Να μιλήσεις ή όχι;

Κάνοντας πριν λίγες μέρες κλικ σ' αυτό το άρθρο για την κατάσταση που επικρατεί στα δρομολόγια του ΟΣΕ ούτε διάβασα, ούτε είδα πράγματα που δεν είχα ξαναδεί καθώς χρησιμοποιώ το τρένο συχνά-πυκνά.Έχω βιώσει παρόμοιες καταστάσεις μ' αυτές που περιγράφονται στο άρθρο και φαίνονται στις φωτογραφίες.Υπερφορτωμένα τρένα,εισιτήρια που κόβονται αλόγιστα, αμαξοστοιχίες που αγκομαχάνε, συνθήκες που σε καμία των περιπτώσεων δεν ταιριάζουν σε χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή, ελεγκτές που απαξιώνουν αυτοί οι ίδιοι έναν από τους μεγαλύτερους συγκοινωνιακούς φορείς της χώρας.Ακόμα δε θα ξεχάσω ένα καλοκαίρι πριν τρία-τέσσερα χρόνια όταν προσπαθούσαμε να βρούμε στο σταθμό του οσέ υπάλληλο για να κόψουμε το εισιτήριο και αφού δεν υπήρχε κανείς στο γκισέ αποφασίσαμε να κόψουμε μέσα στο τρένο.Ο ελεγκτής όμως αποφάσισε ενώ του το ζητούσαμε να κόψουμε εισιτήριο(θα 'μασταν πέντε έξι κορίτσια)πως δε χρειάζεται να πληρώσουμε τίποτα. ''Κάντε ένα μπάνιο για μένα'' είπε κι έφυγε λες και χάριζε λεφτά που ήταν δικά του κι όχι του ελληνικού λαού.

Διαβάζοντας λοιπόν το παραπάνω άρθρο σκέφτηκα ακόμη μια φορά αυτό στο οποίο κατέληξε και ο αρθρογράφος.Κάθε φορά που ταξιδεύω σε κάποιο υπερφορτωμένο τρένο ή σε υπερφορτωμένο αστικό λεωφορείο του οασθ στη Θεσσαλονίκη αναρωτιέμαι αν αξίζει να φωνάζουμε.Αν τελικά οι παρατηρήσεις μας, τα παράπονα που όλο και πληθαίνουν θα φτάσουν στ' αυτιά των αρμοδίων; Κι αν τελικά φτάσουν θα καταφέρουν να τους επηρεάσουν ώστε να υπάρξει η ιδανική εξυπηρέτησή που να ανταποκρίνεται και στην αξία του εισιτηρίου που πληρώσαμε;Βλέπω ουκ ολίγες φορές απελπισμένα πρόσωπα κολλημένα στα παράθυρα των λεωφορείων και ξέρω πως ό,τι και να πούμε και αυτή η κατάσταση  πολύ δύσκολα αλλάζει.Μια εταιρία που έχει το μονοπώλιο στον τομέα της όπως ο ΟΣΕ ή ο ΟΑΣΘ ξέρουν πως όσο άσχημες κι είναι οι υπηρεσίες ο κόσμος πάλι αυτούς θα προτιμά απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος.

Τελικά αξίζει να μιλάμε γι΄αυτή την κατάσταση; Οι φωτογραφίες του άρθρου δε θα ευαισθητοποιήσουν τη διοικούσα επιτροπή του ΟΣΕ,αυτό το ξέρουμε.Όμως αισθάνομαι,πως πρέπει να μιλάμε.Έστω και μέσα από τα γραπτά μας.Από αυτά τα λίγα που γράφουμε έστω και να ένας μάθει,ένας να ενημερωθεί γι' αυτό που συμβαίνει είναι κέρδος.Το να μοιράζεται ο καθένας τις εμπειρίες του στην εποχή μας είναι από μόνο ίσως μια πολύ μικρή αρχή για να σβήσουμε τα προβλήματα.