Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Δίπλα μου...



Τρίτη λυκείου πρέπει να 'μασταν. Ναι, τρίτη λυκείου σ' ένα από αυτά τα μαθήματα γενικής παιδείας που κάθεσαι και πετάς χαρτάκια με φυσοκάλαμα στο ταβάνι. Μάλλον εκείνη τη μέρα μας είχε πιάσει ένας φιλοσοφικός οίστρος γιατί σαν τώρα τη θυμάμαι τη φράση που ειπώθηκε. Την είχε πει ένας από τους συμμαθητές μου με ύφος βαθυστόχαστο "Τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πιο δύσκολο πράγμα...'' Κι όλοι κουνήσαμε τα κεφάλια μας καταφατικά κι ίσως μέσα μας να λέγαμε ''Πω ρε! Τι είπε ο άνθρωπος!'', αλλά αρκεστήκαμε στο να επιδοκιμάσουμε λες και ξέραμε...
Δεν ξέραμε και μέσα στα επόμενα έξι χρόνια μάθαμε. Ε, ναι μάθαμε. Κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Τραβήξαμε και στο δρόμο με τα ροδοπέταλα και στον άλλον με τα κάρβουνα.
Όχι, όχι δεν είναι κείμενο κλάψας. Γιατί θα μου πεις: '' Κοπέλα μου ενηλικιώθηκες πια παρ' το απόφαση, τι ήθελες; Να παίζεις με τα κουβαδάκια σου στην άμμο;''΄Δεν ανακάλυψα δα και την Αμερική το ξέρω, αλλά αυτό το θέμα με τις ανθρώπινες σχέσεις ιδίως στα φοιτητικά μας χρόνια αλλά και μετά μας τρώει άπειρες εργατοώρες και ψαχνόμαστε λες και υπάρχει λύση.
Και να σου πω γιατί δεν υπάρχει λύση; Γιατί δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι σχέσεις δεν είναι πρόβλημα. Είναι απλά δύσκολες. Δύσκολες και ως εκ τούτου όμορφες. Όμορφες.
Θυμήθηκα το φιλοσοφικό οίστρο εκείνης της ημέρας μετά τη σημερινή παράσταση που παρακολούθησα στο Θέατρο Αυλαία, το ''Σε θέλω δίπλα μου'' του Μίνωα Θεοχάρη. 
Δύο ζευγάρια. Τέσσερις άνθρωποι. Με κάθε ιδιαιτερότητα και παραξενιά που μπορεί να έχει κάποιος. Με κάθε φόβο και ανασφάλεια. Μ' ένα ξεχωριστό υπόβαθρο που καθορίζει λίγο-πολύ τη στάση τους απέναντι στις σχέσεις. Και τα βλέπουμε όλα αυτά να ξεδιπλώνονται καθώς εξελίσσεται και η σχέση. Από την αρχή μέχρι το τέλος.Μα ποιο είναι το τέλος; Και τι σημαίνει σχέση;


Για την Εύα ας πούμε, μία εκ των ηρώων, η σχέση είναι σύμβαση και οι άνθρωποι κάτι σαν τις μπανάνες. Και η Μυρτώ που ''βαριέται εύκολα'' αντιμετωπίζει τις σχέσεις, όπως και τις τσιχλόφουσκες και θέλει πάντα ένα σπίτι για να μπορεί να φεύγει απ' αυτό.
Το ''Σε θέλω δίπλα μου'' είναι κωμωδία. Κωμωδία νεανική που λένε κάποιοι γιατί φαίνεται να έχει ένα συγκεκριμένο target group θεατών. Δεν ξέρω αν η όλη διαδικασία μιας σχέσης, τα στάδια, οι πίστες της σχέσης που λέει και ένας εκ των ηρώων μπορεί να απασχολούν κάποιον άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας, όμως θέλω να πιστεύω πως ο έρωτας πάντα βρίσκει λίγο χώρο στη ζωή μας ή αν δε βρίσκει αυτός του κάνουμε εμείς λίγο χώρο.
Και τώρα βέβαια να πω την αλήθεια δεν ξέρω καν αν είμαι αντικειμενική σ' όσα γράφω-εξάλλου δε σκοπεύω να κάνω κριτική-αλλά πολύ μου άρεσε·ίσως γιατί έβλεπα και τον εαυτό μου κάποιες φορές εκεί πάνω στη σκηνή. Η ταύτιση είναι φυσικά πάντα ένας στόχος του σεναρίου και νομίζω πως το πετυχαίνει σ' αυτή την περίπτωση.
Κατά τα άλλα είναι μια γρήγορη κωμωδία, με ωραίες ατάκες, γελάς, κλαις εν ολίγοις έχει απ' όλα.Έχει και Λεωνίδα Καλφαγιάννη. (ε θα σκαγα αν δεν το λεγα και ήταν και υπέροχος στην παράσταση)
Δεν ξέρω αν κάποιοι από εσάς έχετε εξομολογηθεί ή θα εξομολογηθείτε στον αγαπημένο-η σας πως ''είσαι εσύ το πιο σωστό μου λάθος'' αλλά σας το λέω αν το νιώσετε, απλά πείτε το! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου