήκαμε λοιπόν τον κατάλληλο.
Με ποια προσόντα και κριτήρια κρίνουμε όμως έναν καλλιτέχνη τη στιγμή που η έννοια της ''τέχνης'' από μόνη της είναι αφηρημένη; Και λίγο παραπέρα τι είναι το ποιοτικό και τι το μη ποιοτικό στην τέχνη;
Εγώ για παράδειγμα, όταν θα δω ένα πίνακα ζωγραφικής της λεγόμενης ''αφηρημένης τέχνης'' που λέμε, δεν καταλαβαίνω ούτε τα κρυφά μηνύματα, ούτε τα βαθυστόχαστα μυστικά που κρύβει μέσα από τις δέκα διαφορετικές αποχρώσεις του μαύρου. Ναι, για εμένα είναι μια μουτζούρα, ενώ για κάποιον άλλον μπορεί να είναι αριστούργημα και ο ζωγράφος το απόλυτο ταλέντο.
Όπως επίσης δε μπορώ να συνειδητοποιήσω από που προήλθε ο χαρακτηρισμός ''έντεχνο'' στο χώρο της μουσικής. Το αντίθετό του είναι δηλαδή το άτεχνο; Ποια είναι τα κριτήρια και ποιος τα θέτει για να χαρακτηρίσουμε ένα είδος μουσικής ή ένα τραγούδι έντεχνο; 
Και το άλλο το στερεότυπο με τους ηθοποιούς του θεάτρου, που είναι oi μόνοι ταλαντούχοι και οι άλλοι που παίζουν τηλεόραση είναι των αρπαχτών ποιος το ξεκίνησε;
Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως στο ερώτημα του ''τι είναι τέχνη'' δε μπορούμε καν να απαντήσουμε καλά καλά, έχουμε ήδη όμως προλάβει να δημιουργήσουμε στερεότυπα, να ακολουθήσουμε προκαταλήψεις και κατηγοριοποιήσουμε χωρίς συγκεκριμένα κριτήρια.
Η δική μου άποψη είναι πως καλλιτέχνης είναι κατ' αρχάς αυτός που προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι δικό του, δουλεύει πάνω σ' αυτό, κουράζεται ακόμα κι αν η κούραση είναι το να γυρνάει κάθε μέρα από το ''σκυλάδικο''  στις πέντε το πρωί ή να κάνει δυο απανωτές παραστάσεις επιθεώρησης στο θέατρο. Και αναφέρω αυτά τα είδη γιατί κατακεραυνώνονται συχνά πυκνά από πολύ κόσμο.
Έτσι λοιπόν και τώρα που ο Σάκης Ρουβάς ερμήνευσε το Άξιον Εστί ποιoς ήταν αυτός που πήρε δυο τσουβάλια και έβαλε στο άτεχνο τσουβάλι το Ρουβά και στο έντεχνο το Άξιον Εστί;
Κατ' αρχάς αμφιβάλω για τον αν όλοι όσοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους είχαν ακούσει ποτέ ολόκληρο το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη και μιλούσαν για βεβήλωση ιερών και τα τοιαύτα, αλλά τέλος πάντων κάνουμε τα στραβά μάτια σ' αυτό.
Εκείνο που δε μπορώ να καταλάβω είναι γιατί πρέπει καταδικάζουμε έναν καλλιτέχνη που τολμάει να προσεγγίσει κι αυτός, ένα τέτοιο έργο, απλώς και μόνο ''λόγω παρελθόντος''.
Γιατί μη μου πείτε ότι δε θέλει τουλάχιστον θάρρος να αγγίξεις το Άξιον Εστί.
Δεν άκουσα όλη τη συναυλία μέχρι στιγμής, και μουσική ξέρω ελάχιστη για να το κρίνω από τεχνικής άποψης, όμως ο Ρουβάς αξίζει μπράβο και μόνο που το τόλμησε και που δούλεψε για να αποδώσει το έργο. Και η τόλμη δεν έγκειται μόνο στην ερμηνεία του Άξιον Εστί, αλλά και στο ότι δέχτηκε να ερμηνεύσει ενώ ήξερε ότι θα φάει ως και προκαταβολικό αφορισμό από κάποιους.Θέλει να εξελιχθεί, να δοκιμαστεί; Μπράβο του. Γιατί ναι, κάποτε τραγούδησε τα μακαρόνια με κιμά και άλλα ελαφρά έως ανούσια τραγουδάκια, όμως δε μένει σ' αυτά στάσιμος.
Γι' αυτό ανατρέχοντας πάλι στην αρχή. Ποια είναι εκείνα τα αντικειμενικά κριτήρια που μας λένε ο Χ, ο Ψ και ο Ω είναι κατάλληλοι για Άξιον Εστί, οι υπόλοιποι ούτε να το σκεφτείτε;
Η τέχνη, (ό,τι θεωρείται τέχνη) κατοικεί παντού στο σύμπαν από τη στιγμή που φεύγει από το κεφάλι του δημιουργού και ''ανήκει'' σε όλους, Ας το πάρουμε χαμπάρι.

Να και τι άκουγα καθώς έγραφα....






2 σχόλια:

  1. Ναι θα συμφωνήσω Ανθή μου. Και εγώ πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να δοκιμάζει τα πάντα, να δοκιμάζεται και θα κριθεί. Ξέρεις, και εγώ τις ίδιες απορίες έχω......και δεν μου έχουν λυθεί ακόμη. Ακόμη υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν ταχθεί στην κωμωδία και έχουν καθιερωθεί σ'αυτήν και ειδικά στην επιθεώρηση που όπως λες έχουν κυνηγηθεί από τους ''γνώστες'' αλλά όταν τους είδα σε δράμα έπαθα!!!! Αλίμονο με τις ταμπέλες!! Με έχουν κουράσει πολύ
    Μπράβο για το ποστ σου
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή