Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Το βιβλίο που έγινε αιωρούμενο σωματίδιο


via:women reading tumblr

Αγαπούσα και αγαπάω τόσο τα βιβλία. Μικρή όταν ήμουν πολύ συχνά κατέληγα να κοιμάμαι μ’ ένα βιβλίο στο μούτρο, έτσι όπως διάβαζα ξαπλωμένη. Τώρα απλά το αφήνω πλάι στο μαξιλάρι μου, όταν τα μάτια αρχίσουν να βαραίνουν.
Ήταν και μερικά βιβλία, που τα διάβαζα ξανά και ξανά γιατί η μία φορά δεν αρκούσε και γιατί κάθε ανάγνωση μ’ έκανε να νιώθω μια απίστευτη ζεστασιά και οικειότητα.Σαν να γνώριζα από χρόνια όχι μόνο τους ήρωες, αλλά και το συγγραφέα, αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο που τους έπλαθε.Ήταν εκστατικές αυτές οι στιγμές.

Όταν διάβασα πριν ένα μήνα περίπου την είδηση για την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές θύμωσα. Προσπάθησα να μεταφέρω νοητά μια παρόμοια καταστροφή στη δική μου ταπεινή και απείρως μικρότερη βιβλιοθήκη. Πώς θα ένιωθα; Και τότε θύμωσα ακόμα περισσότερο. Αν ήταν να γίνει μια καταστροφή στο σπίτι μου σκέφτηκα θα προτιμούσα να μου κλεβαν την τηλεόραση, να χαλούσε το πλυντήριο, να σπαγε κάθε πιατάκι ένα προς ένα και να μην έμενε ούτε ποτήρι για νερό παρά να έχανα έστω και ένα από τα βιβλία. Φανταστείτε λοιπόν τώρα τι έχασε η ανθρωπότητα.
 Και δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά, που τον βρίσκει τέτοιο κακό τον πλανήτη.
Δεν έκαιγαν βιβλία οι ναζί;(πάνω από εβδομήντα χρόνια μετά,γιατί γυρίζουμε πάλι πίσω;)‘’Απαγορευμένοι’’ συγγραφείς, ‘’απαγορευμένα’’ βιβλία που τα φύλλα τους έμειναν αποκαΐδια που αιωρούνταν στο φύσημα του αέρα.
Ξέρω, πως δε γίνεται να εκτιμήσουμε όλοι το ίδιο την απώλεια αυτών των βιβλίων. Και τα αρχαία μνημεία για παράδειγμα δεν είναι για όλους μνημεία ή έργα τέχνης. Για κάποιους είναι απλά πέτρες και μάρμαρα και δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα. Έτσι και αυτά τα βιβλία, ίσως στο μυαλό κάποιων να είναι καμένο χαρτί, απλά ένα υλικό που είχε πάνω του μελάνι και τίποτα άλλο.
Μόνο που εκείνη τη στιγμή που άναψε το σπερματσέτο κι η σπίθα ακούμπησε τις σελίδες, την ίδια στιγμή μπήκαν στο καμίνι οι εκστατικές στιγμές-που λέγαμε παραπάνω-χιλιάδων αναγνωστών, τα ξάγρυπνα βράδια ενός ερευνητή που αποτύπωνε γραπτώς τα επιστημονικά του συμπεράσματα, ο πρωτόγονος ενθουσιασμός του συγγραφέα που ξετρύπωσε τη χαμένη του έμπνευση, η λαχτάρα και ο αυθορμητισμός που χαρίζει ένα πρωτόλειο, η γνώση που όσο κι αν την ψάξουμε τώρα πια έχει μετατραπεί παρά μόνο σε εκατομμύρια αιωρούμενα σωματίδια.

Για όλους εμάς που δε μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς το μέγεθος της καταστροφής μια τέτοιας βιβλιοθήκης και την απώλεια για την παγκόσμια κληρονομιά,το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να σκεφτούμε πώς θα αισθανόμασταν αν αυτό συνέβαινε στα δικά μας βιβλία.Αυτά που ξεκουράζονταν πάνω στο πρόσωπό μας παρέα μ’ εμάς.

2 σχόλια:

  1. Πρόκειται για ένα τρομερό έγκλημα. Απορώ πως η παγκόσμια κοινότητα δεν ξεσηκώθηκε.
    Λυπάμαι γι΄αυτή τη θρησκεία που θέλει να στηρίζει την ύπαρξή της στο έγκλημα και την καταστροφή.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρόκειται για ένα τρομερό έγκλημα. Απορώ πως η παγκόσμια κοινότητα δεν ξεσηκώθηκε.
    Λυπάμαι γι΄αυτή τη θρησκεία που θέλει να στηρίζει την ύπαρξή της στο έγκλημα και την καταστροφή.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή