Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Μια ζωή με τζιν και πάνινα παπούτσια!




Έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από τότε,που μπήκα στο πανεπιστήμιο και πολλές φορές σκέφτομαι ή ολόκληρη η παρέα καθόμαστε και σκεφτόμαστε πώς ήμασταν και πώς γίναμε.Οκ,θα μου πεις,είναι τέσσερα χρόνια,δεν έχει περάσει και αιώνας,όμως από τα δεκαοχτώ ως τα εικοσιδύο αλλάζει πολύ μπορώ να σου πω ο άνθρωπος.Δεν ξέρω αν έρχεται αυτό που λέμε ωριμότητα.Δε θα έλεγα αναγκαστικά,πως όλοι οι φίλοι μου ωρίμασαν-σοβάρεψαν δηλαδή,όπως νοείται η σοβαρότητα από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας.Άσε που και η σοβαρότητα παρεξηγημένη έννοια είναι.Μπορώ άνετα να σκεφτώ πενηντάρηδες,που μπορεί να μην τραγουδούν ζαλισμένοι από το κρασί στο δρόμο,που δεν γελάνε χωρίς λόγο,που δεν αργούν στα ραντεβού τους (όπως εγώ καλή ώρα...) αλλά πάντως σοβαροί στη ζωή τους δεν είναι.
Οι φίλοι μου λένε,πως στο πρώτο και το δεύτερο έτος ήμουν ''μικρό σπίτι στο λιβάδι'' θέλοντας να τονίσουν την αφέλειά μου για πολλά απ' όσα συνέβαιναν γύρω.Δεν είχαν άδικο.Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμουν καταστάσεις,που θα μπορούσαν να μου κάνουν κακό ή να με στενοχωρήσουν.ΌΛΟΙ ήταν καλοί,αθώοι και ροζ σύννεφα πετούσαν στον ουρανό της Θεσσαλονίκης.Φυσικά και αυτό δεν κράτησε για πάντα.Κάτι συμβαίνει και αλλάζουν όσα πιστεύεις και χωρίς καν να το θέλεις.Δεν το επιδιώκεις.Απλά γίνεται.
Πίκρα μεγάλη.Γιατί δε με νοιάζει,αν θα μεγαλώσω εξωτερικά.Προφανώς και η νεότητα του δέρματος,του σώματος δε μένει για πάντα.Είναι η εξέλιξη των πραγμάτων.Απλή βιολογία,οκ!Μέσα μου γίνεται να μείνω μια ζωή δεκαοχτώ;Κι ας τους βλέπω όλους καλοπροαίρετα,κι ας φοράω μια ζωή τζιν και πάνινα παπούτσια κι όχι ταγέρ και πουκάμισο,κι ας πηγαίνω για μπύρες στην παραλία κι όχι σε κυριλέ μαγαζιά.Γίνεται;

2 σχόλια:

  1. Αχ! Στα 22 μου και τελειωνοντας το πανεπιστημιο ενιωθα οτι ημουν πολυ μεγαλη! Κι οτι δεν ειχα καμια σχεση με την Ευη των 18. Εξαλλου ειχαν αλλαξει τοσα πολλα, χαθηκαν φιλιες χρονων, γεννηθηκαν καινουριες, απεκτησα τοσες πολλες γνωσεις που νομιζα οτι θα μπαινω στις ταξεις και θα ειμαι η Μισελ Φάιφερ στην Ασυμβιβαστη Γενια. Ομως! Χαχαχαχ! Ημουν τοσο μικρη και απειρη! Τα χρονια μετα το πανεπιστημιο που επιασα δουλεια και ανεξαρτητοποιηθηκα εφαγα τα μουτρα μου τοσες φορες, απελπιστηκα, ξανασηκωθηκα, αλλαξε σταδιακα ο τροπος που εβλεπα την Ελλαδα...

    Ακομα παντως φοραω σχεδον αποκλειστικα τζιν! :) Σε ολα αυτα που θα βιωσεις τα επομενα χρονια η συμβουλη μου ειναι μια: μεινε ο εαυτος σου, κανε ονειρα και μην αφηνεις κανεναν κλειστομυαλο μικροψυχο ζηλοθφονα να σου πει οτι δεν μπορεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύη μου γηράσκω αεί διδασκόμενος δε λένε;Είναι μεγάλο και όμορφο ταξίδι η ζωή και σίγουρα με τα χρόνια αποκτούμε πείρα και αλλάζουμε φυσικά.Δεν ξέρω βέβαια,αν αλλάζουμε πάντα προς το καλύτερο,αλλά στο χέρι μας είναι κι αυτό!!
      Τα τζιν μου θα τα φοράω για πάντα!!!!!

      Διαγραφή