Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

amfitheatro calling!

Γενικώς με το να δίνω συμβουλές έχω ένα θέμα.Ίσως γιατί δεν έχω όση αυτοπεποίθηση χρειάζεται,για να θεωρώ,πως αυτά που λέω είναι σωστά.Ίσως γιατί ούτε κι εμένα δε μπορώ να συμβουλεύσω…(αλλά τέλος πάντων λένε,πως αν είναι για τον εαυτό σου δεν πιάνεται γιατί δε μπορείς να είσαι αντικειμενικός.)Αυτό που λέω πάντα στους φίλους,όταν συζητάμε είναι ‘’κάνε αυτό,που νιώθεις’’.Ναι,ξέρω ακούγεται πολύ γενικόλογο και ίσως κάποιος να σκεφτεί ‘’Εντάξει,αυτή θέλει να τους ξεφορτωθεί…’’ αλλά πραγματικά μπορεί να πω χίλια δυο πράγματα αλλά η τελικά συμβουλή μου είναι πάντα αυτή.Ποιος μπορεί να καταλάβει καλύτερα από εμάς τους ίδιους τα συναισθήματά μας;
Έτσι σήμερα ήθελα να γράψω δυο λόγια-‘’συμβουλές’’ για τα παιδιά,που ξεκίνησαν φέτος τις σπουδές τους.Και δε θέλω βέβαια,να τα χαρακτηρίσω και συμβουλές γιατί κάτι κείμενα του τύπου ‘’δέκα πράγματα,που πρέπει να κάνεις όταν είσαι φοιτητής’’ ή ‘’είκοσι πράγματα,που απαιτεί η δεκαετία των είκοσι’’ με χαλάνε απίστευτα καθώς μου φαίνονται τέρμα στερεοτυπικά και κλισέ.Οπότε,ό,τι γράψω παρακάτω είναι μια άποψη απλά για το τι μπορεί να κάνει τη φοιτητική ζωή λίγο πιο όμορφη.Αν και εδώ που τα λέμε είναι κι από μόνη της.






Αμφιθέατρο calling

Ξέρω,πως μετά από τόσο διάβασμα,που μπορεί να έριξες την προηγούμενη χρονιά το να παρακολουθήσεις πάλι μαθήματα με την ίδια συνέπεια και προσοχή σου φαίνεται απίστευτα βαρετό.Ίσως να είσαι και στη φάση του ‘’δε θέλω να ξαναδώ βιβλίο μπροστά μου για τουλάχιστον ένα χρόνο’’
Λοιπόν είναι απόλυτα κατανοητό και φυσιολογικό.Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά.Ποιά είναι αυτή;Τα μαθήματα στη σχολή έχουν πραγματικά πλάκα.Δε σου λέω,πως πρέπει να παρακολουθείς τα πάντα ανελλιπώς.Άσε που αν δε σου αρέσει καθόλου κάποιο μάθημα ή κάποιος καθηγητής μπορείς να μην πας-αυτό είναι και το ωραίο του πανεπιστημίου σε σχέση με το σχολείο.Δεν σε υποχρεώνει κανείς για τίποτα…(οκ!αυτό εξαιρείται για τα εργαστήρια…)Όμως στο αμφιθέατρο εκτός από το μάθημα συμβαίνουν κι άλλα υπέροχα.
Στα μαθήματα γνωρίζεις συμφοιτητές,δημιουργείς τον νέο σου κύκλο,έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους,που τώρα μπορεί να μην το πιστεύεις,αλλά μετά από λίγα χρόνια μπορεί να γίνουν οι καλύτεροί σου φίλοι.
Έπειτα δες το σα μια ευκαιρία να μάθεις νέα πράγματα.Μην το βλέπεις σαν ακόμα ένα μάθημα,που χρειάζεται καθημερινή μελέτη.Στο πρώτο έτος συνήθως δε σκοτωνόμαστε και στο διάβασμα…Όλα είναι πιο χαλαρά και πάνω απ’ όλα η ιδανικότερη ευκαιρία ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντές μας.Ίσως ν’ ακούγεται κάπως,αλλά η γνώση είναι πολύ ωραίο πράγμα.
Άσε που μετά από καιρό-κι αυτό το βλέπω τώρα όταν μαζευόμαστε όλες οι συμφοιτήτριες μαζί-θα έχεις να θυμάσαι πολλά αστεία περιστατικά από τις ώρες των μαθημάτων είτε με τους συμφοιτητές σου,είτε με τους καθηγητές σου,που πολλοί απ΄αυτούς πετάνε και ωραίες ατάκες!Εγώ ας πούμε θα θυμάμαι για πάντα τη μέρα,που κάναμε μάθημα με διακοπή ρεύματος μέσα στο σκοτάδι και το αμφιθέατρο είχε γεμίσει με τα κινητά-πυγολαμπίδες και πίστεψε με από το γεμάτο αμφιθέατρο δεν έφυγε ούτε ένας!

