Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό...

Καθόμασταν στο λιμάνι και κοιτούσαμε ως απέναντι εκεί που είναι το Μέγαρο Μουσικής.Δεν ξεχώριζαν και πολλά·ήταν βράδυ.Διακρίνονταν καθαρά όμως τα κόκκινα φώτα της νέας παραλίας.Μια κόκκινη αλυσίδα φωτός παράλληλα με την ακτή.Μια κόκκινη λάμψη μέσα στο σκοτάδι.

''Της πάνε της Θεσσαλονίκης τα κόκκινα φώτα...'' μου είπε. ''Το λέει και ο Καββαδίας...Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη...''

Κι ύστερα χωρίς να το συνεννοηθούμε αρχίσαμε να ψιλοτραγουδάμε τους θαλασσινούς στίχους του Καββαδία.Θεσσαλονίκη,Kuro Siwo,Φάτα Μοργκάνα,Εσμεράλδα. Ποιήματα που ξεπήδησαν μέσα από τους αφρούς των κυμάτων,γράφτηκαν πάνω σε καταστρώματα,ταξίδεψαν ως τις γραμμές των οριζόντων.

Καθώς διαβάζεις την ποίηση του Καββαδία ή τραγουδάς τα μελοποιημένα του έργα νιώθεις σαν να ταξιδεύεις κι εσύ στα πελάγη,παλεύοντας με την πυξίδα και με τις αναμνήσεις σου.Αυτές που βρίσκονται αφημένες στη στεριά και σε κατατρέχουν που και που όταν βρίσκεσαι στα αμπάρια των πλοίων ή όταν ψάχνεις στο χάρτη τον επόμενό σου προορισμό.Κι αναρωτιέσαι τι θα σου φέρει αυτός ο νέος προορισμός, ο καινούριος σου σταθμός;

Βιωματικά τα ποιήματα του Καββαδία, με χαρακτηριστικούς ιδιωματισμούς,μας αναγκάζουν να παραδοθούμε στη γοητεία τους κι ας μην έχουμε ζήσει ποτέ τη ζωή ενός ναυτικού. Ο εξωτισμός, οι θαλασσινές ιστορίες, η δύσκολη ζωή των ναυτικών, ο κοσμοπολιτισμός, η θάλασσα που σαν εικόνα υφαίνεται μπροστά στα μάτια μας, τα πάθη που κουβαλάν οι άνθρωποι, όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα είναι μικρές ψηφίδες των ποιημάτων που όταν ενωθούν φτιάχνουν κάτι τόσο ξεχωριστό και μαγικό.

Στὸ ἡμερολόγιο γράψαμε: «Κυκλὼν καὶ καταιγίς».

Ἐστείλαμε τὸ S.O.S μακριὰ σὲ ἄλλα καράβια,

κι ἐγὼ κοιτάζοντας χλωμὸς τὸν ἄγριον Ἰνδικὸ

πολὺ ἀμφιβάλλω ἂν φτάσουμε μία μέρα στὴ Μπατάβια.

Μὰ δὲ λυπᾶμαι μία σταλιὰν - Ἐμεῖς οἱ ναυτικοὶ

ἔχουμε, λένε, τὴν ψυχὴ στὸ διάολο πουλημένη.

Μία μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνὴ καὶ σκυθρωπή,

ποὺ χρόνια τώρα καὶ καιροὺς τὸ γιό της περιμένει.

(Ένας δόκιμος στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου)

Μακριά, πολὺ μακριὰ νὰ ταξιδεύουμε,
κι ὁ ἥλιος πάντα μόνους νὰ μᾶς βρίσκει·
ἐσεῖς τσιγάρα «Κάμελ» νὰ καπνίζετε,
κι ἐγὼ σὲ μία γωνιὰ νὰ πίνω οὐΐσκυ.

(Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ)

Κάθε ποιήμα κι ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που θα μας θυμίζει πως ''Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια

και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο...''