Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

οι παλάμες,που καίνε...




Τον κοιτούσε.Απλά τον κοιτούσε.Ήταν λίγα εκατοστά μακριά της και απλά τον κοιτούσε.Αυτό ήταν που την σκότωνε.Που ήταν κοντά της και ταυτόχρονα μακριά της.Τώρα καταλάβαινε αυτό το ''μου λείπεις κι ας είσαι δίπλα μου...''Συμβαίνει!Ναι,τελικά συμβαίνει!
Συνέχιζε απλά να τον κοιτάει.Που και που μιλούσε σαν υπνωτισμένη.Το 'ξερε ότι θα φαινόταν αυτό κι ευχόταν οι υπόλοιποι της παρέας να μην το καταλάβουν.
Τα μάτια της έκαναν βόλτα στο πρόσωπό του.Κοιτούσε τα μάτια του...Μα τι χρώμα είναι;Αυτή που παίζει τόσο καλά με τις λέξεις,τώρα δε μπορεί να βρει μια περιγραφή,ένα χρώμα μόνο να περιγράψει τούτα τα μάτια.
Γι' αυτό συνεχίζει και κοιτάει...για να βρει τις λέξεις!
Κοιτάει και σκέφτεται,σκέφτεται και αρχίζει να ζεσταίνεται...Όχι...δε ζεσταίνεται,βράζει!Σαν νερό στους εκατό βαθμούς κελσίου...''Πρέπει να 'χω πυρετό...''Είναι σίγουρη!Έχει πυρετό...39,40...ποιος ξέρει;
Έχει πυρετό και λιώνει.Το νιώθει τώρα.Νιώθει τα κύτταρα του κορμιού της,που λιώνουν και κυλάνε,από το λαιμό της,την πλάτη,τα χέρια της.Κάνει να τα πιάσει,αλλά αυτά κυλάνε κάτω στον πεζόδρομο,μπαίνουν ανάμεσα στους αρμούς στις πλάκες και κυλάνε...
Αρχίζουν τώρα να εξατμίζονται.Εξατμίζονται και ανεβαίνουν ψηλά.Πιο ψηλά.Και φτιάχνουν ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι της.Βρέχει τώρα το συννεφάκι.Βρέχει πόθο.Την λούζει,την καταβρέχει από πάνω ως κάτω.
Κι αυτή απλά συνεχίζει και τον κοιτάει.Ακουμπάει τότε το χέρι της στο γόνατο του.Η παλάμη της καμπυλώνει.Καίνε τώρα οι παλάμες της.Τσουρουφλάνε.Μα πραγματικά;Μπορεί ένα άγγιγμα να σε κάψει;Μπορεί.Κοιτάζει τώρα τις παλάμες της.Έχουν εγκαύματα.Κάηκαν.Κάηκε κι εκείνη.



6 σχόλια: