Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

''Μη γράψεις κι άλλη έκθεση αγάπη μου...Γράψε δυο λέξεις μόνο!''

Άκουγα προχθές ένα πολύ όμορφο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά,την Τριτοδεσμίτισσα,όπου ο ερμηνευτής χιλιοπαρακαλάει την νεαρή μαθήτρια και υποψήφια της τρίτης δέσμης(η σημερινή θεωρητική κατεύθυνση που λέμε)ν' αφήσει έστω για λίγο τ' αρχαία της και τα λατινικά της στην άκρη και να του ρίξει μια ματιά...Να του πει ένα te amo βρε αδερφέ!Της αραδιάζει λοιπόν κάθε τρυφερότητα,που μπορεί να σκεφτεί,της πάει κι ανθοδέσμη και καταλήγει εκλιπαρώντας την ''μη γράψεις κι άλλην έκθεση αγάπη μου,γράψε δυο λέξεις μόνο...''

Κι εδώ αρχίζει ο μεγάλος πόνος,διότι πολύ πολύ σοφά μας τα λέει ο ερωτευμένος νέος.Για την έκθεση δηλαδή θέλω να πω...(Τώρα βέβαια αν προκύψει και κανας έρωτας εκεί στην τρίτη λυκείου,εντάξει...καρδιά είναι αυτή,δεν είναι αυτόματο πότισμα να το προγραμματίζουμε.Κι ούτε η τρίτη λυκείου είναι η χρονιά,που πρέπει να μετατρέπει κάθε μαθητή σε άνθρωπο των σπηλαίων.)
Για να μην ξεφεύγουμε όμως.Λέγαμε για την πολύπαθη έκθεση.Που μερικές φορές δεν έχεις έμπνευση,άλλες το θέμα σου είναι τελείως αδιάφορο και δε θες καν να ξοδέψεις φαιά ουσία για να σκεφτείς,άλλες πάλι φορές έχει προηγηθεί διάβασμα ιστορίας και η ενέργεια έχει εξατμιστεί και τέλος πάντως ίσως απλά και να βαριέσαι.
Το χειρότερο όλων δεν είναι η βαρεμάρα,γιατί αυτή άντε να σου τύχει μια,δυο φορές.Το χειρότερο είναι να σου φαίνεται τελείως αδιάφορο το θέμα γιατί τότε ναι,πρόκειται για πολύ μεγάλη αγγαρεία.Όταν δε μου άρεσε το θέμα και έπρεπε να γράψω έκθεση το έβλεπα σαν καταναγκαστικά έργα.Βέβαια θα μου πεις...''σκάσε και κολύμπα'',αυτή ήταν η δουλειά σου στο σχολείο,αυτά ήταν τα καθήκοντά σου.Έπρεπε να γράψεις την έκθεση και τέρμα.


Τελικά όλοι μας τη γράφαμε την έκθεση.Την έκθεση,που στο λύκειο είχε καταντήσει απλά ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν,κονσέρβα.Χιλιάδες εκθεσιολόγια,να κυκλοφορούν από εδώ κι από εκεί,μαθητές να αποστηθίζουν τι είναι η παγκοσμιοποίηση και ο μεσαιωνισμός και να μην καταλαβαίνουν καν καλά-καλά περί τίνος πρόκειται,οι ίδιες και οι ίδιες εκφράσεις.Βρε παιδιά!Πού πήγε η φαντασία;Ποιος μας την έκλεψε;Ποιο παιδί δεκαοχτώ χρονών μένει εγκλωβισμένο στις σκέψεις των άλλων;Από πότε η έκθεση έπαψε να είναι πνευματικό δημιούργημα δικό μας αποκλειστικά;
Δεν είμαι κατά του να εντάσσεται και η έκθεση στις εξετάσεις.Τουναντίον.Η σωστή έκφραση είναι το Α και το Ω για κάθε άνθρωπο και καλό είναι να διδάσκεται.Όμως ας το δούμε ίσως και κάπως πιο ρομαντικά.Γιατί το να γράφεις είναι κατάθεση ψυχής.Το να γεμίζεις το χαρτί σου με τις σκέψεις σου φανερώνει ένα κομμάτι του εαυτού σου.Είναι εσύ!Εσύ και μόνο εσύ.Και θυμάμαι καθηγητές,που απαιτούσαν από δεκαοχτάχρονα παιδιά ν' αποστηθίζουν απέξω τα φυλλάδια με τις σημειώσεις.Κάθε θέμα έκθεσης δέκα σελίδες.Πώς θα γράψεις τον πρόλογο,ποιο είναι το πρόβλημα,τα υπέρ τα κατά και ο επίλογος.Δεν υπήρχε συζήτηση.''Έλα εδώ βρε παιδί μου...Λοιπόν ξέρεις τι είναι ο λαϊκισμός;Όχι;Θα το συζητήσουμε,θα το αναλύσουμε μαζί.Θέλω ν' ακούσω,τι σκέφτεσαι γι' αυτό...''
Κι έτσι χάνονται οι σκέψεις,χάνονται οι απόψεις κι οι κονσέρβες-εκθέσεις σερβίρονται για άλλη μια φορά.Μόνο,που σκέφτομαι,πως κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να τις τρώμε!

11 σχόλια:

  1. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια η έκθεση δεν ήταν τόσο τυποποιημένη, αλλά μόλις είδα τις κονσέρβες-εκθέσεις που σερβίρουν σήμερα στα παιδιά και αν ξεφύγεις λίγο από αυτό το πληρώνεις με κακή βαθμολογία με εξοργίζει. Που πήγε η προσωπική άποψη; Γιατί πρέπει να υιοθετούν όλοι τις απόψεις κάποιων;
    Ελπίζω να σταματήσει κάποια στιγμή αυτό...

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη δυστυχώς ενώ η έκθεση είναι το κατεξοχήν μάθημα ελεύθερης έκφρασης το έχουμε χάσει και αυτό!Στο κυνήγι του καλού βαθμού οι μαθητές αναγκάζονται ν' αποστηθίζουν σκέψεις και εκφράσεις ακόμα που όταν τις γράφουν φαίνεται,ότι δεν είναι δικό τους δημιούργημα και τότε το αποτέλεσμα είναι απλά θλιβερό...

      Διαγραφή
  2. Εμάς δε μας έβαζαν να αποστηθίζουμε τις σημειώσεις, αλλά έπρεπε να τις διαβάζουμε καλά, να βάλοημε αφόρμηση στον πρόλογο για να μην κοπούν μονάδες, να βάζουμε τρία επιχειρήματα σε κάθε ερώτημα.. και βλέπω τώρα, όποτε πάω να γράψω στο μπλογκ μου ένα άρθρο πάνω σε ένα θέμα, επηρεάζομαι απ' αυτή τη διαδικασία απομηνάρι των Πανελληνίων..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώτα μου κι εγώ θεωρώ,πως ήμουν τυχερή αφού η καθηγήτριά μου ποτέ δε μας έβαζε ν' αποστηθίζουμε.Πάντα συζητούσαμε.Το έβλεπα όμως να συμβαίνει κατά κόρον.Θυμάμαι τον κολλητό μου να μαθαίνει απ' έξω σελίδες και σελίδες κι επειδή δεν προλάβαινε τελικά να γράψει ούτε την περίληψη την έγραφα εγώ...Σημασία έχει ν' ακονίσεις το μυαλό σου!Όσα και να μάθεις απ' έξω αν δεν έχεις μια γενικότερη άποψη και κοινωνική παιδεία τότε δύσκολα τα πράγματα...

      Διαγραφή
  3. Πόσο συμφωνώ μαζί σου... Τις ίδιες σκέψεις έκανα κι εγώ όταν ήμουν μαθήτρια: γιατί ΚΑΙ αυτό έπρεπε να θυμίζει παπαγαλία;
    Έκανα την επανάστασή μου τότε, δεν έκανα καθόλου φροντιστήριο, δε διάβασα κανενός τις σημειώσεις και έγραψα την έκθεση μόνη μου στις πανελλήνιες, καταθέτοντας απλά τις δικές μου ιδέες και τη δική μου γνώμη πάνω στο θέμα. Κατάφερα να λάβω ένα 16 (μετέπειτα σκέφτηκα πως μάλλον πρέπει να έπεσα σε βαθμολογητή που είχε τις ίδιες θεωρήσεις με εμένα περί εκθέσεων-κονσερβών!!) και το ευχαριστήθηκα...
    Το κακό είναι πάντως, πως όσο περισσότερο μαθαίνουμε στα κονσερβαρισμένα (χειρισμοί, τρόπος σκέψης), τόσο λιγότερο καλλιεργούμε το να σκεφτόμαστε και έτσι μας χάνουμε κάπου στην πορεία...
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου αν αφήσουμε ελεύθερο το μυαλό μας μπορεί να γεννήσει σπουδαία πράγματα!
      Δε λέω να μην υπάρχει μια καθοδήγηση,όμως το αυτό που γίνεται είναι τραγικό!
      Κι εγώ δεν αποστήθισα ποτέ,απλά δε μου άρεσε.Καθόμασταν στο φροντιστήριο,το συζητούσαμε και μέχρι εκεί.
      Ας αφήσουμε επιτέλους το μυαλό μας να δημιουργήσει μόνο του.Χρειαζόμαστε νέες ιδέες και απόψεις!!

      Διαγραφή
  4. Βάσω μου αυτό ήταν που γούσταρα περισσότερο στο πανεπιστήμιο.Δε μου άρεσε το μάθημα ή ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν το παρακολουθούσα ή παρακολουθούσα άλλο καθηγητή.
    Τώρα βέβαια στο Λύκειο θυσιάζονται όλα στο βωμό των πανελληνίων...μην τυχόν και σκεφτεί λίγο ο μαθητής!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανθή μου,
    υποκλίνομαι στο κείμενο σου!
    Αυτή η στείρα γνώση που μας προσέφεραν, δεν ήταν έκθεση ιδεών, αλλά "ευνουχισμός" μυαλού και ψυχής!
    Καλή συνέχεια και να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Paloma....ευτυχώς δε μείναμε εκεί!
      Πιστεύω,πως ο καθένας μας έτσι κι αλλιώς όσο μπορεί καλό είναι να ψάχνεται!
      Καλή συνέχεια και σ' εσένα!

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα. Τη χρονιά που πέρασε έδινα πανελλήνιες.. Καλώς ή κακώς δεν αποστήθισα ποτέ θέματα έκθεσης κι ούτε διάβασα παραπάνω απο όσο έπρεπε...πιέστηκα πολύ όμως,κυρίως απο τον καθηγητή μου,να μην έχω στις εκθέσεις μου αυτό το ιδιαίτερο,προσωπικό ύφος που εχω όταν γράφω.Το κατάφερα... Στο τέλος όμως έκανα πάλι τα δικά μου. Ήταν μια κατάθεση ψυχής,όπως ανέφερες. Και ανταμείφθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα το πιστεύω,πως πάντα μα πάντα όταν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο τότε προκύπτουν τα καλύτερα.Αυτό ισχύει γενικά.
      Είναι τόσο όμορφο να μπορούμε ν' αφήσουμε το στίγμα μας και μπράβο σου,που τόλμησες και δικαιώθηκες!

      Διαγραφή