The collector's gift!

Τα υποτιμάμε κάπως οι ενήλικες τα παραμύθια.Από τότε,που αρχίζει να χάνεται σιγά-σιγά η παιδική αθωότητα χάνονται κι αυτά από τη ζωή μας.Κι όμως τα παραμύθια πολλές φορές κρύβουν νοήματα βαθιά ή και απλά ακόμη,που ίσως τα θεωρούμε αυτονόητα αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε καθίσει και πολύ να τα σκεφτούμε.Γιατί ο ενήλικας πάντα θεωρεί,πως ό,τι απευθύνεται στα παιδιά είναι απλοϊκό και ενίοτε ούτε καν αξιόλογο προς θέαση ή ανάγνωση.

Ένα παραμύθι είναι και η animation ταινία μικρού μήκους ''Το δώρο του συλλέκτη'' (The collector's gift).Ένα μικρό κορίτσι κι ένας συλλέκτης στοιχείων της φύσης πρωταγωνιστούν σ' αυτή την όμορφη ιστορία.Σ' ένα κόσμο σκοτεινό και απαισιόδοξο το κορίτσι βρίσκει τυχαία το μικρό θησαυρό του συλλέκτη κι εκεί ανακαλύπτει το ''κλειδί'' για έναν καινούριο κόσμο!

Μπορεί ν' ακούγεται συνηθισμένο.Έχουμε πήξει θα μου πείτε από ταινίες,βιβλία,αφιερώματα,τραγούδια που μας λένε ν' αλλάξουμε τον κόσμο.Και τελικά...τον αλλάζουμε;Γίνεται κάτι ουσιαστικό;

Δε γίνεται.Κι αυτό γιατί είναι και εκ των πραγμάτων δύσκολο να γίνει μια ουσιαστική και ριζική αλλαγή σε μια κοινωνία.Όμως αυτή η ταινία πρώτα-πρώτα δίνει ένα τόνο αισιοδοξίας που πάντα τον έχουμε ανάγκη.Κι έπειτα έχει και κάτι άλλο,που μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον.

Μιλάμε συχνά για το χάσμα των γενεών.Διαφορετικές απόψεις,διαφορετικοί κόσμοι αυτοί των νέων με τους πιο ηλικιωμένους ανθρώπους.Και είναι απολύτως φυσιολογικό εδώ που τα λέμε.Δεν είναι δυνατόν να έχει τα ίδια βιώματα ένας εικοσιπεντάρης μ' έναν εξηντάρη!Και φυσικά δεν έχουν μεγαλώσει σε ίδιες εποχές.

Αυτό που είναι ανησυχητικό και δεν είναι και τόσο φυσιολογικό,όσο αυτό που περιέγραψα παραπάνω είναι το χάσμα,που γίνεται έχθρα!Διαπιστώνω,πως δεν είναι πια μόνο οι διαφορετικές απόψεις.Για όλο αυτό το μικρό ή μεγάλο χάος που υπάρχει γύρω μας οι μεν θεωρούν υπεύθυνους τους δε!

Δεν το κρύβω,πως κι εγώ όταν μιλάω με ανθρώπους της ηλικίας των γονιών μου εκεί γύρω στα πενήντα,εκνευρίζομαι πολλές φορές όταν γκρινιάζουν για τα χάλια,που επικρατούν στη χώρα μας και δεν έχω παρά να τους υπενθυμίσω το πιο απλό:τόσα χρόνια αυτοί ήταν,που ανακύκλωναν τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους στις κυβερνήσεις και τα βουλευτικά έδρανα.

Βέβαια κι αυτοί κατακεραυνώνουν τους νέους ανθρώπους θεωρώντας πως είναι τεμπέληδες,άπληστοι,χωρίς φιλοδοξίες και ενεργητικότητα.

Άδικες και οι δύο πλευρές.Και το σίγουρο είναι,πως όσο υπάρχει αυτή η διάθεση,δε μπορεί να βγει τίποτα καλό.

Αυτό είναι και το πιο όμορφο μήνυμα του The collector's gift.Το μικρό κορίτσι βρίσκει το κλειδί για έναν καινούριο κόσμο σ' ένα από τα στοιχεία,που ο συλλέκτης είχε συγκεντρώσει.Ο όμορφος,νέος,κόσμος προήλθε ως έργο και των δύο-ο συλλέκτης βρήκε τα κατάλληλα υλικά και το μικρό κορίτσι τους έδωσε πνοή!Ήταν η ένωση δύο δυνάμεων!

Στο ''Δώρο του συλλέκτη'' υπάρχει μια σπίθα αισιοδοξίας.Δεν είναι εύκολη καμιά αλλαγή,ούτε οι συνεχείς ευχές μας για κάτι καλύτερο ή οι ελπίδες μας για συλλογικότητα μπορούν να βγάλουν κάπου,όσο παραμένουν ευχές κι ελπίδες.Ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον από κάποιες διαπιστώσεις.