Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

''Πρωτάκι,σχολιαρούδι,του κλέβουν το τραγούδι...''




Τότε το Σεπτέμβρη του ’98,που πήγα στην πρώτη δημοτικού δεν ήθελα ούτε τσάντα ροζ με κάποια πριγκίπισσα πάνω,ούτε καμια με ροδάκια,ούτε αυτή που είχε και φοβερό παγουρίνο δώρο!Ήθελα την τσάντα με τα φωτάκια,την space bag,όπως την άκουγα στη διαφήμιση ενώ έβλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης το μικρό μαθητή να περπατάει με την τσάντα του χαλαρά μέσα στο σκοτάδι και τα λαμπάκια στο τσεπάκι να δίνουν ρέστα,ενώ αναβόσβηναν τρελά!
Ε….για πες!Δεν τραβάει το μάτι κάτι τέτοιο;

Μικρό και ανίδεο ήμουνα που λες,γιατί φυσικά δε σκέφτηκα,πως την τσάντα μόνο το πρωί θα τη χρησιμοποιώ…Μα πού θα πήγαινα βράδυ,μόνη μου παιδάκι 6 χρονών και θα έπρεπε να έχω και το σινιάλο στη τσάντα; ‘’ΠΡΟΣΟΧΗ-ΠΡΩΤΑΚΙ ΜΕ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ ΚΑΡΕ ΜΑΛΛΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΑΣ.ΦΛΥΑΡΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ’’
Φλυαρούσα λοιπόν στην πρώτη δημοτικού,όπως και τώρα-το χούι είναι χούι.Και η πρώτη δημοτικού φυσικά φέρνει και καινούρια πράγματα.Είχα πλέον διευθυντή στο σχολείο τον πατέρα μου-κι αργότερα και δάσκαλο,πήρα αυτό το τετράδιο το πρώτης γραφής-που το βαριόμουνα να σου πω την αλήθεια,με την καλύτερη μου-από τότε ακόμα-φίλη ερωτευτήκαμε και οι δυο τον ίδιο συμμαθητή μας,ο οποίος είχε πάρει ακριβώς την ίδια τσάντα μ’ εμένα,πήγα τις πρώτες μου εκπαιδευτικές εκδρομές.
Για ένα πρωτάκι είναι όλα πολύ καινούρια και τόσο συναρπαστικά κι ας μην το καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή.Είναι ένας καινούριος κόσμος.Κι όχι μόνο το σχολείο,που δεν είναι πια το νηπιαγωγείο.Τα γράμματα που απλώνονται μπροστά του και που όταν ενώνονται φτιάχνουν λεξούλες είναι ένας καινούριος κόσμος,οι αριθμοί,που όταν βάλεις ανάμεσά τους το σταυρουδάκι μας φέρνουν κάτι μεγαλύτερο είναι και αυτοί ένας καινούριος κόσμος,το θρανίο,που δεν έχει πια πλαστελίνη πάνω του αλλά γόμες και μολυβάκια είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Και φυσικά αν με ρωτήσεις ο δάσκαλος,που έρχεται να εμφυσήσει όλο αυτόν τον καινούριο κόσμο για ‘μενα είναι ένας μικρός μάγος.Γιατί το να μεταγγίζεις τις δικές σου γνώσεις και να τα καταφέρνεις ακούγεται τόσο απλό ίσως,αλλά για σκέψου…πόσοι από εμάς ακόμα και τις φοβερές γνώσεις να είχαμε,θα είχαμε και την κατάλληλη μεταδοτικότητα;
Λίγοι είναι αυτοί,που την έχουν και λίγοι είναι αυτοί που ‘’λιώνουν’’ από την αγάπη τους για τις ψυχές,που έχουν απέναντί τους.

Πάντα θα θυμάμαι αυτό που μου είχε πει η μητέρα μου. ‘’Όταν βλέπω μικρά χεράκια,να πιάνουν το μολύβι και να γράφουν γραμματάκια στο τετράδιο,μου ‘ρχεται να κλάψω και καμιά φορά γυρίζω το κεφάλι για να μη δούνε οι μαθητές μου,ότι βούρκωσα.’’

*Ο τίτλος είναι στίχος του Ηλία Κατσούλη από το υπέροχο τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού Ένας μικρός γλυκός Σεπτέμβρης-δίσκος:Το Καλαντάρι

6 σχόλια:

  1. Τρυφερή και ταυτόχρονα απολαυστική η ανάρτηση σου !!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ!!οι αναμνήσεις πάντα έχουν μια τρυφερή γεύση!

      Διαγραφή
  2. Η 1η δημοτικού για μένα ήταν σημαδιακή χρονιά κοσμοϊστορικών αλλαγών και γενικά όλο το δημοτικό χάλια. Στο γυμνάσιο άρχισα να περνάω καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην πρώτη δημοτικού αλλάζουν πολλά και ένα μικρό παιδάκι είναι ίσως δύσκολο να το διαχειριστεί στην αρχή!
      Πάντως για τον καθένα μας έρχεται η ώρα,που θα προσαρμοστούμε και θα περάσουμε τέλεια!

      Διαγραφή
  3. Απολαμβάνω να σε διαβάζω! Σαν να έχω μια φίλη απέναντι και να μου διηγείται!
    Πόσο συγκινητικό αυτό που ένιωσε και είπε η μητέρα σου!!
    Όμορφη Κυριακή να έχεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου νιώθω πραγματικά τυχερή και περήφανη που οι γονείς μου είναι δυο τόσο καλοί εκπαιδευτικοί κι αυτό το βλέπω από την αντιμετώπιση των παιδιών και των γονιών απέναντί τους και την αγάπη που τους δείχνουν.
      Όταν λατρεύεις τα παιδιά και είσαι πρόθυμος να κάνεις τα πάντα για να μάθουν τότε είσαι πραγματικός δάσκαλος.Και δεν αναφέρομαι μόνο στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και αυτές που προσφέρουν τα βιβλία.

      Διαγραφή