Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Εγώ είμαι ''το σύστημα''




Τρίτη λυκείου, μάθημα λογοτεχνίας. Ο καθηγητής μάς μοιράζει φωτοτυπίες με ανάλυση του κειμένου. Δεν είναι δικές του σημειώσεις, αλλά αντίτυπα από ένα από τα βοηθητικά βιβλία, που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Μας πετάει σχεδόν τις φωτοτυπίες πάνω στο θρανίο και αυτό ήταν. Δε συζητάμε το κείμενο. Δε διαβάζουμε καν το κείμενο.
Ο καθηγητής μας μάς μιλάει πλέον περί ανέμων και υδάτων. Η δικιά του οπτική φαίνεται για το πώς θα μας προετοιμάσει για τις πανελλήνιες. Καθώς πιάνω απογοητευμένη τις φωτοτυπίες στα χέρια μου σκέφτομαι: «Πάλι καλά, που πηγαίνω φροντιστήριο».
Ο καθηγητής μας δε βάζει γλώσσα μέσα. Με τους συμμαθητές μου λέμε, πως αφού δε μας κάνει μάθημα ας μας αφήσει τουλάχιστον να μιλάμε μεταξύ μας ή να κάνουμε τις εργασίες μας. Αυτός συνεχίζει και μιλάει. Το αγαπημένο του θέμα είναι ο εαυτός του.
Πολύ καλός ήταν λέει ως φοιτητής. Έκανε φροντιστήρια σε παιδιά πλούσιων οικογενειών και τον ζητούσαν από ιδιωτικά σχολεία, από κολέγια, να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του!
Αναρωτιέμαι πού πήγαν αυτές οι γνώσεις, πού πέταξαν και πού καταβαραθρώθηκαν και κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι ή απλά χαμογελάω. Έπειτα από τόσα που έχω ακούσει όλη αυτή τη χρονιά, ξέρω πως η διαφωνία δε θα με βγάλει πουθενά. Δεν περιμένω πλέον να μάθω απ’ το σχολείο, όπως πίστευα στην πρώτη δημοτικού. Τότε που στα έξι μου χρόνια νόμιζα, πως πάω σχολείο «για να μάθω γράμματα».
Συνεχίζει και μας μιλάει. Τώρα συζητάμε για το σύστημα και τον τρόπο βαθμολόγησης των γραπτών στις πανελλήνιες. Λέμε όλοι την άποψή μας, περιμένουμε όμως ν’ ακούσουμε και την άποψη του ανθρώπου, που το βιώνει από τα μέσα. Ο καθηγητής μας διορθώνει γραπτά κάθε χρόνο. «Στην έκθεση το κάθε γραπτό το κάνω πέντε λεπτά» μας λέει ο ίδιος περηφανευόμενος - αναρωτιέμαι γιατί. Μα πότε προλαβαίνει να διαβάσει την έκθεση, ν’ αξιολογήσει την περίληψη, να τσεκάρει τις ασκήσεις; Αναπάντητα τα ερωτήματα στα κεφάλια μας. Εμένα τέσσερα χρόνια μετά, ακόμα αναπάντητα μου μένουν.
Το ξέρετε «το σύστημα»; Θα το ξέρετε! Όλοι γι’ αυτό μιλάνε. Σα να ‘ναι φάντασμα κι εμείς οι κυνηγοί φαντασμάτων προσπαθούμε τόσα χρόνια να το εξολοθρεύσουμε. «Το σύστημα» τρώει τα παιδιά του, «το σύστημα» των πανελληνίων δεν είναι δίκαιο, «το σύστημα» δεν έχει καμία σχέση με την αξιοκρατία, «το σύστημα» το τρέφουν οι κυβερνήσεις και οι βουλευτές. Κι εγώ ακόμα σκέφτομαι. Ο «αγαπητός» μου καθηγητής με τις τόσες γνώσεις, με συχνές προτροπές -θυμάμαι- να είμαστε αντισυμβατικοί και να μην επαναπαυόμαστε, δε σκέφτηκε μέσα στην τόση οξυδέρκειά του, πως τα παιδιά βλέπουν πιο πέρα, πιο βαθιά καμιά φορά και διάβαζαν στο κούτελό του κάθε μέρα και κάθε ώρα: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»;
το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ

3 σχόλια:

  1. Κορίτσια κυριολεκτικά βγαλμένο απ' τη ζωή.Το ''σχολείο'' ήταν τελικά μεγάλο σχολείο....μάθαμε να ξεχωρίζουμε και το σωστό δημόσιο υπάλληλο,τον ασυνείδητο πολίτη,τον αδιάφορο εκπαιδευτικό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή