Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Συνθήματα στις τρεις και μισή το πρωί

Η κοινωνική μας ευαισθησία και τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά έχουν πολλές ευκαιρίες να αποδείξουν την ύπαρξή τους, ή την πλήρη απουσία τους, κατά τη διάρκειά της ημέρας (και της νύχτας μπορώ να πω…). Από το πόσο προσεκτικά οδηγούμε, τη συμμετοχή μας σε αιμοδοσίες, τον σεβασμό μας στο περιβάλλον, ακόμα και τη θέση που θα παραχωρήσουμε στο λεωφορείο σε κάποιον που την έχει ανάγκη.
Δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι, ούτε δυστυχώς καταφέρνουμε εν τέλει να είμαστε απολύτως συνεπείς απέναντι στους συμπολίτες και συνανθρώπους μας, όμως έχει πολλή μεγάλη σημασία να αναγνωρίζουμε τουλάχιστον τη σημασία και τις συνέπειες των όσων πράττουμε ή δεν πράττουμε, ώστε να μπορούμε να βελτιωθούμε στο μέλλον.

Ένα περιστατικό, που μπορεί να φανεί κάπως ανόητο, ήταν αυτό που με έβαλε σ' αυτές τις σκέψεις. Ήταν ξημερώματα Παρασκευής, εργάσιμης δηλαδή ημέρας, που σημαίνει πως ο περισσότερος κόσμος κοιμάται γιατί τον περιμένει πρωινό ξύπνημα και δουλειά από νωρίς. Κοιμόμουν κι εγώ ήσυχα κι ωραία, όταν ξύπνησα απότομα από άγριες φωνές έξω από το σπίτι μου. Αρχικά, πίστεψα πως κάτι είχε συμβεί, ίσως κάποιο ατύχημα καθώς το παράθυρο του δωματίου μου βλέπει σε κεντρικό δρόμο, όμως καθώς ξυπνούσα σιγά-σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ πως ήταν απλά μια ομάδα αγοριών -από τις φωνές τους πιστεύω πως πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι άτομα- που φώναζαν με όση δύναμη είχαν συνθήματα της ομάδας τους, λες και μας ενδιέφερε όλη τη γειτονιά να μάθουμε ποια ομάδα υποστηρίζουν. Φαντάζομαι πως δεν τους αρκούν ούτε το γήπεδο ούτε οι χώροι που μαζεύονται οι οργανωμένοι οπαδοί για να βγάλουν το άχτι τους κι έτσι έπρεπε να κατασκηνώσουν καταμεσής ενός κεντρικού δρόμου και να διαταράξουν την κοινή ησυχία, αδιαφορώντας πλήρως για τους κατοίκους της περιοχής. Αυτά τα άτομα θα χαρακτήριζα τελείως αντικοινωνικά, εφόσον κάνουν απλά αυτό που γουστάρουν γιατί «έτσι θέλουν», χωρίς φυσικά να σκέφτονται μήπως ενοχλούν κάποιον άλλο. Δεν θα με πείραζε να κάνει πάρτι ο γείτονας για την αποφοίτησή του ή τα γενέθλιά του και να έχει δυνατά τη μουσική ως το πρωί. Είναι κάτι που θα συμβεί μία φορά και στα πλαίσια της κοινωνικής συμβίωσης και γειτνίασης είναι επιβεβλημμένο όχι απλά να το ανεχτεί κάποιος, αλλά και να το δεχτεί. Με εξοργίζουν όμως άνθρωποι που επικαλούνται την «αγάπη» και την «τρέλα» τους για μια Χ ομάδα και κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Εκείνη τη στιγμή ευχήθηκα να καταργηθεί το πρωτάθλημα και να αρχίσουν να παίζουν όλοι πoδόσφαιρο ερασιτεχνικά, σαν τα παιδάκια της διαφήμισης του Σαμαρά.
Πραγματικά εύχομαι στους «υπέροχους» αυτούς οπαδούς να τους γίνει κάποια στιγμή καταγγελία για διατάραξη κοινής ησυχίας, την οποία κανονικά θα έπρεπε να είχα κάνει εγώ -μήπως και συμμαζευτούν. Μετά βέβαια πάλι θα βρίζουν και θα λένε πως η αστυνομία τους έχει βάλει στο μάτι.
Το περιστατικό συνέβη στη Θεσσαλονίκη, οπότε φαντάζομαι πως είναι περιττό να πω ποιας ομάδας οι οπαδοί χάλασαν τον κόσμο.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ

2 σχόλια:

  1. Άσε με να μαντέψω, Παοκτζίδες έτσι; Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβω την πώρωση με τις ομάδες. Και καταγγελία να έκανες μέχρι να ερχόταν το περιπολικό θα είχαν φύγει. ¨Ενα μπουγέλο ήθελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε μα φυσικά παοκτσήδες.η επιτομή του πολιτισμού.
      Χριστίνα και να τους είχαν συλλάβει (που εδώ που τα λέμε έχουν κάνει πολύ χειρότερα και δεν έχει κουνηθεί φύλλο) θα έλεγαν το κλασικό σύνθημα ''το κράτος έχει ένα κελί για κάθε παοκτσή'' αισθάνονται και περιφρονημένοι!! Κατάλαβες;;;

      Διαγραφή