22:57,14.10.2010

Ο κολλητός μου, μου είπε: ‘’Καταλαβαίνεις, ότι έπαψες να είσαι φοιτητής τη μέρα που κόβεις ολόκληρο εισιτήριο’’.Και χθες έβγαλα για πρώτη φορά από την τσέπη μου ολόκληρο εισιτήριο, το κοίταξα καλά καλά και μου φάνηκε τόσο παράξενο…

Έπειτα γυρνώντας σπίτι ξέθαψα ανάμεσα στους μικρούς θησαυρούς που έχω φυλαγμένους σε κουτάκια,φακελάκια, συρτάρια το πρώτο εισιτήριο που έκοψα στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια.Ήταν το πρώτο πάρτυ που είχα πάει.14 Οκτώβρη 2010,22:57.

Το μελάνι είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και το έχω πατημένο με στυλό από πάνω.Έβρεχε απίστευτα εκείνη την ημέρα.Κλασσική θεσσαλονικιώτικη βροχερή μέρα με τους δρόμους να ‘χουν γίνει σαν πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων κι εγώ ψαρωμένη να κάνω άλματα για να αποφύγω τις λακούβες με τα νερά.Τελικά δε τη γλίτωσα.Έγινα λούτσα!

Από εκείνη τη βροχερή μέρα του Οκτώβρη πέρασαν περίπου τεσσερισήμισυ χρόνια.Και πέρασαν τόσο μα τόσο γρήγορα.Πρώτο έτος ήταν όταν κοιτούσαμε το πρόγραμμα σπουδών και ακόμα και οι τίτλοι των μαθημάτων ήταν για εμάς κινέζικα… ‘’Μα θα τα περάσουμε εμείς αυτά;’’ λέγαμε. Απορία και αμηχανία μπροστά στο άγνωστο.Στο υπέροχο, γοητευτικό άγνωστο.

Σαν να διήρκησαν όσο το πετάρισμα των βλεφάρων αυτά τα τέσσερα χρόνια.Έρχεσαι δεκαοχτώ και λες…πότε έγινα εικοσιδύο; Τώρα πια νιώθεις εσύ η μεγάλη κι ας μην είσαι στην πραγματικότητα.Άλλος είναι τώρα ο πρωτοετής-εσύ είσαι πλέον η τελειόφοιτη ή απόφοιτη και νιώθεις σαν να είναι δική σου αυτή η πόλη, η βουτηγμένη στην ομίχλη.

Τώρα όπου περπατάς υπάρχει κι από μια μικρή ανάμνηση.Κομμάτια της ψυχής σου εδώ κι εκεί.Χαμόγελα μπροστά σε φλας χαραγμένα στους τοίχους, κραγιόν στο ποτήρι με το κρασί, μια χορευτική φιγούρα ακόμα στροβιλίζεται στο κλαμπ και ο καφές σου ακόμα λιμνάζει στο ποτηράκι που κουβαλάς από αίθουσα σε αίθουσα.

Ξέρω είναι αυτοί οι κύκλοι της ζωής που λένε…Αυτοί που πάντα κλείνουν.Αφού λοιπόν κλείνουν και δε μπορούμε αυτό να το αποφύγουμε τουλάχιστον η επιφάνεια που εσωκλείουν ας μην είναι κενή.Τη θέλουμε γεμάτη,ασφυκτικά τόσο που να πάει να παραμορφώσει τη περιφέρεια του σχήματος.Να το κάνει από κύκλο, πολύγωνο χωρίς ίσες γωνίες και ακτίνες, να θυμίζει την ξέφρενη ανεμελιά αυτών των χρόνων, των χρόνων που το να είσαι ‘’ό,τι να ναι’’ είναι το νορμάλ…

Θα μου λείψουν: η φασολάδα με σόδα της λέσχης και οι ατελείωτες ουρές, τα καινούρια φρεσκοτυπωμένα συγγράμματα στα χέρια μου, εκείνη η μέρα που κάναμε μάθημα στο σκοτάδι εξαιτίας διακοπής ρεύματος (και δεν έφυγε ούτε ένας!), το ‘’ακαδημαϊκό τέταρτο’’ που κάνεις ό,τι βλακεία μπορείς και λες όσα περισσότερα μπορούν να κυλήσουν από τη γλώσσα σου για να προλάβεις πριν μπει ο καθηγητής, τα δευτερόλεπτα που κοιμόμουν όρθια σ’ εκείνο το μάθημα του τετάρτου εξαμήνου, οι σημειώσεις στα τετράδια όταν θέλαμε να πούμε κάτι η μία στην άλλη, το κυλικείο, τα γέλια, οι μέρες που ‘’άδειαζα’’ τα ψυγεία των φίλων, τα γέλια, οι φωνές…Όλα, όλα , όλα!