Τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες...

Τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες...

Χιόνισε για ένα πρωινό κι ούτε που πρόλαβα να φωτογραφίσω το χορό των νιφάδων.Και το χιόνι σταμάτησε και μείναμε με το βαρδάρη να μας κοκκινίζει τις μύτες και τ’ αυτιά!

Αυτές τις μέρες με τα κρύα και το χιονιά νοστάλγησα κάτι που έκανα από τότε που ήμουν μωρό μέχρι που μεγάλωσα κάπως.

Στο σπίτι μου στο χωριό δεν είχαμε καλοριφέρ,αλλά σόμπες πετρελαίου.Δεν είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος θέρμανσης κι η αλήθεια είναι πως ως και τα δεκαοχτώ μου που έφυγα για να σπουδάσω το χειμώνα το δωμάτιό μου θύμιζε κάπως βόρειο πόλο.Με την αδερφή μου για να ζεσταθούμε ξαπλώναμε δίπλα δίπλα και τυλιγόμασταν με τα παπλώματα.Κρυώναμε αρκετά αλλά θυμάμαι πως πάντως γελούσαμε πολύ.Αντικειμενικά στην όλη ιστορία δεν υπάρχει κάτι αστείο,αλλά το διασκεδάζαμε!Και τελικά ζεσταινόμασταν…

photo via City Portal

Τώρα πια ζεσταινόμαστε με καλοριφέρ.Δε μας απασχολεί η θερμοκρασία του σπιτιού.Ξέρουμε πως μόλις πέσει στους δεκαοχτώ θ’ ανάψει,όμως βλέποντας το χιόνι έξω απ’ το παράθυρο θα θελα να κάνω αυτό που έκανα μικρή.Να είχα μια σόμπα,να ξάπλωνα κάτω στο χαλί δίπλα στη φωτιά και να κάθομαι να την κοιτάζω μέχρι να με πάρει ο ύπνος.Και να βάζω φλούδες πορτοκάλι πάνω στο καυτό καπάκι να μοσχοβολάει ο τόπος και να βάζω τα χέρια μου από πάνω και με πλημμυρίζει μια απίστευτη ζεστασιά.

Είναι αυτές οι μικρές,πανέμορφες στιγμές που νομίζεις πως έχεις τα πάντα…

(η φωτογραφία προέρχεται από το site cityportal)