Και τώρα τι τρώμε;

Τα ‘χω γράψει και παλιότερα για τη σχέση μου με τη μαγειρική.(Βέβαια το ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια δεν έκανα πρόοδο είναι άλλο θέμα) Εντάξει,κατ’ αρχάς μη φοβάσαι,ότι θα λιμοκτονήσεις,όπως φοβόταν η μάνα μου,ότι θα πάθω εγώ.Θα μου πεις ‘’θα πλακωθώ στα σουβλάκια’’ εε…κάποια στιγμή θα τα βαρεθείς. ‘’θα πλακωθώ στις πίτσες’’ πόσες πεπερόνι να χωρέσουν πια σ’ ένα στομάχι;Θα έρθει η ώρα,που θα πεις ‘’Μανούλα…έλα να μου φτιάξεις ζεστή σουπίτσα!’’
Λοιπόν…μη σκας καθόλου.Γιατί πρώτον υπάρχει το υπέροχο αυτό κτήριο,που το λένε φοιτητική λέσχη.Μη τη σνομπάρεις.Εκτός του ότι κι εκεί μπορείς να περάσεις υπέροχα και να γελάσεις πολύ θα φας επιτέλους μαγειρεμένο φαγητό!
Εντάξει δε σου λέω,ότι είναι γκουρμεδιές αλλά είναι φρέσκο φαγητό (με λίγη σοδίτσα-αλλά ποτέ δε βλάπτει!) και είναι κάτι διαφορετικό από το σουβλάκι-σουβλάκι-σουβλάκι.Είναι τζάμπα ή με πολύ μικρό αντίτιμο-εξαρτάται σε ποιο πανεπιστήμιο σπουδάζεις και θα σε γλιτώσει από την πείνα.Εγώ να σου πω την αλήθεια τις μανιταρόσουπες και τις χορτόσουπες φέτος,που δεν πηγαίνω μου έλειψαν.Έτρωγα τη δική μου κι έπαιρνα κι από τους δίσκους των φίλων μου.




Μες στης πόλης τα στενά

Εντάξει…τα παρακάτω μπορείτε όταν τα διαβάσετε να πείτε ‘’τι βλακείες μας λέει αυτή;’’,αλλά είπαμε,είναι καθαρά προσωπική άποψη της γράφουσας!
Όταν αρχίζεις τις σπουδές σου πολύ πιθανόν και απολύτως κατανοητό και καλοδεχούμενο να θες να ξεσαλώσεις.Να μη μπορείς να θυμηθείς κατά πού πέφτει το σπίτι σου,να ξυπνάς στα σπίτια των φίλων,να γυρίζεις όλα τα κλαμπάκια της πόλης…
Κι εδώ ήθελα να καταλήξω.Οι πρωτοετείς έχουν δυστυχώς την τάση να κάνουν ένα πέρασμα από όλα τα κλαμπάκια,αλλά μόνο από αυτά.Η πόλη,που πέρασες-μικρή ή μεγαλύτερη δεν έχει σημασία-εκτός από το ατέλειωτο clubbing έχει να σου προσφέρει και πολλά-πολλά άλλα.Αν έχει λιμάνι πάρε την παρέα,αγοράστε μπύρες και καθίστε εκεί να κοιτάτε τη θάλασσα,αν έχει βουνό κάντε ένα περίπατο στην εξοχή,περπάτησέ τη δρόμο-δρόμο μέχρι να λιώσεις τα παπούτσια σου,είναι κάτι δρομάκια που κρύβουν μικρά διαμάντια που θα γίνουν ίσως και το στέκι σου.
Οι κρυμμένες γωνιές,είναι αυτές που θα σε κάνουν ν’ αγαπήσεις το μέρος,που ζεις τώρα και να το θυμάσαι μετά από χρόνια με απέραντη νοσταλγία.



2 σχόλια:

  1. Εγώ σαν πρωτοετής που μένω στην πόλημου, άρχισα να την εκτιμάω. Έμαθα καινούρια μέρη, καινούρια μαγαζιά, καινούριους ανθρώπους.. και θα μου λείψει πολύ αν φύγω απ' το Ηράκλειο (δεν περίμενα ποτέ ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο). Κατά τ' άλλα, πολύ ωραίες οι συμβουλές σου και απόλυτα σωστές!
    Καλό απόγευμα Ανθή μου, φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην πόλη που πηγαίνεις να σπουδάσεις είσαι και τουρίστας και κατοικος, είναι μια περίεργη κατάσταση που σου δίνει το πλεονέκτημα να την κάνεις δική σου, να την απολαύσεις όπως θες εσύ!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή