Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Goodbye? (#about movies)





Μ’ αρέσει,να βλέπω ταινίες,που όχι μόνο θα με κάνουν να περάσω καλά,θα με ψυχαγωγήσουν,αλλά παράλληλα θα με προβληματίσουν και θα με κάνουν,να σκεφτώ ακόμα παραπέρα.Και ναι το παραδέχομαι,γέλασα πολύ όταν είδα τα ομολογουμένως ‘’κάφρικα’’ American Pie,οι ταινίες όμως,που άγγιξαν την ψυχή μου είναι άλλες.
Μέσα σ’ αυτές είναι και μια ταινία του 2003,που εγώ όμως παρακολούθησα τώρα,το Goodbye Lenin!,του Wolfgang Becker.

Τέλη της δεκαετίας του ’80,της δεκαετίας των μεγάλων αλλαγών.Στην Ανατολική Γερμανία η Κριστιάνε,αφοσιωμένο μέλος του κομμουνιστικού κόμματος,πέφτει σε κώμα μετά από καρδιακή προσβολή,όταν είδε το γιo της να διαδηλώνει κατά των πρακτικών,που ακολουθούσε το κράτος.Όταν ξυπνάει από το κώμα οχτώ μήνες μετά,τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.Το τείχος του Βερολίνου έχει γκρεμιστεί και μαζί του γκρεμίστηκαν,όσα ήξερε και πίστευε έως τότε η Κριστιάνε.Οι γιατροί προειδοποιούν τα παιδιά της,πως οποιαδήποτε συγκίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή της μητέρας τους και τότε αυτά και κυρίως ο γιoς της ξεκινούν έναν μαραθώνιο,για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον όμοιο με εκείνο της παλιάς Ανατολικής Γερμανίας και καταβάλουν κάθε προσπάθεια,για να μη μάθει η μητέρα τους για τα όσα μεσολάβησαν,όσο αυτή βρισκόταν σε κώμα.
Είναι μια ταινία με καθαρό πολιτικό στίγμα και όπως κάθε τέτοια ταινία είναι εύκολο,να διολισθήσεις και να μην εξετάσεις το ζήτημα με αντικειμενικότητα,που εδώ που τα λέμε βέβαια η αντικειμενικότητα σ’ έναν δημιουργό δεν είναι πάντα επιβεβλημένη.Ούτε δημοσιογραφία κάνει,ούτε φυσικά υποχρεώνει το κοινό,να παρακολουθήσει για παράδειγμα οπωσδήποτε μια ταινία.Ωστόσω στην εν λόγω περίπτωση οφείλω να ομολογήσω,πως ο σκηνοθέτης παρουσίασε το ζήτημα πολύπλευρα,χωρίς να μονοπωλεί συγκεκριμένες απόψεις.
Θα φανταζόταν κάποιος από το όλο στόρι,πως η ταινία είναι δυσάρεστη και φουλ στο δράμα!Λοιπόν δεν είναι!Δε σου λέω φυσικά,ότι θα γελάς,υπάρχουν όμως αρκετές σκηνές,που θα σου δημιουργήσουν χωρίς καν να το καταλάβεις ένα ελαφρύ μειδίαμα ή και ένα μεγάλο χαμόγελο.Και με χαμόγελο θα είσαι και όταν η ταινία φτάσει στο τέλος της.
Προσωπικά αυτό,που θα μου μείνει ήταν η σχέση μάνας και γιου.Ο Άλεξ τρέχει κυριολεκτικά για τη μητέρα του,ώστε να της δημιουργήσει ένα τυπικό ανατολικογερμανικό περιβάλλον.Όταν για παράδειγμα η μητέρα του,του ζητάει να φάει αγγουράκια ο Άλεξ ψάχνει να βρει παντού για τα αγαπημένα τουρσί της μαμάς του,πουθενά όμως!Τα καταστήματα εκκενώθηκαν από κάθε λογής εμπόρευμα και γέμισαν από εισαγώμενα προϊόντα,κάτι που καθόλου δεν εξυπηρετεί τον Άλεξ.Ψάχνει μέχρι και στα σκουπίδια,για να βρει παλιές συσκευασίες και τελικά έτσι καταλήγει να περνά ώρες στην κουζίνα,αποστειρώνοντας βαζάκια,μεταγγίζοντας αναψυκτικά από το ένα μπουκάλι στο άλλο και ψάχνοντας παντού να βρει για τίποτε ξεχασμένα ανατολικογερμανικά προϊόντα.
Στα γενέθλια της μητέρας του φέρνει στο σπίτι παλιούς της μαθητές,να της τραγουδήσουν πατριωτικά τραγούδια και γεννά με τη φαντασία του χίλιες δυο δικαιολογίες,όταν η μητέρα του βλέπει στο απέναντι κτήριο απορημένη ένα τεράστιο λάβαρο της coca-cola!
Κι όταν του ζητά να δει τηλεόραση,εκείνος φτάνει στο σημείο,να δημιουργήσει με τη βοήθεια ενός φίλου του τηλεοπτικές εκπομπές για να παρακολουθεί η μητέρα του.
Με λίγα λόγια είναι ένας γιος πλήρως αφοσιωμένος στο να βοηθήσει τη μητέρα του.Όχι αφοσιωμένος σε κόμματα και ιδεολογίες,που μπορεί να γκρεμιστούν συθέμελα πριν καν το καταλάβει κανείς.Τρέχει παρά τις δυσκολίες να ευχαριστήσει με κάθε τρόπο στη μητέρα του,για να καταφέρει να την κρατήσει για λίγο ακόμα στη ζωή και δεν ακούει στο ελάχιστο τις φωνές,που του λένε,πως πρέπει να σταματήσει.Τόσο,που εγώ θα σκεφτόμουν πως εδώ θα ταίριαζε και ο τίτλος μια άλλης ταινίας:’’Όλα για τη μητέρα μου’’
Το ζουμί της ταινίας;Ίσως η θέση,που παίρνει τελικά ο σκηνοθέτης απέναντι στο πολιτικό ζήτημα βάζοντας τον Άλεξ να πει,για τις κατασκευασμένες ειδήσεις των ‘’τηλεοπτικών εκπομπών’’ που περνούσαν από το δικό του χέρι ‘’Ίσως η Ανατολική Γερμανία,που δημιούργησα για τη μητέρα μου,να είναι αυτή,που εγώ θα ήθελα να είναι!’’,εννοώντας πως ο ιδανικός κόσμος έχει τα καλύτερα στοιχεία και τον δύο πλευρών και δεν είναι ή το ένα ή το άλλο,αλλά κάπου στη μέση.Είμαστε όμως κοινωνίες των άκρων και αναρωτιέμαι αυτή τη χρυσή τoμή,πότε θα την εφαρμόσουμε;
Ίσως πάλι μέσα από την ταινία να βλέπουμε να αναρωτιόμαστε και κάτι άλλο.Αξίζει να είναι κάποιος τόσο αφοσιωμένος σ’ ένα κόμμα και στην αντίστοιχη ιδεολογία του;Θα μου πείτε βέβαια,πως είναι δείγμα ωριμότητας να τηρεί κάποιος τα πιστεύω του.Και συμφωνώ φυσικά,όμως ο κόσμος προχωράει ενίοτε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί τουλάχιστον για να ακούσουμε το διαφορετικό και το νέο χωρίς να σημαίνει,ότι αναγκαστικά θα το ενστερνιστούμε.

Καταλήγοντας θέλω να σου πω,πως αν υπήρχε πραγματικά Άλεξ θα ήθελα πραγματικά να τον γνωρίσω από κοντά!




*Η ταινία είναι ντυμένη με την υπέροχη μουσική του Yann Tiersen


5 σχόλια:

  1. Την έχω σε dvd, αλλά ακόμα δεν έσωσα να την δω.
    Φοβερή ανάρτηση, μπράβο.

    -Καλή βδομάδα, κορίτσι μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πωπω! Τι μου θυμισες! Την ειχαμε δει οταν ημασταν πρωτο ετος στο Ολυμπιον στην Αριστοτελους. Θυμαμαι πως μου ειχε αρεσει πολυ.
    Ωραια αναρτηση! Καλη βδομαδα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν την έχω δει, οπότε θα την αναζητήσω!
    Φιλιά πολλά, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ! και να ήξερες τι μου θύμισες!
    Μου την είχε προτείνει ένας Μεξικανός φίλος ως την αγαπημένη του!
    Ακόμα δεν αξιώθηκα να τη δω, αλλά θα το κάνω σύντομα!
    Ενδιαφέρουσα η κριτική σου!
    Να έχεις ένα ευχάριστο βραδάκι! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή